Δημήτρης Κίτσος: "Ο ηθοποιός είναι ένας ζωντανός άνθρωπος που βλέποντάς τον σε αναγκάζει να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο."

2021-01-07

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ο ηθοποιός για μένα είναι ένα δοχείο που φέρει μια ιστορία, κάποιος που σου δείχνει το φεγγάρι, ή ένα θαύμα, ένας ζωντανός άνθρωπος που βλέποντάς τον σε αναγκάζει να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Στην Αθήνα, σε ένα προσωρινό ημιυπόγειο, μεταξύ βελονισμού, φυσιοθεραπειών, ψυχοθεραπειών και δουλεύοντας ένα προσωπικό project και περιμένοντας να ξεκινήσουμε πρόβες για την παράσταση ''4-4-2'' της ομάδας σύγχρονου χορού «Στέρεο νερό».

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορεί η Τέχνη να τις κάνει καλύτερες;

Ας χωρίσουμε την Τέχνη σε 2 κατηγορίες. Σε αυτή που χρειάζεται «ζωντανό» κοινό(θέατρο, χορό, μουσική, performanceγενικότερα, κ.α.) και σε αυτή που δε χρειάζεται (λογοτεχνία, ταινίες φτιαγμένες για το σπίτι, βιντεοσκοπημένες/streamingπαραστάσεις, γενικά οποιαδήποτε τέχνη μπορείς να απολαύσεις από το σπίτι σου). Η δεύτερη κατηγορία είναι εκεί και μας βοηθάει όσο μπορεί κι αυτή. Πάντα ήταν εκεί για να απαλύνει οποιονδήποτε, και οποιονδήποτε δεν είχε εύκολη πρόσβαση στην ζωντανή Τέχνη. Τώρα μάλιστα έχει εξελίξει τα εργαλεία της (όπως με το streaming παραστάσεων) και μπορεί κάποιος που ζει κάπου απομονωμένος να απολαύσει μια παράσταση. Κάτι θετικό κατά τη γνώμη μου, που όμως απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Δε θα ήθελα χάριν της ευκολίας του να κάθομαι στο σπίτι μου, να χαθεί, η Μυσταγωγία, η Ιεροτελεστία και το Κοινό Βίωμα. Πράγματα που συμβαίνουν μόνο στις τέχνες που απαιτείται προσέλευση κοινού. Και από το σπίτι σου μπορείς να προσευχηθείς, αλλά όταν πηγαίνεις στον Ναό, συμβαίνει κάτι μυστηριακό.

Όσον αφορά στην πρώτη κατηγορία (που απαιτείται «ζωντανό» κοινό) δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα τώρα. Καταρχάς, γιατί αυτή τη στιγμή, τη ζωντανή Τέχνη την έχουν αφαιρέσει από την καθημερινότητά μας από το Μάρτιο. Οπότε δε μπορούμε να περιμένουμε κάποια «βοήθεια» από αυτού του είδους την Τέχνη. Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορούμε να περιμένουμε πολλά από τη ζωντανή Τέχνη ούτε αργότερα αφού ένας τεράστιος αριθμός εργαζομένων σε αυτή, δε θα επιβιώσει οικονομικά(άρα και κυριολεκτικά μιλώντας) και θα φύγει από το επάγγελμα.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Παλιά ήταν πολύ επικριτέο να είναι κάποιος καλλιτέχνης γενικότερα. Ακόμη συμβαίνει, αλλά όχι σε αυτό το βαθμό. Όσο γινόταν πιο αποδεκτό κοινωνικά, τόσο πιο εύκολα κάποιος άνθρωπος μπορούσε να το ακολουθήσει ως επάγγελμα. Επίσης, σιγά σιγά, με την τηλεόραση και την άνθιση αυτής, πολύς κόσμος ήθελε να ζήσει αυτή τη γκλαμουριά και να αποκτήσει τα 15 λεπτά δημοσιότητας. Οπότε υπήρξε αρκετά μεγάλη αύξηση ηθοποιών και λόγω αυτού. Και τέλος, με την οικονομική κρίση, ήταν πιο εύκολη η απόφαση να ακολουθήσεις το δύσκολο, ασταθές, μέσα στην ανεργία επάγγελμα του ηθοποιού αφού, σχεδόν όλα τα επαγγέλματα βρίσκονταν στην ίδια μοίρα, όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση. Σχεδόν στο μηδέν. 

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Αυτό εξαρτάται κάθε φορά από το είδος της παράστασης, το αίσθημα της επιτυχίας ή της αποτυχίας, την ζεστασιά του χειροκροτήματος... Σε γενικές γραμμές εγώ αισθάνομαι μια μοναξιά, λες και κάτι τελειώνει. Αδειάζει ο χώρος επίσης, σβήνουν τα φώτα. Κι αυτό είναι κάτι κυριολεκτικό... όταν ένας χώρος γεμάτος ζωή και χρώματα και ανθρώπους αδειάζει και σκοτεινιάζει... σε τραβάει κι εσένα αυτό το σκοτάδι.. Η σκηνή μετά από μια παράσταση είναι λίγο σα μια μαύρη τρύπα. Ό,τι έγινε πριν από λίγο, όλοι αυτοί οι ρόλοι που γεννιούνται, ζουν, γελάν, κλαίνε, σκοτώνουν, ερωτεύονται, παντρεύονται, χωρίζουν και πεθαίνουν, μια ολόκληρη ζωή επομένως, μετά από 2 ώρες δεν υπάρχει. Απλά δεν υπάρχει. Πολύ αέρινα και όμορφα! Πίστεψες σε κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. Ε, αυτό είναι λίγο μελαγχολικό.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Πάντα γελάω (ενώ δεν πρέπει) στη σκηνή. Τραντάζομαι ολόκληρος, δε μπορώ να μιλήσω, σκύβω το κεφάλι ή γυρνάω πλάτη, κάνω ότι κλαίω για να μη με καταλάβουν και καλά και φυσικά κοκκινίζω ολόκληροςαπό τη ντροπή μου. Πολύ περίεργο συναίσθημα να απολαμβάνεις κάτι τόσο πολύ (το γέλιο) και ταυτόχρονα να αισθάνεσαι τόσο ντροπή που σου συμβαίνει! Σε όσες παραστάσεις (διαφορετικά έργα εννοώ) έχω παίξει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην με πιάσει νευρικό γέλιο κάποια στιγμή. Και προφανώς αυτό συμβαίνει πάντα στην "πιο σημαντική στιγμή του έργου". Τότε που "πρέπει" να είσαι σωστός, σοβαρός, συγκεντρωμένος, δραματικός, ακριβής.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Η παράσταση χορού ''4-4-2'' της ομάδας Στέρεο νερό, που θα ανέβει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, όταν μας το επιτρέψουν. Και ένα δικό μου προτζεκτ αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Δεν ξέρω.. δε μ' αρέσουν πολύ τα μηνύματα, οι ευχές και οι συμβουλές.