Αρετή Μακρολειβαδίτη: "Είναι ένας ανοιχτός διάλογος η θεατρική παράσταση, είναι μια δήλωση, μια πρόταση και μαζί μια μικρή επανάσταση."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε την Αρετή μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα επιλέγατε;

Καλησπέρα σας! Στα βαθιά με την πρώτη, βλέπω! Η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι μάλλον η πιο ζόρικη από τις ερωτήσεις, καθώς η διαδικασία να περιγράψουμε εαυτόν έχει διττή υπόσταση, αφενός μεν θέλω να προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο περιγραφική και ειλικρινής για όλα αυτά που θέλω να πω για μένα και αφετέρου υπάρχει ένα εσωτερικό "υποβολείο" που υπαγορεύει να πω κάτι που θα είναι ευρέως αρεστό και δεν θα απογοητεύσει.

Ακούγοντας όμως την πρώτη φωνή, θα έλεγα τα εξής

Πολυπραγμοσύνη: μέσα στα χρόνια έχω ασχοληθεί με πολλούς τομείς, τόσο της τέχνης όσο και σε άσχετα με την τέχνη πεδία, και έχω παρατηρήσει ότι αποδίδω καλύτερα και είμαι σε μεγαλύτερη εγρήγορση όταν έχω τα χέρια μου γεμάτα. Τέτοια ζωή βέβαια ενέχει ρίσκα, αλλά τα παίρνω γιατί η ηρεμία είναι αυτή που με ταράζει περισσότερο.

Ενέργεια: Κάτι που μου περισσεύει, ευτυχώς. Η ενέργεια είναι ικανή και αναγκαία συνθηκη για το επάγγελμα του ηθοποιού και η δική μου ακολουθεί την πορεία της πολυπραγμοσύνης, δηλαδή φεύγει από όλα μου τα άκρα!

Μουσικότητα: Καθετί, από τον κάθε άνθρωπο μέχρι το γρασίδι στα ξεχασμένα πάρκα γύρω από τη ΧΑΝΘ, έχει μια ξεχωριστή, δική του συμβολή στη συμφωνία της πόλης, το σάουντρακ του καθενός μας είναι χαρακτηριστικό αν είμαστε ανοιχτοί να το παρατηρήσουμε και έτσι έμαθα να κινούμαι στον κόσμο, αφουγκραζόμενη τη μουσική των κινήσεων και τη μελωδία των ημερών, ακόμα και αν είναι σκοτεινές και απειλητικές. Η μουσική είναι μέσα στη ζωή μου από πριν αρχίσω να σκέφτομαι καν το θέατρο και συνθέτοντας τη ζωή, της βάζω και νότες.

Ακαταστασία: Θαρρώ η λέξη μιλάει από μόνη της. Από μικρή δεν θυμάμαι ποτέ να ήμουν από τα παιδιά που είχαν τον χώρο τους τακτοποιημένο και με λίγα πράγματα στα ράφια ή στο γραφείο. Οι ντουλάπες ήταν "ανακατωμένος ο ερχόμενος" και το γραφείο με στοίβα βιβλίων, τετραδίων, διαγωνισμάτων και CD. Μεγαλώνοντας, επίσης, κατέβαλα προσπάθειες να είναι "ενήλικος" ο χώρος μου, όμως μέσα από την όποια ακαταστασία βρίσκω μια σειρά, η εμμονική τάξη και η μίνιμαλ αισθητική εντός του χώρου μου πάντα μου προκαλούσαν μια αίσθηση επιτηδευμένου και νιώθω σαν να μην μπορώ να πατήσω. Δεν εννοώ να είναι ο χώρος σαν παρατημένο κατάστημα μετά το blackFriday, αλλά νιώθω καλύτερα όταν μπορώ να βρω κάτι με βάση τη διάθεση που είχα όταν το άφησα εκεί που το άφησα. Επίσης, η ρομαντική ακαταστασία του νου είναι κάτι που με κινητοποιεί να βάζω στη σειρά τις σκέψεις και να τις αποτυπώνω κατόπιν σε λέξεις, γράφοντας ή παίζοντας, λειτουργεί ως κίνητρο μαζί με απαλό φίλτρο επίσης για την ζωή έξω από τη δουλειά, στους δρόμους της πόλης ή όπου αλλού.

Αστικός/ή/ό (τοπίο, θέα, όχι λεωφορείο!): Ανέκαθεν με γοήτευε το αστικό τοπίο, έχει μια άλλη δυναμική η πόλη, κάτι το μάταιο μαζί με το ώριμο, κάτι το σκονισμένο και αφελές μαζί με το δουλεμένο και έμπειρο. Η θέα επίσης από ένα ψηλό σημείο, όταν έχεις την πόλη όλη μπροστά σου, είναι πηγή έμπνευσης και συνάμα ανακούφιση από τα βάρη του μυαλού, που πασχίζει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι αυτά που σκέφτεται είναι μεγάλα, τρανά και περιοριστικά. Έχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή στη Θεσσαλονίκη έχω βρει πολλά σημεία της που έχουν ιδιαίτερη μουσικότητα και κάθε φορά είναι ανακούφιση να τα περπατάω, το ίδιο όμως ισχύει για πόλεις εκτός της Θεσσαλονίκης, μου αρέσει να σκέφτομαι την ιστορία τους, να επισκέπτομαι τα ψηλότερα σημεία, να αναζητώ την προσωπικότητά τους από τα γκράφιτι στους τοίχους ή τα πρόσωπα πίσω από τα παράθυρα των λεωφορείων. Μου αρέσει η πόλη μέσα από τη ζωή που κινείται μέσα της και αποτυπώνεται στα κτίριά της και στους χώρους της, όπως συμβαίνει μια οποιαδήποτε, μη ξεχωριστή, μέρα.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Από κάποια στιγμή και μετά έπαψε να αποτελεί επιλογή, ήταν μονόδρομος, γιατί απλά δεν μπορούσα να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτό, πρακτικά δηλαδή, όταν βρισκόμουν κάποιους μήνες εκτός προβών, μαραινόμουν.

Ξεκίνησα να πηγαίνω στο θέατρο, σε "ενήλικες" παραστάσεις, από τα 12-13 μου,σ το θέατρο Αμαλία, με τη μητέρα μου, παρακολουθώντας παραστάσεις της Πειραματικής Σκηνής που τότε στεγαζόταν εκεί, και στο Κρατικό Θέατρο, παρακολουθώντας και εκεί κάποιες παραστάσεις.

Μέσα στο Αμαλία, όμως, ένιωσα να βυθίζομαι στο θέαμα που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μου, το θυμάμαι ακόμα πολύ ζωντανά, και κάπου εκεί φυτεύτηκε ο σπόρος που μετά έγινε η μαγική φασολιά που ακόμα μεγαλώνει μέσα μου. Ήθελα πάρα πολύ, από τότε ακόμα, να μπω κι εγώ στη διαδικασία να αφηγούμαι την ιστορία άλλων ανθρώπων μέσα από το δικό μου σώμα, να γίνω αυτό το άτομο που θα μπει στα παπούτσια και τα ρούχα του ρόλου, να εκφράσει μια φωνή και μια γνώμη, η οποία χωρίς εμένα θα μείνει σιωπηλή.

Μπήκα στην θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου όταν ήμουν στο δεύτερο έτος των Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου ΑΠΘ. Η γνωριμία μου με την θεατρική του Πολυτεχνείου έγινε όταν ήμουν ακόμη στη Β' Λυκείου και πήγα να παρακολουθήσω την παράστασή τους στη Φοιτητική Εβδομάδα. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και η απόφαση ακαριαία. Ελάχιστα χρόνια μετά ήμουν στην ομάδα, όπου και έμαθα τι εστί "ομάδα" και φυσικά τι εστί σωματικό θέατρο.

Από εκεί και πέρα ήταν μονόδρομος.

Λίγα χρόνια μετά, κάποιοι παλαιότεροι της ομάδας ιδρύσαμε την ομάδα θεάτρου "θέατρο εΦ" και αρχίσαμε να δραστηριοποιούμαστε ανεξάρτητα στο ελεύθερο θέατρο, ασχολούμενες/οι με την πρακτική, την έρευνα και τη διδασκαλία μετέπειτα του σωματικού θεάτρου και ανεβάζοντας δικές μας παραγωγές και συμμετέχοντας σε φεστιβάλ. Η ομάδα μας λειτουργεί μέχρι και σήμερα και είμαι πολύ χαρούμενη που υπάρχουμε στην πόλη.

Βέβαια η απόφαση να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό δεν ήταν τόσο εύκολη όσο την περιγράφω, και για βιοποριστικούς λόγους, που έχουν τόσο αναλυθεί και τους γνωρίζετε ήδη, με βάση την κατάσταση στην χώρα μας, αλλά και για προσωπικούς λόγους, καθώς ποτέ δεν ήμουν σίγουρη για το αν το έκανα αρκετά "καλά". Παρόλο που έχω στις πλάτες μου πολλά χρόνια εκπαίδευσης, και πλέον συνεργασίες με αξιόλογα άτομα που μου έχουν μεταλαμπαδεύσει τόσα, στο τέλος της ημέρας είχα ένα μικρό διαβολάκι στον ώμο που μου έλεγε ότι οι άλλοι το κάνουν καλύτερα. Μέσα στην καραντίνα, αυτά τα διαβολάκια πολλαπλασιάστηκαν και πια αποφάσισαν ότι δε χωράνε στο σπίτι και είπαν να βρουν δικό τους, και έτσι, μετά από χρόνια, τα ξεφορτώθηκα.

Με όλα αυτά θέλω να πω ότι η απόφασή μου να ασχοληθώ με την υποκριτική, να είμαι και να παραμείνω ηθοποιός ήταν για μένα μια απόλυτη ανάγκη, μια δίοδος επικοινωνιακή, ο τρόπος μου να συμβάλλω ενεργά και το κίνητρό μου να προχωρήσω δημιουργικά. Είναι ένας ανοιχτός διάλογος η θεατρική παράσταση και μια πολιτική πράξη μαζί, είναι μια δήλωση, μια πρόταση και μαζί μια μικρή επανάσταση. Επιλέγω να υπάρχω με τον τρόπο αυτό και να δηλώνω θέση και παρουσία.

Συν τοις άλλοις, με κάνει χαρούμενη! Και κάτι τέτοιο σε αυτές τις εποχές, δεν το αφήνεις, έτσι;

Που σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτό τον καιρό με βρίσκετε, πού αλλού, στη Θεσσαλονίκη!

Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου θα παρουσιάσουμε στο Δημοτικό Θέατρο Θέρμης (Πολιτισμός-Αθλητισμός Δήμου Θέρμης) τον μονόλογο "Καθετί το Υπέροχο", σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Χατζηθεοδοσίου, του αγαπημένου μου και εξαιρετικά αξιόλογου συνεργάτη, κλείνοντας έτσι τον πρώτο κύκλο παραστάσεων αυτού του πραγματικά υπέροχου κειμένου δικής μας διασκευής, που μιλάει για την ανάγκη του σχετίζεσθαι και για την αγάπη για τη ζωή και προσφέρεται δωρεάν με προαιρετική συνεισφορά.

Από τις 27 Νοεμβρίου θα είμαι στο θέατρο RadioCity στο μιούζικαλ "Ένα βήμα τη φορά" της Μαρίας Στεφάνου, σε παραγωγή της PeopleEntertainment, ένα έργο για την ενηλικίωση μέσα από την προσωπική εξέλιξη, μια γλυκιά ιστορία για ένα παιδί που μέσα από το περπάτημά του στη ζωή μαθαίνει να ακολουθεί το "Θέλω" και να αφήνει το "Πρέπει".

Κάθε εβδομάδα στο "θέατρο εΦ" έχουμε εφηβικά τμήματα θεάτρου, και αυτή τη στιγμή συμμετέχουμε σε ένα πρόγραμμα για την προφορική ιστορία, με τη μέθοδο του θεάτρου documento, με σκοπό την ανάδειξη ιστοριών πραγματικών γυναικών που έζησαν την περίοδο του εμφυλίου και λίγο μετά. Το πρόγραμμα ονομάζεται Μ.Α.Ρ.Ι.Κ.Α. (μίλα-άκου-ρώτα-ιστόρησε -κατανόησε-άλλαξε) και είναι έμπνευση της συνεργάτιδας και φίλης μας Κατερίνας Αδαμάρα, ιδρύτριας της AMKEArtsinthemixer στα Χανιά. Επιχορηγούμενο από το ΥΠΠΟΑ.

Μουσικά θα με βρείτε στις μπάντες ΡΕΥΜΑ102, TheAccureacy, BackgroundNoiseSuppression και σε djsets με το όνομα LauraLong τριγύρω στην πόλη.

Πιστεύετε ότι ο κόσμος επιλέγει το θέατρο σαν μέσω επιμόρφωσης και ψυχαγωγίας;

Θα το ήθελα, ψέματα δεν θα σας πω.

Βέβαια η ερώτηση μπορεί να έχει και το σκέλος - ποιο θέατρο επιλέγει ο κόσμος;-

Ξεκινώντας από το παιδικό θέατρο, που είναι πολύ σημαντικό για την διαπαιδαγώγηση των μικρών παιδιών, αλλά και των εφήβων, με τα κατάλληλα έργα, είναι μεγάλος ο αριθμός των σχολείων που παρακολουθούν θέατρο. Το θέμα είναι η επιλογή των έργων τόσο από τους επαγγελματίες του χώρου, όσο και από τους εκπαιδευτικούς να γίνεται και με γνώμονα το περιεχόμενο του έργου, όχι μόνο με την ενδεχόμενη απήχηση. Η χρυσή τομή βέβαια είναι δύσκολο να βρεθεί για ευνόητους λόγους, αλλά έχει νόημα να προσπαθούμε για το καλύτερο, γιατί τα παιδιά θα σε προσέξουν περισσότερο όταν όντως έχεις κάτι να τους πεις και τους φερθείς στα ίσα. Τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα και ρουφούν σαν σφουγγάρια και είναι στο χέρι μας να τους δώσουμε το καλύτερο, στην καλύτερη ποιότητα, γιατί είναι λεπτή η δουλειά μας, μαλάζουμε υπέροχους εγκεφάλους, τα ματάκια που μας κοιτάνε (ελπίζω δηλαδή να μας κοιτάνε) είναι πολύ πιο έξυπνα από ότι ίσως πιστεύουμε.

Τώρα, όσον αφορά στους ενήλικες, σίγουρα προτιμά το εύπεπτο θέαμα η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού και αν όχι το εντελώς εύπεπτο, σίγουρα αυτό στο οποίο θα αναγνωρίζει τους πρωταγωνιστές.

Όπως και στον χώρο της μουσικής, δύσκολα θα δοθεί σε βάθος χρόνου η ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες ή σε έργα μικρότερου βεληνεκούς να έχουν μακριά πορεία, συνήθως γίνεται το αδιαχώρητο σε παραστάσεις που έρχονται από μεγάλα θέατρα της Αθήνας ή ανούσιες επιθεωρήσεις, ή παραγωγές με μεγάλες διαφημιστικές ¨πλάτες". Χωρίς επ ουδενί να θέλω να υποτιμήσω τη δουλειά συναδέλφων, θέλω να πω ότι ο κόσμος θα προτιμήσει να δει κάτι που θα τον ξελαγράρει βραχυπρόθεσμα, παρά κάτι που θα τον προβληματίσει, και αυτό υπό όρους.

Ευτυχώς και μεγαλύτεροι θίασοι της χώρας έχουν αρχίσει να πραγματεύονται θέματα που μπορούν να μας πιάσουν στον ύπνο, και δυο και τρεις μέρες μετά την θέαση να βρεθούμε σε έναν υγιή προβληματισμό για το τι μας πρότεινε το έργο.

Το κοινό της Θεσσαλονίκης, πάντως, σίγουρα χρειάζεται λίγη περισσότερη εκπαίδευση, και λίγη περισσότερη τόλμη!

Μελλοντικά σχέδια;

Από ότι βλέπετε, δεν είμαι καθόλου λακωνική, και θα προσπαθήσω εδώ να μην κρατήσω το προηγούμενό μου μοτίβο.

Μπορώ να μιλήσω για το προσεχές μέλλον, καθώς το επάγγελμά μας είναι απρόβλεπτο.

Θα ήθελα σίγουρα να συνεχίσω να συμμετέχω σε αξιόλογες θεατρικές παραγωγές και μιούζικαλ, είτε εδώ στην γενέτειρά μου, είτε στην Αθήνα. Για τον μονόλογο και για την επόμενή μας παραγωγή με το "θέατρο εΦ" υπάρχουν ενδιαφέροντα πλάνα, τα οποία όμως θα ανακοινωθούν εν καιρώ.

Μουσικά τώρα, ο πρώτος μας δίσκος με τους ΡΕΥΜΑ 102, σε synthpunk ήχο ετοιμάζεται και θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα και ελπίζω να μπούμε στο studio για νέες ηχογραφήσεις.

Τέλος, θα ήθελα να αρχίσω να σκαλίζω και τον κόσμο της σκηνοθεσίας και της συγγραφής. Με τον δεύτερο είμαστε ήδη καλοί φίλοι, και θα ήθελα να προχωρήσω στην έκδοση κάποιου γραπτού, ή στην θεατρική του μεταφορά, ακόμα καλύτερα. Ελπίζω και θα επιδιώξω να συνεχίσω τις εξαιρετικές συνεργασίες που έχω αυτή τη στιγμή, καθώς πρόκειται για άτομα που συνειδητά έχω επιλέξει να πορευόμαστε καλλιτεχνικά μαζί και είναι σπάνιο να βρίσκεις τέτοιες σχέσεις, που δεν γνωρίζουν φθορά, παρά μόνο μεστώνουν και αποκτούν εμπειρία.

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Δεν πειράζει αν νιώθεις εκτός, αν νιώθεις εξωγήινος ή φτιαγμένος από άλλο υλικό.

Τα όρια υπάρχουν για να τα τεντώνουμε και να δοκιμάζουμε την ελαστικότητά τους.

Να μιλάς, δεν είσαι υπερβολικός, ούτε βάρος.

Και δεν πειράζει αν τραβήξεις για λίγο ασύνταχτα, ούτε αν για λίγο φοβάσαι.

Αποδέξου ότι είσαι έτσι, για τώρα, και θα δεις ότι και αυτό θα περάσει και θα έρθει το επόμενο.

Είναι δύσκολο το να είμαστε απόλυτα συνεπείς με τον εαυτό μας, ειδικά όταν η πραγματικότητα επιτάσσει να είμαστε πολύ συγκεκριμένα στημένοι, όμως δες λίγο στα μάτια του απέναντί σου, κι αυτός/ή έχει μέσα του και μέσα της έναν κόσμο που θέλει να μοιραστεί, αλλά ο φόβος δεν την αφήνει.

Όλοι μαζί θα νικήσουμε το φόβο.

σαν το νερό να κυλάς

και το στραβό σου το χαμόγελο

αδέξιο κυματάκι

Σας ευχαριστώ ειλικρινά για το βήμα που μου δώσατε, εύχομαι να είμαστε κάθε μέρα και καλύτερα.