Άρης Παχής: "Αγαπώ δεν σημαίνει χαίρομαι, αλλά αποδέχομαι."

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με ποιο κόστος;

Με επέλεξε. Δεν είχα τέτοιες βλέψεις και όνειρα. Μια μέρα άνοιξα τον υπολογιστή να γράψω λίγες αράδες. Μόνο για μένα, να δω τι μπορώ να κάνω. Κι οι λίγες αράδες γίνονταν ολοένα και περισσότερες, ώσπου ολοκληρώθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, Η εκδίκηση της Σβούρας (Εκδ. Λυκόφως)

Όντως, υπάρχει κόστος. Το δικό μου είναι ο μαζοχιστικός ρομαντισμός, να το πω έτσι. Και δεν εννοώ καρδούλες και λουλούδια, αλλά τα ταξίδια που κάνει ο νους μου προς τα πίσω. Καβάλα πάνω στις σκέψεις μου, πηγαίνω στα παλιά χρόνια να συναντήσω ανθρώπους που δεν είναι πια εδώ. Να ακούσω ήχους, να πάρω μυρωδιές. Να σκαλίσω λίγο τα καύκαλα ξεραμένων πληγών. Να ζωντανέψει λίγο το αίμα και να τα ξαναζήσω όλα από χρονική απόσταση πια. Αγαπώ πολύ το παρελθόν. Και αγαπώ δεν σημαίνει χαίρομαι, αλλά αποδέχομαι. Όλα όσα έγιναν. Όπως έγιναν και τον καιρό που έγιναν. Διαφορετικά, δεν θα μπορώ να αγαπήσω αυτό που είμαι σήμερα έτσι ώστε να πατήσω γερά στο αύριο και ότι φέρει αυτό.

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο της ζωής σας το όποιο να έπαιξε ενεργό ρόλο στην ενασχόλησή σας με την γραφή;

Ναι και όχι μόνο ένα. Είναι οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στις όποιες εμπειρίες της ζωής μου και χωρίς να το ξέρουν,ως έμπνευση με σπρώχνουν στο γράψιμο.

Αναφερόμενος όμως στο ξεκίνημά μου, ήμουν μόνος από την άποψη πως -απ' όσο γνωρίζω- δεν είχα στον κύκλο μου άλλα άτομα που να ασχολούνται με το γράψιμο. Ο χώρος της συγγραφής και των εκδόσεων ήταν άγνωστα νερά για μένα. Και παρά τους δισταγμούς μου, βούτηξα. Ευτυχώς. Διότι στην πορεία γνώρισα και γνωρίζω ακόμα κόσμο. Συγγραφείς, εκδότες, αναγνώστες. Άνθρωποι που με τον δικό τους τρόπο με βοηθούν ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνουν. Κι αυτό για μένα, είναι χρυσάφι.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Η έμπνευση για μένα έχει δύο πλευρές. Από την μία είναι αυτό που έρχεται σαν φλασιά, όπως λέμε. Αυτό όμως αφορά συγκεκριμένα στοιχεία, πληροφορίες και γεγονότα μέσα σε μια πλοκή. Δε γράφεις βιβλίο με φλασιές. Η άλλη πλευρά είναι όταν ο συγγραφέας συγκεντρώνεται σε αυτό που γράφει. Πιέζει τον εαυτό του και στύβει το μυαλό του να πάει την ιστορία παραπέρα. Να φτιάξει μικρόκοσμους, σκηνές, τοποθεσίες και συμπεριφορές χαρακτήρων. Και σαν κάτι μαγικό, τοκάνει. Μόνο που δεν συμβαίνει τίποτα μαγικό. Είναι κόπος, είναι δουλειά.

Έμπνευση παίρνεις όταν ακούς και διαβάζεις τις ιστορίες των ανθρώπων. Τις μαρτυρίες επιζησάντων από συγκλονιστικά γεγονότα ή από απλές ιστορίες καθημερινού χάους. Αυτός που γράφει αναπτύσσει την ενσυναίσθησή του και όταν θέλει να "ρουφήξει" το περιβάλλον του, παρατηρεί αυτά που οι άλλοι αγνοούν. Και χτίζει. Εκεί που κάποιος άλλος βλέπει έναν στριμμένο παππού που θυμωμένος σκίζει με μαχαίρια τις μπάλες των παιδιών της γειτονιάς, ο συγγραφέας θα δει έναν νεαρό άντρα που κάποτε πήγαινε στο γήπεδο με τον έρωτα της ζωής του και σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα του πέθανε στα χέρια από επεισόδια, συνωστισμό και ποδοπάτημα.

Υπάρχει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας που δυσκολεύει τη γραφή σας;

Ναι, το άγχος μου. Είναι κάποιες φορές που λειτουργεί ανασταλτικά και με εμποδίζει να συγκεντρωθώ στο γράψιμο. Και η αναβλητικότητα που κάθε τόσο με πιάνει. Ούτε αντιβίωση μιας εβδομάδας δεν μπορώ να ολοκληρώσω σωστά και πειθαρχημένα.

Μιλήστε μας για τοβιβλίο σας. Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;

Ο Καβαλάρης Θάνατος βγήκε από τις εκδόσεις Ελκυστής μέσα στο 2023. Είναι μια μυθοπλαστική ιστορία ωμού ρεαλισμού μέσα από την οποία μιλάω για κάποια κοινωνικά ζητήματα όπως ο βιασμός, η αυτοκτονία και η αυτοδικία. Θέλω με σκληρό γράψιμο να δείξω την φρίκη του βιασμού και πόσο καταστροφικές συνέπειες μπορεί να έχει για μια οικογένεια. Υπάρχει άραγε δικαίωση για τα θύματα και για την κοινωνία;

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Έχω συγκινηθεί με το Βιβλίο της Κατερίνας του Αυγούστου Κορτώ. Με το Άντρες χωρίς άντρες του Νίκου Δαββέτα, καθώς και με το Βιοτεχνία Υαλικών του Μένη Κουμανταρέα. Φορτίστηκα συναισθηματικά. Αυτοί οι άνθρωποι, με τις λέξεις τους χαϊδέψανε την ψυχή μου και τους ευχαριστώ γι' αυτό. Και ας μη το ξέρουν.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Είναι μια φράση του αρχαίου Ρωμαίου ποιητή, Βιργίλιου. Ή τουλάχιστον σε αυτόν την χρεώνουν και στο έργο του Αινειάδα.

Ο Θάνατος μου ψιθυρίζει στο αυτί…"Ζήσε", μου λέει…"Έρχομαι!"

Κλείνοντας ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Δεν έχω να ευχηθώ κάτι σχετικά με τα βιβλία. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα από μένα τι απολαμβάνουν να διαβάζουν και τι όχι. Το μόνο που θα τους ευχηθώ είναι να ερωτευτούν παράφορα και να τους απαρνηθούν. Αν δεν "σπάσει" η καρδιά, ζωή δεν έχει.