Αντρέας Νικολαΐδης: "Μια κοινότητα που καταφέρνει ακόμα να διαφυλάσσει τα ανθρώπινα αντανακλαστικά της, οφείλει να βρει τους τρόπους και τους οδηγούς που θα φωτίσουν τον δρόμο."

Πότε και γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με τον χώρο της υποκριτικής; Υπήρξε κάποιο πρόσωπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτή σου την απόφασης;

Θυμάμαι ήμουν πρωτοετής φοιτητής στο πανεπιστήμιο και ξαφνικά βρέθηκασε μια σκηνή να διαβάζω τον μονόλογο του Ετεοκλή, από το Επτά επί Θήβας του Αισχύλου. Το πρωί πήγαινα πανεπιστήμιο, δούλευα και στη βιβλιοθήκη μάλιστα, και το βράδυ στη δραματική σχολή. Ναι, υπήρξε ένα πρόσωπο, ένας συνάδελφος ο οποίος τότε φοιτούσε και αυτός στη σχολή και εκείνος με παρακίνησε να δώσω εξετάσεις.

Σας βρίσκουμε τηλεοπτικά στην σειρά «Χάλκινα χρόνια». Μιλήστε μας για την σειρά και την συμμετοχή σας.

Η συμμετοχή μου ως ηθοποιός στα Χάλκινα Χρόνια είναι κάτι σαν επανεκκίνηση για μένα στον χώρο της τηλεόρασης, εννοώ υποκριτικά, αφού τα προηγούμενα χρόνια ασχολούμουν με την συγγραφή και την επιμέλεια σεναρίου. Και σίγουρα ο ρόλος του Κωσταντή μου προσέφερε μια απολαυστική πρόκληση, καθώς και την ευκαιρία να συνεργαστώ με σπουδαίους συναδέλφους και συνεργάτες. Η σειρά προβάλλεται για πέμπτη χρονιά, συνεχίζει να βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις των θεατών και εκεί θέλουμε να την κρατήσουμε.

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο «Η νήσος του Χαλκουντάν». Ποιο είναι το περιεχόμενό του και ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής του;

«Η νήσος του Χαλκουντάν, μια κωμικοτραγική ιστορία» είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που μου επέβαλε ο νηπιακός συγγραφικός μου εαυτός. Ο αναγνώστης επιβιβάζεται σε ένα βαγόνι χαλκού και ταξιδεύει σε όλη την ιστορία της Κύπρου, ή του Χαλκουντάν, από το σημείο μηδέν μέχρι σήμερα. Σε αυτό το ταξίδι θα συναντήσει αρκετά τρελά, κωμικοτραγικά και ενίοτε γελοία στιγμιότυπα της ιστορίας της νήσου.

Μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης ποια πιστεύεις ότι θα είναι τα συναισθήματα που θα κυριαρχούν στον αναγνώστη;

Α, αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εκ μέρους των αναγνωστών. Έχω σίγουρα μεγάλη αγωνία να τους ακούσω μετά την έκδοση αυτής της ιστορίας...

Μελλοντικά σχέδια;

Τα μελλοντικά σχέδια περιλαμβάνουν μια συνεργασία με το Θέατρο Ροή και την Βαλεντίνα Σοφοκλέους στο έργο «Μαρία Κάλλας, πριν το τέλος» με δικό μου κείμενο και σκηνοθεσία. Ξεκινήσαμε τις πρόβες και υπολογίζουμε αρχές του Μάρτη να έχουμε την πρεμιέρα μας.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, πιστεύεις ότι ο κόσμος στηρίζει την λογοτεχνία και γενικά τις Τέχνες;

Αν αναφέρεστε στο κοινό γενικά των τεχνών, παρά τις δυσκολίες της πανδημίας τα τελευταία χρόνια, στηρίζει όσο μπορεί, όπως διαχρονικά το έπραττε άλλωστε μέχρι τώρα. Αυτός όμως που πρέπει και οφείλει να στηρίξει τις τέχνες είναι το κράτος, η άρχουσα εξουσία και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική βοήθεια. Αναφέρομαι, φυσικά, στην καλλιέργεια της κουλτούρας μέσα από την παιδεία η οποία αποτελεί τα θεμέλια ενός ανθρώπου, ενός πολίτη, μιας κοινωνίας. Δεν είμαι αισιόδοξος, ούτε τρέφω ψευδαισθήσεις, αλλά μια κοινότητα που καταφέρνει ακόμα να διαφυλάσσει τα ανθρώπινα αντανακλαστικά της, οφείλει να βρει τους τρόπους και τους οδηγούς που θα φωτίσουν το δρόμο. Έστω και λίγο, χρειαζόμαστε τη φλόγα, ακόμα και τη σπίθα.

Αν μπορούσε να πραγματοποιηθεί μία ευχή σου, ποια θα ήταν αυτή;

Να καούμε!