Άντζελα Σπυροπούλου: "Θέλει σθένος και αγάπη για να μπορεί κανείς να είναι ο ηθοποιός που θα φέρει στην κοινωνία το φως."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως», για εσάς ποια είναι η πραγματική έννοια του ηθοποιού;

Ο ηθοποιός, θεωρώ, πως οφείλει να είναι ένα μήνυμα προς την κοινωνία. Να μιλάει ανοιχτά γι'αυτά που εκπροσωπεί και μέσω της δουλειάς του να προάγει τον πολιτισμό. Έχει ένα βαρύ χρέος, να αγγίζει την ψυχή του θεατή και να του προκαλεί συναισθήματα, χωρίς ο ίδιος να βουλιάζει και να πνίγεται μέσα σ'αυτά. Θέλει σθένος και αγάπη για να μπορεί κανείς να είναι ο ηθοποιός που θα φέρει στην κοινωνία αυτό το φως που λέμε.

Είναι εύκολο ή δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού στις μέρες μας;

Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι πολύ δύσκολο. Τουλάχιστον αυτό βλέπω από την στιγμή που βγήκα εγώ στην αγορά εργασίας, σχεδόν πριν 10 χρόνια. Θέλει πολύ κυνήγι, γερό στομάχι να δεχτείς τις άπειρες απορρίψεις και φυσικά αστείρευτη δίψα για γνώση. Δε φτάνει ένας ηθοποιός να στέλνει βιογραφικά. Πρέπει συνεχώς να μαθαίνει. Να κάνει σεμινάρια, να βλέπει παραστάσεις, να παρατηρεί και να μελετάει άλλους συναδέλφους και σκηνοθέτες. 

Όλο και πιο πολλοί νέοι άνθρωποι ακολουθούν τον δρόμο της υποκριτικής, ποια πιστεύετε πως είναι τα κίνητρα αυτής της κίνησης;

Ο καθένας κυνηγάει τους στόχους του για προσωπικούς λόγους. Δε μπορώ να ξέρω για ποιο λόγο μπορεί να το κάνει κάποιος αυτό. Δυστυχώς, ακούω πολλούς να λένε ότι σπουδάζουν για να παίξουν σε κάποιο συγκεκριμένο σίριαλ ή γιατί θεωρούν ότι η τηλεόραση έχει λεφτά. Θεωρώ ότι τέτοιες πεποιθήσεις γρήγορα φαίνονται στον χώρο πάντως.

Αυτό τον καιρό που σας βρίσκουμε;

Αυτόν τον καιρό συμμετέχω στην παράσταση Μικρές Ιστορίες Φόνων στο θέατρο Άβατον. Είναι μια συλλογική δουλειά με νέους ηθοποιούς που μέχρι στιγμής πάει πολύ καλά. Θα είμαστε εκεί μέχρι 30 Δεκεμβρίου.

Ποιος από τους ρόλους που έχετε ερμηνεύσει μέχρι σήμερα ήταν ποιο κοντά στον χαρακτήρα σας και για ποιον δουλέψατε πιο πολύ υποκριτικά και ψυχικά;

Ίσως να ταίριαζε περισσότερο η ιδιοσυγκρασία μου με το ρόλο της Νικόλ από το έργο Τα Εγγόνια της Νικολίτσας που παίζαμε τα Χριστούγεννα στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα. Είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα που κρύβει καλά την ευαίσθητη πλευρά της κάτω από τη εικόνα της καθώς πρέπει και απόμακρης προσωπικότητας. Όσο για το ρόλο που δούλεψα υποκριτικά και ψυχικά, σίγουρα είναι αυτός στις Μικρές Ιστορίες Φόνων. Είναι μια γυναίκα που έχει πληγωθεί βαθιά από έναν άντρα που της δείχνει τόσο ξεκάθαρα πως ανήκει αλλού. Παρόλα αυτά, είναι τόσο ερωτευμένη μαζί του που καταλήγει σε μια αρρωστημένη κατάσταση για να καταφέρει να τον κρατήσει δίπλα της. Για μένα ίσως να μπερδεύει τον έρωτα και το πάθος με την αγάπη γιατί η αγάπη δεν κρύβει τίποτα άρρωστο.

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει ή σας προκαλεί ανασφάλεια πάνω στην σκηνή;

Πάνω στην σκηνή είμαι ατρόμητη. Μπορεί να τρέμουν τα πόδια μου και να νιώθω ότι θα λιποθυμήσω όση ώρα περιμένω αλλά μόλις βγω στην σκηνή όλα είναι μαγικά. Πάντα υπάρχει ένα παραγωγικό άγχος αλλά ο θεατής δεν έχει έρθει να δει τις ανασφάλειες του ανθρώπου που είναι πάνω στην σκηνή. Φυσικά αυτό είναι στον χαρακτήρα του καθενός και χρειάζεται εξάσκηση. Δεν ήμουν από 20 χρόνων έτσι που πρωτοβγήκα στην σκηνή. Θέλει πολύ εσωτερική δουλειά αλλά και τριβή με την σκηνή και την έκθεση. 

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε κατά την διάρκεια μιας παράστασης;

Δυστυχώς κάποια στιγμή έτυχε να συνεργαστώ με έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν ανταλλάσσαμε ούτε καλημέρα. Ενώ στις πρόβες ήταν όλα ανθρώπινα, στην παράσταση ήθελε να πάρει κάποιου είδους εκδίκηση. Στις σκηνές που είχαμε μαζί έβγαζε όλη την αντιπάθεια που είχε για μένα και άλλαξε με αυτό τον τρόπο όλη την ερμηνεία του έργου. Το βρήκα πολύ άβολο και από την στιγμή που στις πρόβες ακολουθούσαμε τις οδηγίες του σκηνοθέτη ξαφνικά στην παράσταση έπρεπε να βρω τρόπο να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Το βρήκα πολύ αντιεπαγγελματικό.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και διασκέδασης;

Ευτυχώς, βλέπουμε να γίνονται πολλές θεατρικές παραστάσεις μετά τον covid. Και όσο κρατάμε τα θέατρα ζωντανά, ο κόσμος βρίσκει και τον χρόνο και τα χρήματα να τα στηρίξει. Στόχος μας είναι να φέρνουμε πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα έτσι ώστε ο κόσμος να βρίσκει λόγο να συνεχίζει να προτιμάει το θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και ψυχαγωγίας, βάζοντας άλλες διεξόδους της καθημερινότητας σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Όσο δίνεις παίρνεις και ο κόσμος ξέρει να το εκτιμά.

Ποια είναι τα σχέδια και ποιες οι επιθυμίες σας για το μέλλον;

Επειδή κάνω βήματα μέρα με τη μέρα, θέτω στόχους βραχυπρόθεσμους. Αυτό σημαίνει για μένα, τη δεδομένη στιγμή, ότι αφοσιώνομαι στις πτυχιακές μου εξετάσεις. Έχω στα σκαριά κάποιες παραστάσεις που συζητάω, όπως και κάποιες ταινίες μικρού μήκους που ελπίζω να βρω τον χρόνο να κάνω σύντομα. Για το μέλλον μου, βασικός στόχος είναι να συνεχίζω να έχω δουλειά στο θέατρο, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και να μαθαίνω από αυτούς. 

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Εύχομαι, πάνω απ'όλα υγεία. Ψυχική και σωματική. Επίσης, να καταφέρουμε όλοι να έχουμε ανθρώπους γύρω μας που θέλουν το καλό μας και μας κάνουν καλύτερους. Να βάζουμε φρένο στην καταπίεση, το φθόνο και την τοξικότητα.