Χρήστος Λιακόπουλος: "Μέσα από τις δυσκολίες σφυρηλατούνται οι χαρακτήρες και όχι μέσα από τις ανέσεις."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ένας ηθοποιός καλείται, αφού έχει εκπαιδεύσει -και εξακολουθεί ακατάπαυστα να εκπαιδεύει- όσο καλύτερα μπορεί τα εκφραστικά του μέσα, την καρδιά και το μυαλό του, να δώσει σάρκα και οστά σε φανταστικούς χαρακτήρες. Αυτό τον κάνει να έρχεται πολύ κοντά στα ανθρώπινα όντα και να αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται, νιώθουν και λειτουργούν. Η διπλή αυτή ενασχόληση, από τη μία καθαρίζοντας το σώμα και την ψυχή του από μπλοκαρίσματα κι από την άλλη ερχόμενος τόσο κοντά στην ψυχή άλλων ανθρώπων, ουσιαστικά οδηγείται όλο και περισσότερο σε αυτό που λέμε φως. Πράγματι λοιπόν, ο ηθοποιός οφείλει να είναι και να λειτουργεί ως φως. Να προσπαθεί, έντιμα, να δείχνει το δρόμο στους άλλους για την ενδεχόμενη βέλτιστη εκδοχή του εαυτού και της ζωής τους.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Από μικρός, σε μια προσπάθεια να βρω τον εαυτό μου, παρατηρούσα τους άλλους και συζητούσα μαζί τους. Προσπαθούσα να καταλάβω το πώς σκέφτονται, πώς αισθάνονται και γιατί κάνουν ό,τι κάνουν. Φορές φορές ακόμα έφτανα στο σημείο να αντιγράφω τον τρόπο με τον οποίο μιλούσαν, κινούνταν... να φέρομαι σαν κι αυτούς. Είχα ήδη ανοίξει την πόρτα στον κόσμο της υποκριτικής.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Η πανδημία με βρήκε πάνω στη γλυκιά προσμονή να έρθει το βράδυ για να ενσαρκώσω επί σκηνής, τον αγαπημένο μου -εκείνη την εποχή- ήρωα, Αυτοκράτορα Αδριανό. Η ομώνυμη παράσταση παιζόταν για τέταρτη συνεχή χρονιά και είχε αγαπηθεί ιδιαίτερα, τόσο από εμένα όσο και από το κοινό. Είχα δώσει όλο μου τον εαυτό σ' αυτήν και ήταν γέννημα αποκλειστικά δικό μου.

Ο μονόλογος αυτός αφορά στην ταραχώδη-περιπετειώδη ζωή του μεγάλου φιλέλληνα και λάτρη του Ελληνικού πνεύματος, Αυτοκράτορα Αδριανού και στοχεύει να καταδείξει, πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους και τις ίδιες επιθυμίες! Μεγαλώνουμε σε οικογένειες με ελλείψεις και ελαττώματα, παθιαζόμαστε να πετύχουμε υψηλούς στόχους -για ν' αποδείξουμε, κυρίως στον εαυτό μας, ότι αξίζουμε- και όταν το πετύχουμε νιώθουμε πως είμαστε παντοδύναμοι Θεοί... Ακολουθούν, τότε, τα χτυπήματα της μοίρας, που μας προσγειώνουν απότομα, και μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε πως το μόνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη, είναι ν' αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε... Βαθιά και απόλυτα... Ως το τέλος μας!

Ο Πόπλιος Αίλιος Αδριανός (76-138) ήταν ένας από τους πέντε καλούς αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Λάτρης του ελληνικού πνεύματος, κυρίως των Στωικών φιλοσόφων και του Επίκουρου, εφάρμοζε τις διδαχές τους στη ζωή του και παράλληλα προσπαθούσε να τις μεταλαμπαδεύσει σε όλο τον κόσμο. Τα χρόνια της διακυβέρνησής του ήταν τα πιο ειρηνικά στην ιστορία της Ρώμης. Βαθύτατα ανθρωπιστής, χάρισε τα χρέη του λαού προς το κράτος, μείωσε τη δουλεία, εξανθρώπισε τον νομικό κώδικα και απαγόρευσε τα βασανιστήρια. Προώθησε τις τέχνες και τα γράμματα και έχτισε βιβλιοθήκες, θέατρα, ναούς, υδραγωγεία και λουτρά.

Συντελεστές:

Κείμενο: Χρήστος Λιακόπουλος

Σκηνοθεσία: Χρήστος Λιακόπουλος, Αναστασία Μαρκουτσά

Φωτισμοί: Χρήστος Λιακόπουλος

Κοστούμι: Μίκα Πανάγου

Θρόνος - Στεφάνι: Γιώργος Ρούσσης

Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Λιακόπουλος

Επεξεργασία ήχου: Σπύρος Αραβοσιτάς

Φωτογραφίες παράστασης: Τζένη Κουκίδου

Δημιουργία και επιμέλεια εικαστικών: Χρήστος Λιακόπουλος, Τζένη Κουκίδου

Κατασκευή κοστουμιού: Βάνια Αλεξάντροβα

Δημόσιες σχέσεις: Άντζυ Νομικού

Σκηνοθεσία και μοντάζ video trailer: Χρήστος Λιακόπουλος

Ηλεκτρονική επεξεργασία video trailer και εικονοληψία: Τζένη Κουκίδου

Ήχος: Σπύρος Αραβοσιτάς

Στο ρόλο του Αδριανού ο Χρήστος Λιακόπουλος

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Δυσκολίες στη ζωή αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Το πρώτο θεωρώ που πρέπει να κάνει κανείς είναι να τις δει ως προκλήσεις και όχι ως προβλήματα. Προκλήσεις που θα μας εξελίξουν και θα μας κάνουν να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Μέσα από τις δυσκολίες σφυρηλατούνται οι χαρακτήρες και όχι μέσα από τις ανέσεις. Καθένας μας οφείλει, όπως νομίζει και όπως θεωρεί πως είναι καλύτερο, να βρει τους τρόπους και τις δράσεις εκείνες που θα τον βοηθήσουν να προσαρμοστεί στη συγκεκριμένη κάθε φορά δυσκολία, να την υπερπηδήσει και να πάει παρακάτω σοφότερος, ικανότερος και δυνατότερος.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι της απομόνωσης;

Η Τέχνη πράγματι μπορεί να φωτίσει, όχι μόνο το σκοτάδι της απομόνωσης αλλά όλη μας τη ζωή. Είναι εκείνη που με τους δικούς της μυστικούς και μαγικούς τρόπους, επιδρά στην καρδιά, το μυαλό και την ψυχή μας και μας κάνει περισσότερο ανθρώπινους και όχι ψυχρά, υπολογιστικά ρομπότ. Διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα, ένα ποίημα, βλέποντας ένα θεατρικό έργο, πηγαίνοντας σε ένα μουσείο, ζωγραφίζοντας, ακούγοντας μουσική... ανοίγουμε το είναι μας στις ευεργετικές επιδράσεις της και κατ' επέκτασιν σε μια πιο φωτεινή ζωή.

Έχοντας ζήσει στιγμές στο θέατρο και την τηλεόραση, ποιες θυμάστε πιο έντονα και ποιος από τους δύο χώρους θα ήταν η πρώτη σας επιλογή για μια μελλοντική δουλειά;

Αγαπώ εξίσου και το θέατρο και την τηλεόραση αλλά και τον κινηματογράφο. Το κριτήριο, αν θα επιλέξω να είμαι σε μια δουλειά ή όχι, δεν έχει να κάνει με το μέσο αλλά με το αν συμφωνώ με το πνεύμα και τον τρόπο που καταλαβαίνω πως θα πραγματοποιηθεί το εκάστοτε εγχείρημα. Κάτι που θυμάμαι πολύ έντονα σε σχέση με το θέατρο και την τηλεόραση συνέβη σε μία περίοδο της ζωής μου που αντιμετώπιζα πολύ έντονες καταστάσεις άγχους. Ανασφάλεια και φόβος για το τί επρόκειτο να συμβεί με κύκλωνε και οι παρενέργειες που βίωνα, είτε στο θέατρο είτε στα γυρίσματα κάποιου σίριαλ, ήταν πολλές. Πότε έντονες ζαλάδες, πότε αίσθηση μεγάλης αδυναμίας, πότε τρομερούς πονοκεφάλους και έντονη ναυτία. Θυμάμαι πως προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις, όταν δεν καλούμουν να λειτουργήσω ως ηθοποιός, δηλαδή στα κενά της δραστηριότητάς μου, να κρατώ το είναι μου συντεταγμένο κι ανεπηρέαστο από μια κατάσταση που προσπαθούσε να με εγκλωβίσει και να με αδρανοποιήσει.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή ή πίσω από την κάμερα;

Θυμάμαι σε μία παράσταση δράματος, περίμενα στην κουίντα να ακούσω τη συγκεκριμένη ατάκα του έργου για να εισέλθω στο χώρο της σκηνής και να συνεχιστεί η δράση. Εκείνη τη στιγμή ήρθε ο σκηνοθέτης της παράστασης, και δάσκαλός μου στη σχολή, ο οποίος συμμετείχε και σαν ηθοποιός στο έργο, και πιάσαμε τη κουβέντα. Η ώρα περνούσε, η ατάκα που έπρεπε να ακούσω για να μπω είχε παρέλθει κι εμείς συνεχίζαμε τη συζήτηση με ενδιαφέρον περιμένοντας πότε θα έρθει η ώρα για να μπούμε -από πού θα ερχόταν άραγε; Ξαφνικά έγινε παύση επί σκηνής -εμείς ταραχτήκαμε· άραγε, τι να συμβαίνει;- και μία εκ των δύο συμπρωταγωνιστριών μας ήρθε τρέχοντας εκεί που περιμέναμε και με έκδηλη την αγωνία και την αγανάκτηση στο πρόσωπό της, ως άλλος αγγελιαφόρος από τραγωδία, μου αναφώνησε: «Τι θα γίνει; Θα αποφασίσεις επιτέλους να μπεις; Σε περιμένουμε τόση ώρα!» Εγώ βέβαια ξαφνιάστηκα και όσο πιο γρήγορα μπορούσα μπήκα μέσα προσπαθώντας να προσποιηθώ ότι όλα ήταν καλά. Σε ένα λεπτό εισήρθε και ο δάσκαλός μου, κοιταχτήκαμε όλοι κάπως περίεργα μεταξύ μας, κάτι ιδιαίτερο πλανιόνταν στον αέρα και ξαφνικά αρχίσαμε να γελάμε. Η ντροπή κορύφωνε την ένταση του συναισθήματος και αναγκαστήκαμε, μέχρι το διάλειμμα της παράστασης, γελώντας, να γυρίσουμε πλάτη στο κοινό και προφανώς να παίξουμε «άλλη» παράσταση.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Έχω σχεδόν έτοιμη την νέα μου θεατρική παράσταση που θα ξεκινήσει μόλις ομαλοποιηθεί η υγειονομική κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Είναι ένα ξεχωριστό και φιλόδοξο εγχείρημα, αντάξιος συνεχιστής μιας πορείας που ξεκίνησε με το έργο μου «Αυτοκράτωρ Αδριανός». Αυτό που επιθυμώ, για τη νέα αλλά και για κάθε χρονιά, είναι να έχουμε πάνω απ' όλα υγεία σε όλα τα επίπεδα και να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας.

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Όλοι οφείλουμε να έχουμε ηθικό ακμαιότατο και φρόνημα υψηλό όσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε. Να βάζουμε τα δυνατά μας να τις υπερβούμε για να γίνουμε πιο δυνατοί και πιο ικανοί να πραγματώσουμε τον εαυτό μας και τα όνειρά μας, να ζήσουμε δηλαδή μία πλήρη κι ευτυχισμένη ζωή.