Παναγιώτης Καπρίτσιος: "Σ΄ έναν κόσμο που όλο και περισσότερο συνηθίζει την βία, είναι σχεδόν επιτακτική η ανάδειξη εννοιών όπως της αλληλεγγύης, της ενσυναίσθησης και του αλτρουισμού."

Γνωρίστε μας τον εαυτό σας.

Ονομάζομαι Καπρίτσιος Παναγιώτης, γεννήθηκα 11/4/88. Έχω σπουδάσει την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας στο Πολιτιστικό Ι.Ε.Κ. Θεσσαλονίκης. Επιπρόσθετα είμαι απόφοιτος ηλεκτρολόγος μηχανικός του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας. Από το 2019 εργάζομαι σε τηλεφωνικό κέντρο στο πλαίσιο τεχνικής υποστήριξης σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες τηλεπικοινωνιών της χώρας. Από το 2007 δραστηριοποιούμαι στο χώρο του θεάματος κυρίως ως ξυλοπόδαρος, ανιματέρ και performer. Από το 2015 έως σήμερα έχω συμμετάσχει σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις γνωρίζοντας έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Όμορφο κόσμο που απαρτίζεται από πολύ ενδιαφέροντα άτομα. Κάποια από τα χόμπι μου είναι το 3d printing, το FPV (κατασκευή drone και πτήση αυτών) και δεν θα μπορούσα να παραλείψω την αγάπη μου για την μουσική. Τον τελευταίο καιρό μου αρέσει να παίζω το κοντραμπάσο. Εκείνο... όχι και τόσο.

Που σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Σίγουρα στο θέατρο Φαργκάνη στη παραγωγή της παιδικής σκηνής της εταιρείας Theatraction, «Το κουαρτέτο των Χριστουγέννων» οπου έχω τη χαρά και την τιμή να συμμετέχω ως ηθοποιός.

Μιλήστε για το έργο.Ποιο είναι το κύριο μήνυμα του έργου;

Πρόκειται για μία σύνθεση τεσσάρων κλασσικών χριστουγεννιάτικών παραμυθιών με κύριο άξονα την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Τσάρλς Ντίκενς, που με μια ουσιαστική αλληλεπίδραση δημιουργούν ενα μουσικοθεατρικό θέαμα όπου απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Σ΄ έναν κόσμο υπερπληροφόρησης που όλο και περισσότερο συνηθίζει την βία που του ασκείται, είναι σχεδόν επιτακτική η ανάδειξη εννοιών όπως της αλληλεγγύης, της ενσυναίσθησης και του αλτρουισμού ακόμη και στις μικρότερες ηλικίες. Καθώς είναι αυτές που αποτελούν το μέλλον. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα στο έργο το οποίο διαφοροποιείται αρκετά από μερικές από τις συνήθεις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις που στερούνται νοήματος. Η εναλλαγή των συναισθημάτων είναι επίσης κάτι που καθιστά το έργο ως κάτι το μοναδικό.

Γνωρίστε μας τους ήρωες σας;

Είμαι αρκετά χαρούμενος διότι διαδραματίζω αρκετούς ρόλους. Ο βασικός είναι αυτός του Πήτερ Κράτσιτ, γιός του Μπόμπ Κράτσιτ που είναι υπάλληλος του Σκρούτζ.Ο Πήτερ είναι ένα παιδί που ανυπομονεί να έρθουν τα Χριστούγεννα για να τα περάσει με την οικογένειά του στο υπέροχο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Να περάσει ώρες με τον καινούργιο του παιχνίδι δημιουργώντας ιστορίες και κόσμους που μόνο αυτός μπορεί να φανταστεί. Κάποιοι απο τους άλλους ρόλους είναι οι εξής: Τον νεκροθάφτη, τον Φρέντ Σκρουτζ (ανιψιός του Σκρουτζ) , μέλος του φιλόπτωχου ταμείου, η φωνή μου ακούγεται στον ρόλο του Τζέικομπ Μάρλεϊ (συνεταίρος του Σκρούτζ), το πνεύμα των περασμένων Χριστουγέννων.

Τα Χριστούγεννα και τα παραμύθια είναι για τα παιδιά ή και για τους μεγάλους;

Τη σημερινή εποχή όπου όλα κινούνται με γρήγορους ρυθμούς ενώ βασιλεύει η χυδαιότητα κι η βία, τα παραμύθια αποτελούν τόσο για τον ενήλικα όσο και για τα παιδιά ένα δρόμο που οδηγεί στο καταφύγιο της φαντασίας. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται σε επαφή με τα όνειρα που είχε σαν παιδί και που αναγκάστηκε βίαια να εγκαταλείψει στην ενηλικίωση του. Τα παραμύθια φέρνουν στο μυαλό μας τη "θαλπωρή" των παιδικών μας χρόνων και προσφέρουν μια παρηγοριά κι ένα ασφαλές μέρος απέναντι στην απαιτητική καθημερινότητα που βιώνουμε.

Πιστεύετε ότι ο κόσμος επιλέγει το θέατρο σαν μέσω διασκέδασης και επιμόρφωσης;

Αδιαμφισβήτητα, τρανταχτή απόδειξη αποτελεί ο κόσμος που έρχεται να μας δει και επίσης τα σχολειά που τόσο οι καθηγητές όσο και οι μαθητές μας χαρίζουν το θερμό τους χειροκρότημα και τα εγκάρδια συγχαρητήρια. Βέβαια, θα μπορούσαν και περισσότεροι άνθρωποι να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις να πηγαίνουν στον κινηματογράφο ακόμη και να δίνουν τον οβολό τους στον performer της γειτονιάς τους εφόσον μπορούν και επιθυμούν.

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους αναγνώστες να μην υποτιμούν την εμπειρία που μπορεί να τους προσφέρουν τα παραμύθια, το θέατρο και η τέχνη γενικότερα. Τέχνη, όνειρο και παιχνίδι είναι κοντά μεταξύ τους. Δεν είναι τυχαίο ότι και με τα τρία ασχολούνται καθημερινά τα παιδιά ενώ σαν ενήλικες τα έχουμε ξεχάσει. Ίσως αν ασχοληθούμε με αυτά έστω και λίγο να βρούμε πτυχές του εαυτού μας που έχουμε ξεχάσει. Να βρούμε αυτήν την γλυκιά ξεγνοιασιά που είχαμε. Επίσης ο Ρώσος λογοτέχνης Βλάντιμιρ Μαγιακόφσκι είχε πει πως "η τέχνη δεν είναι καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται ο κόσμος, αλλά ένα σφυρί με το οποίο του δίνουμε σχήμα". Ας γίνουμε λοιπόν το σφυρί για έναν κόσμο που δεν θα ξεχνάει τη παιδικότητα του ,δε σταματάει να ονειρεύεται και να επιθυμεί πράγματα που η φαντασία του παράγει.

Σας ευχαριστώ εσάς και τους αναγνώστες σας για τον χρόνο.