Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου: "Η τέχνη θα συνεχίσει να υπάρχει, είναι η αναπνοή του κόσμου."

Αν σου ζητούσα να μας γνωρίσεις τον Αλέξανδρο μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Πεισματάρης, αγύριστο κεφάλι που θέλει τα πράγματα να γίνονται με τον δικό του τρόπο, πολύ αισιόδοξος, συνήθως πολύ αντιδραστικός και τέλος δεν εστιάζω στο πρόβλημα αλλά στην λύση.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τον χώρο της υποκριτικής;

Κάτι που το επιθυμούσα από τα χρόνια της εφηβείας μου και συνεχίζω να το θέλω μέχρι και σήμερα είναι να βλέπουν οι άνθρωποι τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου. Θεωρώ ότι αυτή είναι η αποστολή των καλλιτεχνών. Δεν ξέρω αν θα είναι για καλό ή κακό, αν θα συμφωνείς ή θα διαφωνείς μαζί τους. Προσπαθώ μέσα από την εκάστοτε δουλειά μου να αναδεικνύω κάθε ήρωα και να τον επικοινωνώ στο κοινό μέσα από την δικιά μου ματιά, την δικιά μου άποψη.

Ήμουν λοιπόν στο σχολείο, ήμουν μαθητής του δεκαοχτώ. Στην Τρίτη λυκείου αποφάσισα να τα παρατήσω όλα, φροντιστήρια και διαβάσματα και ενημέρωσα τους δικούς μου για την απόφασή μου να ακολουθήσω το δρόμο της υποκριτικής. Διαφώνησαν με την απόφασή μου, παρόλα αυτά έχω στήριξη από τους δικούς μου. Και βγήκα για δουλειά προσπαθώντας να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. 

Φέτος σε βλέπουμε τηλεοπτικά στην νέα σειρά του ΑΝΤ1 «Ήλιος». Μίλησε μας για αυτή σου την εμπειρία.

Είναι μια τελείως διαφορετική "πίστα" από αυτή που ήξερα. Σαν παιδί της γενιάς μου δεν είχα πολύ καλή σχέση με την τηλεόραση, μεγάλωσα σε ένα σπίτι χωρίς τηλεόραση και μέχρι σήμερα δεν έχουν φτιάξει οι σχέσεις μου με αυτό το μέσω επικοινωνίας. Είχα 15 χρόνια να δω ελληνική σειρά. Ακόμα και τώρα και δεν ξέρω τι συμβαίνει στην τηλεόραση. Βλέποντας όμως ότι κάνοντας πράγματα με τους δικούς μου όρους δεν μπορούσα να ζήσω, αναζήτησα και αυτή την λύση. Είμαι πολύ τυχερός, που μέσα σε αυτή την ασφυκτική κατάσταση που όλοι βιώνουμε και πολύ περισσότερο εμείς οι καλλιτέχνες που μας έχουν κόψει κάθε δίοδο αέρα, είμαι μέσα στους 70-80 καλλιτέχνες που δουλεύουμε. Ένα παραπάνω που εργάζομαι δίπλα σε ανθρώπους που εκτιμάω. Το να δουλεύω με τον Γιώργο Καραμίχο, τον Νίκο Αρβανίτη είναι πολύ μεγάλο σχολείο για εμένα. Και φυσικά με άλλα παιδιά που είναι πιο κοντά ηλικιακά σε εμένα, όπως ο Αντίνοος Αλμπάνης, η Ντόρα Μακρυγιάννη, η Ευγενία Δημητροπούλου, τους οποίους θαύμαζα και εξακολουθώ να θαυμάζω.

Γνώρισε μας τον ήρωα σου. Ποιες ομοιότητες και ποιες διαφορές έχει με τον Αλέξανδρο;

Θα προσπαθήσω να τα απαντήσω και τα δύο μαζί. Δεν ξέρω πόσες ομοιότητες και διαφορές έχουμε με τον Χρήστο Νικολίδη, είμαστε σίγουρα δυο παιδιά μεγαλωμένα σε διαφορετικούς κόσμους. Αυτό από μόνο του μας κάνει να μην έχουμε πολλές ομοιότητες. Ο στόχος μου είναι να απευθύνομαι στο κοινό της δικιάς μου ηλικίας και πιο κάτω, χωρίς φυσικά να θέλω να αποκλείσω και τους άλλους αλλά ηλικιακά εστιάζω εκεί. Αυτός είναι ο στόχος μου γενικότερα κάνοντας τέχνη. Οπότε προσπαθώ να φέρω τον «Χρήστο», που διαφέρουμε στον τρόπο ανατροφής μας και αυτό φαίνεται και από τους επαγγελματικούς προσανατολισμούς που έχουμε ακολουθήσει, πιο κοντά στην δικιά μου ηλικία. Το επιτυγχάνω βάζοντας στοιχεία της προσωπικότητάς μας στον χαρακτήρα και τις πράξεις του, ώστε να γίνει πιο οικείος και να δουν τον τρόπο που προσεγγίζει την δουλειά του και τον διαφορετικό κόσμο που αντιμετωπίζει αυτός σε σχέση με εμένα. Μια μέθοδος πρόσληψης, η οποία έχει ως στόχο να δείξει στον θεατή πως θα ήθελα να δρουν οι αστυνομικοί και όχι πως βλέπουν εκείνοι τα πράγματα. Φυσικά είναι ένας ήρωας με τα νεύρα του, τις λάθος κρίσεις του. Προσπαθώ όμως να εστιάσω στην καθαρότητα που βλέπει ο Χρήστος τα πράγματα, τα βλέπει πολύ αγνά. Και αργότερα που θα έρθουν πιο προσωπικές στιγμές του «Χρήστου», τις οποίες θα τις χειριστεί τελείως διαφορετικά από τον Αλέξανδρο, προσπαθώ να έχουν μια αγνότητα και καθόλου πονηριά. Αν υπάρξει πονηριά θα πάει αλλού το μυαλό του θεατή. 

Θεατρικά θα σε δούμε μελλοντικά σε κάποια παράσταση;

Αν συνεχιστεί η θεατρική σεζόν θα είμαι στο θέατρο «Σημείο» στην παράσταση «Εκτελεστές» του Σκούρτη, σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου- Δελή μαζί με τον Βασίλη Τριαντάφυλλου και τον Λυκούργο Μπάδρα.

Οι μέρες που ζούμε είναι περίεργες, πώς η Τέχνη μπορεί αν τις κάνει καλύτερες;

Αρχικά άμα την αφήσουν να υπάρξει. Προς το παρόν δεν υπάρχει Τέχνη, οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Δεν μας επιτρέπεται να παίξουμε θέατρο τηρώντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα, δεν μας αφήνουν να υπάρξουμε. Αφήστε μας να υπάρξουμε!

Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στο κόσμο, αλλά και στα άτομα που παίρνουν τις αποφάσεις;

Αλίμονο αν οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις περίμεναν από εμένα να τους κάνω πιο σοφούς.

Το μόνο μήνυμα που θέλω να στείλω στον κόσμο είναι να κάνουμε κουράγιο, καλή λευτεριά σε όλους μας, καλή δύναμη γιατί είναι καταστάσεις που δεν ξέρω τι αντίκτυπο θα έχουν στο μέλλον μας. Ναι υπάρχει ο ιός, είναι φονικός και μεταδοτικός χωρίς να γνωρίζει την δυναμική της μετάδοσής του και την θνησιμότητας που προκαλεί. Το θέμα είναι όμως πόσο θα επηρεάσει το μέλλον μας. Στην ηλικία μου δεν φοβάμαι τον ιό, αλλά το αύριο. Δεν μπορώ να ζω με τον φόβο να μην πεθάνω. Νομίζω κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει έτσι. Φοβάμαι πως σε περίπτωση που δεν πεθάνω θα πρέπει να αντιμετωπίσω το μέλλον μου. Και το μέλλον μας φαίνεται δύσκολο και ζοφερότερο.

Πώς βλέπεις να είναι το αύριο στο Θέατρο;

Σίγουρα θα υπάρχει αύριο στο θέατρο. Το θέατρο δεν έχει καταφέρει να το καταστρέψει κανένας! Η τέχνη θα συνεχίσει να υπάρχει, είναι η αναπνοή του κόσμου. Σίγουρα δεν ζεις από την τέχνη, αλλά η ζωή χωρίς εκείνη δεν θα ήταν πολύ όμορφη. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά για το μέλλον του θεάτρου. Ανήκω στην πρώτη γενιά που περνάει χειρότερα από την προηγούμενή της. Τα παιδιά της ηλικίας μου τελειώσαμε το σχολείο και την δραματική σχολή με άλλα όνειρα. Και ξαφνικά καταστράφηκε το σύμπαν. Μετά από 11 χρόνια κρίσεις, πάνω που είπαμε να σταθούμε στα πόδια μας και να κοιτάξουμε το μέλλον με αισιοδοξία, να δούμε τι θα κάνουμε στην ζωή μας είτε αυτό λέγεται οικογένεια, είτε καριέρα, είτε απλή επιβίωση, ξαφνικά πετάγετε όλο αυτό χωρίς να φταίμε πάλι. Και δυστυχώς χωρίς να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε πάλι. Όπως στην παγκόσμια οικονομική κρίση έτσι και εδώ δεν μπορείς να κάνεις κάτι μεμονωμένα. Είμαστε έρμαια των καιρών μας. Μια δυστυχισμένη γενιά, προσπαθούμε να κρατηθούμε από το τίποτα. Είμαι πολύ υπερήφανος για την γενιά μου! Κρατάει τα πράγματα σε ένα πολύ καλό επίπεδο, μετά από όλο αυτό που έχει ζήσει. Και φυσικά για την γενιά των καλλιτεχνών, είναι ο τομέας μου και μπορώ να μιλήσω καλύτερα για αυτόν. Τα παιδιά της γενιάς μου κρατάνε την σημαία πολύ ψηλά!

Έχεις να μας διηγηθείς μια περίεργη κατάσταση που έζησες πάνω στη σκηνή ή πίσω από την κάμερα;

Είμαι 10 χρόνια σε αυτό τον χώρο, μπορεί να μην θυμάμαι λόγια ρόλων και παραστάσεις αλλά τα ευτράπελα τα θυμάμαι όλα.

Παίζουμε στην Θεσσαλονίκη τον Υπολοχαγό του Ίνισμορ, πολύ ωραία παράσταση, πήραμε πολλά βραβεία και περάσαμε τέλεια. Ο σκηνοθέτης, Σπύρος Αθηναίος, έχει αποφασίσει στον θίασο να βάλει και δύο ερασιτέχνες ηθοποιούς. Με τον έναν ήμασταν το πρωταγωνιστικό δίδυμο της παράστασης, ο κύριος Δημήτρης Καστέλος. Είναι τελευταία παράσταση. Ο πρωταγωνιστής επί της ουσίας ήταν ένας γάτος, που τον νομίζουμε για νεκρό και αφού έχουν πεθάνει έξι με εφτά πρόσωπα για χάρη του στο τέλος τον βρίσκουμε ζωντανό. Τελευταία σκηνή, έχουμε πιάσει τον γάτο και αλληλορίχνουμε το μπαλάκι για το ποιος θα το σκοτώσει και όχι. Κάποια στιγμή το πιστόλι του συμπρωταγωνιστή μου εκπυρσοκροτεί με το γατί στα δέκα εκατοστά. Παγώνουμε για κλάσματα δευτερολέπτου. Παίρνω στην συνέχεια αγκαλιά το γατί και λέω «Πάλι καλά που δεν το πέτυχες το καημένο» και φεύγω από την σκηνή. Αν σκότωνε τον πρωταγωνιστή θα ήταν άκυρη όλη η παράσταση.

Γενικότερα έχουν υπάρξει πολλά. Να μας μιλάει το κοινό, να ανοίξει το παντελόνι μου σε grande capital σκηνή φόνου σε επίσημη πρεμιέρα με δημοσιογράφους κ.α..  

Κλείνοντας ποια ευχή θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Είναι πολλοί πονηροί οι καιροί για μια μόνο ευχή. Καλή λευτεριά σε όλους μας, από όλη αυτή την κατάσταση!

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας και επειδή πάντα ήταν αποκούμπι η τέχνη, μέσα από την τέχνη μπορούμε να βρούμε λύσεις στην ζωή μας! Δεν ξέρεις πως θα σε αγγίξει ένα κομμάτι τέχνης, οποιοδήποτε και αν είναι αυτό, ακόμα και αν δεν το εκτιμούσες πριν. Η τέχνη θα μας βοηθήσει, βλέπετε ταινίες, διαβάστε βιβλία, ακούστε μουσική. Να έρθουμε όλοι μας κοντά στην τέχνη για να βρούμε λύσεις για το αύριο μας!