Δημήτρης Πογαρίδης: "Το κοινό δεν βλέπει απλώς ένα έργο, το ζει μαζί μας."

Για ποιο λόγο επέλεξες να ακολουθήσεις την υποκριτική και συγκεκριμένα τον χώρο του θεάτρου;

Με την υποκριτική ασχολήθηκα σχεδόν τυχαία. Από μικρός συμμετείχα σε σχολικές παραστάσεις, αλλά ο πραγματικός λόγος που μπήκα πιο ουσιαστικά στον χώρο ήταν η αδερφή μου. Με έγραψε σε ένα θεατρικό εργαστήρι και επειδή δεν μπορώ ποτέ να της πω "όχι", στην αρχή πήγα μάλλον με το ζόρι. Τελικά όμως ανακάλυψα κάτι που μου είχε λείψει από τότε που ήμουν παιδί και το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή.

Έτσι, η υποκριτική μπήκε στη ζωή μου επειδή δεν είπα «όχι» στην αδερφή μου, αλλά έμεινε επειδή βρήκα κάτι που με ολοκληρώνει.

Μίλησε μας για την παράσταση "Premiera".

Η "Premiera" είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία του Γιώργου Οικονομίδη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Βασιλειάδη, που παρακολουθεί μια οικογένεια η οποία μαζεύεται για το άνοιγμα μιας διαθήκης και ξαφνικά μπλέκεται σε ένα χάος από καβγάδες, παλιά μυστικά και φαντάσματα. Ο θείος Χαραλάμπης τους αφήνει μια μεγάλη περιουσία, με την προϋπόθεση να ξανανοίξουν για μία νύχτα το εγκαταλελειμμένο νυχτερινό κέντρο «Moonlight» και να τραγουδήσουν όλοι μαζί σε ένα πρόγραμμα.

Είναι μια παράσταση γρήγορη, ατακαδόρικη και γεμάτη ανατροπές, όπου το γέλιο συναντά την οικογενειακή τρέλα και στο τέλος επιβεβαιώνεται ότι, όσο κι αν συγκρουόμαστε, το αίμα νερό δεν γίνεται.

Γιατί είναι ένα θεατρικό έργο τόσο αγαπητό από το κοινό; Πόσο ανάγκη έχουμε το γέλιο στις μέρες μας;

Στη καρδιά του, το έργο μιλάει για κάτι που όλοι αναγνωρίζουμε: την ελληνική οικογένεια σε όλο της το μεγαλείο. Με τους καβγάδες, την τρέλα, αλλά και την αγάπη που κρύβεται από κάτω. Το έργο έχει αφοπλιστική ειλικρίνεια, χιούμορ και χαρακτήρες που θυμίζουν ανθρώπους που όλοι έχουμε γύρω μας. Ο θεατής βλέπει τον εαυτό του σε αυτούς, ταυτίζεται και γι' αυτό είναι και τόσο αγαπητή.

Η αλήθεια είναι πως το γέλιο το έχουμε τεράστια ανάγκη σήμερα. Με όσα ζούμε καθημερινά, άγχος, πίεση και ανασφάλεια, το θέατρο γίνεται μια μικρή απόδραση. Μας βοηθάει να αποφορτιστούμε και να ξεχαστούμε από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ένα καλό γέλιο λειτουργεί σαν θεραπεία, γι' αυτό και έργα σαν την "Premiera" βρίσκουν τόσο εύκολα τον δρόμο στην καρδιά του κοινού.

Γνώρισε μας τον ήρωα σου; Ποια κοινά στοιχεία και ποιες διαφορές έχεις μαζί του;

Εγώ υποδύομαι τον ρόλο του Τάκη - Μαέστρου. Ένας άνθρωπος χωρίς τρόπους και - ας μην κρυβόμαστε - καταπιεσμένος από την απόλυτη Φωφώ, τη γυναίκα του. Ζει μόνιμα σε μια κατάσταση υποταγής ανάμεσα στις εκρήξεις των άλλων προσπαθώντας πάντα να επιβιώσει.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του ρόλου είναι το πότε και το πώς "εξαφανίζεται" ο Τάκης και στη θέση του εμφανίζεται το φάντασμα του Μαέστρου από το παλιό Moonlight. Μέσα σε δευτερόλεπτα ο χαρακτήρας του αλλάζει. Από παθητικός και τρομαγμένος γίνεται απόλυτος, επιβλητικός και αποφασιστικός. Αυτό το διπλό παιχνίδι είναι που κάνει τον Τάκη τόσο απολαυστικό: δεν είναι απλώς ένας ήρωας, είναι δύο ψυχές μέσα στο ίδιο σώμα.

Με τον Τάκη μοιράζομαι την ανάγκη να παρατηρώ πρώτα πριν αντιδράσω και την ανάγκη να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη. Ο Τάκης βλέπει τη μουσική σαν τρόπο έκφρασης και αυτό είναι κάτι με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα.

Όσο για τις διαφορές μας, ο Τάκης συχνά φοβάται να εκφράσει τα θέλω του,·ενώ εγώ όχι. Και επίσης, η απότομη μετάβαση σε μια σκοτεινή, επιθετική πλευρά, δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει ευτυχώς! Αυτό το κομμάτι είναι ξεκάθαρα θεατρικό και γι' αυτό και τόσο διασκεδαστικό.

Η ζωντανή μουσική πώς βοηθάει στην εξέλιξη και την επιτυχία ενός θεατρικού έργου;

Η ζωντανή μουσική δίνει σε μια παράσταση μια ενέργεια που δεν μπορεί να αναπαραχθεί ούτε με ηχογραφήσεις ούτε με εφέ. Στο θέατρο, ο ήχος που παράγεται εκείνη τη στιγμή λειτουργεί σαν παλμός: συνδέει τους ηθοποιούς μεταξύ τους, συνδέει το κοινό με τη σκηνή και κάνει κάθε παράσταση μοναδική λειτουργώντας σαν ένας "αόρατος" συμπρωταγωνιστής.

Και φυσικά, η ζωντανή μουσική προσφέρει το αίσθημα του «εδώ και τώρα» που κάνει το θέατρο τόσο μαγικό. Το κοινό δεν βλέπει απλώς ένα έργο, το ζει μαζί μας.

Μελλοντικά σχέδια;

Μελλοντικά σχέδια έχω, αλλά τα βλέπω πάντα με μέτρο. Θέλω να συνεχίσω να δουλεύω πάνω σε πράγματα που με γεμίζουν πραγματικά και όχι απλώς για να τα κάνω. Με ενδιαφέρει να κάνω συνεργασίες που έχουν ουσία, να μάθω νέα πράγματα πάνω στην τέχνη μου και να εξερευνήσω ρόλους που θα με ξεβολέψουν δημιουργικά.

Παράλληλα, θέλω να δώσω χρόνο και σε μένα. Να αποκτήσω εμπειρίες, να γεμίσω μπαταρίες και να πάρω εικόνες που έπειτα μεταφέρονται στη σκηνή. Οπότε, ας πούμε ότι τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να συνεχίσω να εξελίσσομαι, να τολμώ και να απολαμβάνω τόσο το ταξίδι, όσο και τον προορισμό.

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες να βρίσκουν καθημερινά μικρές στιγμές χαράς και έμπνευσης, και να μην φοβούνται να ακολουθούν τα όνειρά τους, όποια κι αν είναι αυτά.