Δημοσθένης Παπαδόπουλος: "Ζούμε το σκοτάδι και ελπίζω, όταν όλο αυτό τελειώσει, να βγούμε πολύ καλύτεροι στο φως."

Οι εικόνες της συνέντευξης είναι της φωτογράφου Βικτώριας Σκαφίδα

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός σημαίνει και σκοτάδι. Ο ηθοποιός χρειάζεται το σκοτάδι όσο και το φως. Συλλέγει από αυτό και ύστερα εκθέτει τα ευρήματα στο φως. Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια εκτεθειμένος στο φως. Γιατί θα καείς. Για μένα η υποκριτική λειτουργεί καθαρά ψυχαναλυτικά. Ψάχνοντας ρόλους, ψάχνω επί της ουσίας τον εαυτό μου και εξελίσσομαι. Χρωστάω πολλά στο θέατρο. Έμαθα πολλά για μένα και για τους άλλους. Εξελίχθηκα μέσα από αυτό. Έμαθα πολλά για τους ανθρώπους. Αλλά νομίζω ότι όποιος έχει την ευτυχία να έχει ως επάγγελμα κάτι που πραγματικά αγαπά θα μπορούσε να πει το ίδιο.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Αυτό είναι μία πολύ δύσκολη ερώτηση. Σε γενικότερο πολιτικοκοινωνικό επίπεδο το θέμα είναι πολύ σύνθετο. Σίγουρα από το 2011 και μετά - πρώτα η Ελλάδα, μετά η Ευρώπη και τώρα με την πανδημία όλος ο κόσμος - περνάμε μία πολλή δύσκολη περίοδο που θα χρήζει πολλών αναλύσεων από τους ιστορικούς των επόμενων γενεών. Ζούμε το σκοτάδι και ελπίζω, όταν όλο αυτό τελειώσει, να βγούμε πολύ καλύτεροι στο φως. Σε καθαρά προσωπικό επίπεδο προσπαθώ να είμαι ήρεμος, να διατηρώ την δημιουργικότητά μου, να ακούω αυτά που εκπέμπουν τα πράγματα γύρω μου, να διδάσκομαι από αυτά και να εξελίσσομαι.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι της απομόνωσης;

Η τέχνη είναι καθαρά λυτρωτική σε τέτοιες περιόδους. Τι θα γινόταν αν αυτήν την περίοδο της απομόνωσης δεν είχαμε την μουσική, δεν διαβάζαμε βιβλία, δεν βλέπαμε ταινίες; Νομίζω ότι αυτήν την περίοδο μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς περισσότερο από ποτέ πόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος την τέχνη για να επιβιώσει. Ελπίζω να το συνειδητοποιήσει και η κυβέρνηση και να στηρίξει τον πολιτισμό όπως πρέπει.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία; Και πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Η αρχή της πανδημίας με βρήκε στο Αμβούργο. Έκανα πρόβες εκεί και πρόλαβα την τελευταία στιγμή να γυρίσω στην Αθήνα. Στην συνέχεια πέρασα μεγάλα διαστήματα στην Νάξο και τώρα βρίσκομαι στην Αθήνα.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Γιατί γοητεύονται από τα φώτα. Στην πορεία όμως μόνο όποιος αντέχει στα δύσκολα παραμένει σε αυτόν. Είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος και θέλει πραγματική αγάπη και αφοσίωση για να επιβιώσεις σε αυτόν και από αυτόν.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Το πιο δύσκολο ήταν όταν πάνω στην σκηνή έπαθα κρίση πανικού.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Η βασικότερη επιθυμία μου να είναι να τελειώσει όλο αυτό που ζούμε και να μπορέσουμε να ζήσουμε πάλι φυσιολογικά. Όλα τα άλλα θα έρθουν. Ως προς τα επαγγελματικά σχέδια ετοιμάζω μία παράσταση με τον τίτλο «Η Επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ» στο Μπάγκειον με προγραμματισμένη πρεμιέρα -κορονοιού επιτρέποντος- στις 9 Απριλίου. Επίσης το καλοκαίρι θα είμαι και πάλι στο Αμβούργο για την παράσταση που αφήσαμε στην μέση λόγω της πανδημίας.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Προσέχετε τους άλλους και τον εαυτό σας. Και υπομονή. Τι άλλο θα μπορούσε να πει κανείς;