Αντρέας Νικολαΐδης: "Ο ηθοποιός φωτίζει ή βάζει και φωτιές για να φωτίσει τα σκοτάδια των εποχών."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τον Αντρέα μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Λίγο μποέμ, καθόλου αισιόδοξος μα πολύ ρομαντικός, μανιακά εργατικός αλλά και ολοκληρωτικά τεμπέλης. Οι αντιφάσεις της ζωής μας.

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Ο ηθοποιός είναι το φως, ή αν θέλετε αυτός που μέσα από το λειτούργημά του φωτίζει ή βάζει και φωτιές για να φωτίσει τα σκοτάδια των εποχών. Βέβαια ο ηθοποιός είναι το μέσο, η πηγή είναι όλο το οικοδόμημα του θεάτρου και φυσικά η τέχνη γενικότερα.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτή την περίοδο ετοιμάζομαι για την δεύτερη έκδοση του βιβλίου μου Ο Κρανιακός Ιππόκαμπος από τις εκδόσεις Ίαμβος και προγραμματίζω κάποιες παρουσιάσεις με την ελπίδα ότι θα το επιτρέψουν οι καιροί. Παράλληλα δουλεύω το επόμενό μου έργο, ένα μυθιστόρημα, του οποίου το περιεχόμενο αποτελεί μια μεγάλη προσωπική πρόκληση.

Ως ηθοποιός μόλις ολοκλήρωσα την συνεργασία μου με το Θέατρο Τσέπης στην παράσταση ''Πτήση 1702 08 Κόσοβο'' και ήταν μια δουλειά και ένας ρόλος που απόλαυσα ιδιαίτερα, υπό τις οδηγίες του αγαπητού φίλου και σκηνοθέτη Μάριου Θεοχάρους. Επίσης μετά από καιρό επέστρεψα ξανά στη τηλεόραση για μια σύντομη αλλά πολύ έντονη εμφάνιση στην σειρά 8 Λέξεις, συνεργασία η οποία επίσης ολοκληρώθηκε και ευχαριστώ την εταιρία Make It Productions. Όσο για την συνέχεια άγνωστη, δεν υπάρχει ακόμα κάτι στον ορίζοντα.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορεί η Τέχνη να τις κάνει καλύτερες;

Οι μέρες πάντα ήταν δύσκολες για την πλειοψηφία των ανθρώπων και αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία της ανθρωπότητας ή αν προτιμάτε των ίδιων των ανθρώπων βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα. Ο καθένας είναι υπεύθυνος, στο μερίδιο πάντα που του αναλογεί βέβαια. Και η τέχνη, η σπουδαία τέχνη, μας δίνει τα εφόδια για αυτό τον αγώνα. Καλλιεργεί την κριτική σκέψη, μας δίνει τα αντισώματα απέναντι στο ευτελές, που έχει κυριαρχήσει, για να αντέξουμε, να αντισταθούμε και ποιος ξέρει ίσως και να επιτεθούμε κάποτε για καλύτερες μέρες.

Μιλήστε μας για το βιβλίο σας. Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;

Να ξεκινήσω πρώτα από τον τίτλο, καθώς οι περισσότεροι με ρωτάνε για αυτόν. Ο Κρανιακός Ιππόκαμπος, λοιπόν, είναι μια αναφορά στο όργανο του εγκεφάλου, το οποίο είναι υπεύθυνο για την μνήμη του ανθρώπου. Πρόκειται επίσης και για το συμπαθέστατο αλογάκι του βυθού της θάλασσας.Ένας αδέξιος κολυμβητής που έχει την ιδιότητα ή δυνατότητα να γεννάει μόνο το αρσενικό και χαρακτηρίζεται από μια συνεχή κίνηση και ροή, όπως η σκέψη του ανθρώπου και φυσικά του ήρωά μας. Να σημειώσουμε βεβαίως ότι πρόκειται για ένα λογοτεχνικό βιβλίο, μια νουβέλα, με πρωταγωνιστή ένανήρωα, ή αντιήρωα καλύτερα, που είναι συγγραφέας και μέσα από το έργο ή την εξέλιξη της ζωής του επιχειρείται μια αλληγορική σύνδεση των καταστάσεων με το όργανο του εγκεφάλου.Ένα λογοτεχνικό παιχνίδι μνήμης και σκέψης.

Όσο αφορά τη δεύτερη ερώτηση, δεν θα έλεγα ότι θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα, περισσότερο παραθέτω μια σκέψη για την "προβληματική'' της δικαιοσύνης και πως επηρεάζεται με την έννοια του χρόνου και του τόπου, δύο κυρίαρχα πεδία στην υπαρξιακή μας αναζήτηση.

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με ποιο κόστος;

Δεν μπορώ να απαντήσω ποιος επέλεξε ποιον, αλλά σίγουρα όσο περνούν τα χρόνια αυτή γίνεται όλο και πιο προκλητική και εγώ όλο και πιο πιστός. Δεν υπάρχει κόστος μόνο κέρδος, εκτός και αν μιλάμε με μαθηματικούς όρους και εγώ σιχαίνομαι τους αριθμούς.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Την έμπνευση θα την παρομοίαζα με μια τυχαία γειτονιά που μπορεί να σεργιανίσουμε σε μια κατάσταση ελευθερίας, από ΄κει και πέρα στα χέρια μας είναι να χτίσουμε τον υπόλοιπο κόσμο και αυτό προϋποθέτει πολύ δουλειά και κόπο. Αλλιώς αυτό που μένει είναι οι μυρωδιές από τα παράθυρατα ανοιγμένα.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να δώσουμε το χέρι στον άνθρωπο δίπλα μας. Οι αυταπάτες φανερώθηκαν και μας βρήκαν χρεωμένους και μόνους τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο. Κυριολεκτικά καταντήσαμε να πεθαίνουμε μόνοι, αναφερόμενος και στην πραγματικότητα που φανέρωσε η πανδημία. Αν θέλουμε λοιπόν ένα καλύτερο αύριο για την χώρα του εγώ μας, πρέπει να περάσουμε εγωιστικά από τη γειτονιά του εμείς, γκρεμίζοντας τα ασχημοπαλάτια των άλλων. Αλληλεγγύη λοιπόν.