Αρετή Μακρολειβαδίτη: "Η φάρσα είναι ένας έξυπνος ναυτικός κόμπος πάνω στην αλήθεια, το θέμα είναι, ό,τι δε λύνεται, κόβεται, ή σπαταλάμε λίγο παραπάνω χρόνο προσπαθώντας."

Γνωρίστε μας τον εαυτό σας μέσα από πέντε λέξεις.

Καλησπέρα σας!
Δύσκολο για έναν τόσο περιφραστικό (ευφημισμός για το φλύαρο) άνθρωπο, αλλά θα το προσπαθήσω!!

Όλα τα παρακάτω προκύπτουν από την καθημερινότητα των τελευταίων ετών, είναι μια ενημερωμένη εκδοχή της υποφαινόμενης!

ενεργητική

πολυσυλλεκτική

αλαφροϊσκιωτη

μουσική

αστική

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Πού αλλού; Στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη, κάνοντας διαδρομές από άκρη σε άκρη!

Αν θέλετε να βρεθούμε, μπορείτε να έρθετε τις Πέμπτες του Οκτωβρίου στο Θέατρο Αμαλία στην αστυνομική φαρσοκωμωδία "Ποιος έπνιξε τον Μπερνιέ;", του Γιάννη Καραμπέλκου , που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου. Τα δύο πρώτα Δευτερότριτα του Οκτωβρίου θα με βρείτε στο Θέατρο Σοφούλη σε άλλη παραγωγή με την υπογραφή του Άνθιμου Κατιρτζόγλου και τα Σαββατοκύριακα θα με βρείτε να διδάσκω εργαστήρια εφηβικού θεάτρου στον χώρο της ομάδας μου "Θέατρο εΦ".

Μιλήστε για το έργο. Ποιο είναι το κύριο μήνυμα του έργου;

Η φαρσοκωμωδία "Ποιος έπνιξε τον Μπερνιέ;" είναι μια κωμωδία παρεξηγήσεων, ένα έργο με γρήγορο ρυθμό, που πραγματεύεται την υπόθεση που καθένας μπορεί να διαβάσει στον τίτλο, ένα μυστήριο πλανάται γύρω από τους διάφορους χαρακτήρες που εμφανίζονται στο σπίτι του πρωταγωνιστή, του Λάμπρου, ο οποίος ετοιμάζεται για ένα ρομαντικό δείπνο. Τα ερωτήματα πληθαίνουν όσο οι χαρακτήρες αρχίζουν να μπλέκονται μεταξύ τους, ενώ ο Λάμπρος σιγά σιγά ξεχνά τις πιθανότητες να κάνει το ραντεβού του πραγματικότητα και ένας μυστικός αστυνομικός διερευνά την υπόθεση του περιβόητου Μπερνιέ, φυσικά χωρίς να είναι ο μόνος που τον αναζητά μέσα, έξω και γύρω από το σπίτι.

Το έργο έχει πολλά πρόσωπα, το καθένα φυσικά με την δική του ιστορία και την δική του εκδοχή της αλήθειας, όσον αφορά την υπόθεση του Μπερνιέ και τον συσχετισμό του με τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας Η όλη φάρσα είναι τοποθετημένη μέσα σε έναν χώρο, το σπίτι του πρωταγωνιστή, και τα πρόσωπα εναλλάσσονται με μεγάλη ταχύτητα, περιπλέκοντας την κατάσταση και ο ντετέκτιβ πασχίζει να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά.

Σε μια τέτοια, τρελή και παράδοξη κατάσταση, σημαντικό είναι να ακούει κανείς όλες τις πλευρές και να ανοίγει όλες τις πόρτες ταυτόχρονα να καθαρίσει ο κακός αέρας.

Αυτό αν θέλουμε να δώσουμε μια σοβαρή πνοή σε όλα τα γεγονότα του έργου. Κατά τα άλλα, η φάρσα είναι ένας έξυπνος ναυτικός κόμπος πάνω στην αλήθεια, το θέμα είναι, ό,τι δε λύνεται, κόβεται, ή σπαταλάμε λίγο παραπάνω χρόνο προσπαθώντας.

Γνωρίστε μας την ηρωίδα σας. Ποια κοινά στοιχεία και ποιες διαφορές έχει με εσάς;

Η Ζιζέλ, αχ η Ζιζέλ.. Ο χαρακτήρας που έχω την χαρά να υποδύομαι στην παράσταση είναι η Ζιζέλ, παλαιότερα γνωστή και ως Ζωζώ, αλλά έχει απαρνηθεί πια την εγχώριά της ταυτότητα, πρώην του Λάμπρου, του κεντρικού χαρακτήρα, και πλέον επιτυχημένη τραγουδίστρια στο Παρίσι. Η Ζιζέλ και ο Λάμπρος έχουν έναν γιο, τον Νίκο, τον οποίο η Ζιζέλ έχει περί πολλού και κατά πάσα πιθανότητα θα τον ήθελε παντρεμένο με κάποια γαλαζοαίματη απόγονο.

Αυτή η περσόνα, λοιπόν, εμφανίζεται ξαφνικά στο σπίτι του Λάμπρου, φαινομενικά για να επισκεφτεί πρώην άντρα και γιο, αλλά πολλά και διάφορα συμβαίνον κατά την απρόσμενή της επίσκεψη.. ίσως και να μην είναι ο γιος της ο μόνος λόγος που άφησε τα ένδοξα Παρίσια!

Όσο για κοινά στοιχεία με την Ζιζέλ, θα πω ότι και οι δύο τραγουδάμε, έχουμε μια άλφα φιλοδοξία να συνεχίσουμε το τραγούδι, βέβαια η ηρωίδα είναι μία φτασμένη ντίβα, με κάποιο καλάμι παραμάσχαλα, στη δική μου περίπτωση αφήνω τα καλάμια ήσυχα!

Η Ζιζέλ είναι ένας χαρακτήρας μεγαλοπιασμένος, με πολλές ανησυχίες σχετικά με την φήμη της, που έχει απαρνηθεί τα ταπεινά εγκόσμια, γιατί είναι απλά πολύ μικρά για αυτήν.

Οι διαφορές μας είναι αρκετές, αν και την έχω συμπαθήσει, καθώς βλέπω σε αυτήν ένα τσαγανό που την οδήγησε στην προσπάθεια για να πετύχει. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ενισχύουν τον κωμικό χαρακτήρα του έργου και δίνουν πνοή στη μεγάλη της περσόνα. Χαίρομαι που έχω κληθεί να ερμηνεύσω έναν χαρακτήρα τόσο έξω από εμένα, ανακαλύπτω πολλά που δεν ήξερα για εμένα και φυσικά είναι μια πρόκληση, τόσο ερμηνευτικά όσο και…ενδυματολογικά!

Πώς βλέπετε τις ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή μας;

Πέρα από τις γενικότητες που ειπώνονται σε καθημερινή βάση, ότι δηλαδή έχουμε αποξενωθεί μεταξύ μας, λόγω της κυριαρχίας των social media, που προσφέρουν μια πιο απρόσωπη και άρα πιο ασφαλή στην ευάλωτή μας ψυχοσύνθεση επικοινωνία και τα κατάλοιπα του πολύμηνου εγκλεισμού μας στο πρόσφατο παρελθόν που μας έκαναν καχύποπτους και ακατάδεκτους, βλέπω μία μεγάλη τάση προάσπισης του εαυτού, μια τάση υπερπροστασίας του "εγώ" μας, που πραγματικά είναι λίγο σαν να κλείνουμε εαυτόν σε στενό κλοιό. Γινόμαστε οι γονείς του εαυτού μας για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι μπορούμε να το κάνουμε.

Γίνομαι λίγο δυσνόητη τώρα, αλλά αυτό που θέλω μάλλον να πω είναι ότι θέλει και λίγο να σταματήσουμε να παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο στα σοβαρά, ειδικά όταν δεν πρόκειται να διεκδικήσουμε κάτι που έχει να κάνει με τον άμεσο βιοπορισμό μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν και λίγο άφημα, λίγη εμπιστοσύνη στην έκθεσή μας στον άλλο, θέλει να εμπιστευτούμε την αντανάκλασή μας και όχι να την κρύβουμε, οι ακτίνες αυτές είναι ζεστές με την καλή έννοια.

Πιστεύεται ότι ο κόσμος επενδύει στο θέατρο σαν μέσω ψυχαγωγίας;

Το θέατρο προτείνει μια σύμβαση πραγματικότητας, η παράσταση είναι μία σύμβαση ζωής σε μη πραγματικό χρόνο και έτσι οι θεατές, παρακολουθώντας από την ασφάλεια του καθίσματός τους, έχουν το προνόμιο να είναι κοινωνοί ενός δρώμενοι στο οποίο συμμετέχουν πραγματικοί άνθρωποι που πάσχουν και μοιράζονται.

Το θέατρο είναι ένας απόλυτα ζωντανός και παλλόμενος τρόπος ψυχαγωγίας, στον οποίο προβάλλονται πραγματικά συναισθήματα και προβληματισμοί, πάρα πολλές φορές σχετικοί με την επικαιρότητα, και η επικοινωνία μεταξύ ηθοποιών και θεατών είναι απόλυτα άμεση,ακόμα και αν δεν υπάρχει λεκτική συνδιαλλαγή. Το θέατρο είναι αυτό ακριβώς που είπατε, ψυχαγωγία, και θα προσθέσω και συγκίνηση (συν+κίνηση), σε κάνει να ξεχνιέσαι για λίγο και στη συνέχεια χρωματίζει και λαδώνει τα γρανάζια του εγκεφάλου σου.

Πως βλέπετε τον χώρο σας στην Ελλάδα του 2023;

Όπως και το 2022, κακοτράχαλο.

Μόνο που το 2023, χάρη στις καλές συνεργασίες του 2022, τουλάχιστον στην προσωπική μου πορεία στην πόλη της Θεσσαλονίκης, προμηθεύτηκα με τα κατάλληλα παπούτσια για να τον περπατήσω. Και πάλι δεν γνωρίζω πόσο θα κρατήσουν, αλλά σχεδιάζω να τους φερθώ καλά.

Σε μεγαλύτερη κλίμακα, χαίρομαι που βλέπω νέους ηθοποιούς και νεοσύστατες ή παλαιότερες ομάδες να πρωτοπορούν στον χώρο και να ανεβάζουν τολμηρά έργα, να βλέπω συναδέλφους της "σειράς" μου να συμμετέχουν σε σημαντικά φεστιβάλ, να κάνουν ταινίες και να βραβεύονται σε πολλές κατηγορίες. Αυτό είναι το πιο θετικό στοιχείο που μπορώ να διακρίνω στην συννεφιασμένη μας καλλιτεχνική κοινότητα.

Θα ευχηθώ και εις ανώτερα σε όλα αυτά τα άτομα και τις ομάδες και μακάρι να συμπορευτούμε έτσι, ομαδικά στην κακοτράχαλη καλλιτεχνική εγχώρια πίστα.

Μελλοντικά σχέδια;

Προτιμώ να μην έχω πολλές προσδοκίες, καθώς ξέρουμε καλά ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνεις μεγαλεπήβολα σχέδια σε μια χώρα που δεν συμπαθεί και πολύ το ελεύθερο θέατρο, ειδικά εκτός Αθηνών. Βέβαια, μια κλισέ αληθινή παροιμία λέει "Άμα δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς", συνεπώς σκοπεύω να συνεχίσω την θεατρική μου πορεία εδώ στην Θεσσαλονίκη, που με έχει προικίσει με σπουδαίους συνεργάτες, παράλληλα συνεχίζοντας την εκπαίδευσή μου στο κλασικό τραγούδι και τις διδασκαλίες στον χώρο που διατηρούμε με την ομάδα θεάτρου "Θέατρο εΦ".

Μέσα στην χρονιά αναμένω να συνεχιστούν οι παραστάσεις μας στο θέατρο Αμαλία και το θέατρο Σοφούλη, καθώς και οι improv παραστάσεις μας με το σχήμα "Βολικό Λάθος".

Στα μελλοντικά μου πλάνα ελπίζω σε ένα νέο μιούζικαλ, έναν δεύτερο δίσκο του συγκροτήματός μου "ΡΕΥΜΑ 102" και, γιατί όχι, περισσότερες και μεγαλύτερες συνεργασίες, επί σκηνής ή μπροστά από την κάμερα!

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Είστε αρκετοί όπως φέρετε τον εαυτό σας κάθε μέρα.

Η ποίηση της καθημερινότητας αρκεί να είναι απλή.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε το breakthrough κάθε μέρα, αρκεί να ξέρουμε ότι είμαστε ικανοί για αυτό.

Αξίζεις, πολύ.

Κι ας μην το πιστεύεις κάθε μέρα.