Δώρα Χρυσικού: "Σε μια δυστοπική και άνυδρη εποχή, η τέχνη αποτελεί καταφύγιο ομορφιάς, προβληματισμού και αντίστασης."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε την Δώρα μέσα από πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Αγώνας, Γενναιοδωρία, Παρόρμηση, Εξωστρέφεια, Οξυθυμία

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Νομίζω πως η αρχή έγινε με τη συμμετοχή στα 14 μου στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου το «Μετέωρο βήμα του πελαργού», όπου πρωτοήρθα σε επαφή με την υποκριτική. Μέχρι τότε ασχολούμουν με τον χορό κι ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Όταν με βρήκε ο Αγγελόπουλος ήμουν με υποτροφία στο εξωτερικό όπου σπούδαζα επαγγελματικά κλασικό χορό, αλλά σοβαροί λόγοι υγείας μου επέβαλαν να επιστρέψω στην Ελλάδα. Η επιστροφή μου συνέπεσε με με την ολοκλήρωση της ταινίας. Παρόλο που στο σπίτι ήμασταν θεατρόφιλοι και ως παιδί έβλεπα συχνά θέατρο με τους γονείς μου, ποτέ δεν μου είχε περάσει απ το μυαλό να ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική , ήμουν ταγμένη στο χορό. Όταν όμως αρρώστησα και γύρισα αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο όνειρο, άρχισα να σκέφτομαι την προοπτική του θεάτρου αφού ήταν βέβαια πως πάλι σε κάτι καλλιτεχνικό θα στρεφόμουν. Μπήκα στον όμιλο θεάτρου του σχολείου μου και από εκεί όλα πήραν σιγά σιγά τον δρόμο τους. Η δραματική σχολή και μετά η δουλειά.

Φέτος σας βλέπουμε τηλεοπτικά στην νέα σειρά του ΑΝΤ1 «Ήλιος». Μιλήστε μας για την σειρά και τον τόπο που πραγματοποιείται.

Η σειρά βασίζεται σε γαλλικό φορμά (Un Si Grand Soleil) που προβάλλεται στη Γαλλία με τεράστια επιτυχία.

Η ελληνική μεταφορά της σειράς κρατάει τη βασική πλοκή των πρωταγωνιστών της ιστορίας και το αστυνομικό σασπένς, αλλά διανθίζει την πλοκή και με άλλες παράλληλες ιστορίες και χαρακτήρες. Ο τόπος πλοκής της ιστορίας είναι η Καβάλα.

Γνωρίστε μας την ηρωίδα σας. Πώς επηρεάζει την εξέλιξη της ιστορίας και των γεγονότων;

Εγώ υποδύομαι μία καθηγήτρια, τη Βάσω, χωρισμένη με μία κόρη στην εφηβεία, τη Λένα. Να σας πω την αλήθεια δεν γνωρίζω καθόλου πως θα εξελιχθεί ο ρόλος.

Προς το παρόν είμαι ευγνώμων που σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία εργασιακά για τους ηθοποιούς έχω δουλειά, όπως επίσης και ότι μετά από αρκετά χρόνια επέστρεψα στην τηλεόραση με μια σειρά που ήδη στηρίζει και έχει αγαπήσει ο κόσμος.

Εκτός από την συμμετοχή σας στην τηλεοπτική σειρά το φετινό χειμώνα θα σας δούμε σε κάποια θεατρική σκηνή;

Φέτος η κατάσταση με τα θέατρα εξαιτίας της πανδημίας είναι πολύ ρευστή κι επισφαλής. Εγώ είχα κλείσει δουλειά για τη φετινή σεζόν αλλά δυστυχώς «πάγωσε» λόγω κορωνοιού. Παρόλα αυτά ετοιμάζω μια δική μου παράσταση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής κι ευελπιστώ , αν όλα πάνε καλά, να κάνουμε πρεμιέρα στα τέλη του Φλεβάρη.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή ή πίσω από την κάμερα;

Επειδή εργάζομαι αρκετά χρόνια, είναι πολλές οι φορές που έχω ζήσει περιστατικά ιδιαίτερα. Από το να παίζω άρρωστη με 40 πυρετό και οξεία γαστρεντερίτιδα, μέχρι του να κάνω αντικατάσταση για άλλο ρόλο εν ώρα παράστασης. Τα σχόλια των θεατών και οι αντιδράσεις τους κατά τη διάρκεια του έργου είναι πάντα αξιομνημόνευτα, με κορυφαία στιγμή μια κυρία που σε μια μουσική παράσταση που περνούσα μέσα από το κοινό τραγουδώντας το "Amado mio" μου προξένεψε τον γιό της (χαχαχα) .

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορεί η Τέχνη να τις κάνει καλύτερες;

Η τέχνη δεν δίνει απαντήσεις ή αν δίνει είναι σαν τους χρησμούς της Πυθίας. Θέτει όμως ερωτήματα, λειτουργεί ως καθρέφτης. Κι είναι τόσο προσωπική όσο και συλλογική. Γιατί ξεκινάει ως μια προσωπική διαδρομή που στην πορεία συμπαρασύρει πολλούς ακόμα. Για μένα το πιο συγκινητικό στοιχείο στην τέχνη είναι αυτό το «συμπεριληπτικό» που παρέχει, όπως οι μεγάλες αγκαλιές. Όλοι χωρούν και όλοι μπορούν να παρηγορηθούν. Να βρουν έναν τόπο προσωπικό δικό τους. Η Τέχνη στέργει κι αυτό το βρίσκω συγκλονιστικό ως διαδικασία και συνθήκη. Υπ' αυτή την έννοια , σε μια δυστοπική και άνυδρη εποχή, η τέχνη αποτελεί καταφύγιο ομορφιάς, προβληματισμού και αντίστασης. Αποτελεί μία απ τις πιο ζωντανές κοιτίδες κριτικής σκέψης και αισθητικής, γιατί μυεί τον κόσμο στο να οξύνει το αισθητήριο του και να αποκτά αντίληψη, να ονειρεύεται, να εμπνέεται και να μεταμορφώνεται. Είναι μια διαρκής άσκηση της ψυχής και του νου, γι' αυτό και απόλυτα αναγκαία. Η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε δεν αντέχεται εύκολα, χρειαζόμαστε αντίβαρα· αυτό είναι η Τέχνη , πεδίο διαφυγής.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Οι επιταγές της εποχής, με την φρενήρη πορεία της τεχνολογίας και τους καταιγιστικούς ρυθμούς του καπιταλιστικού μοντέλου διαβίωσης (ειδικά στις δυτικές κοινωνίες), μας επιβάλλουν πλέον ένα νέο μοντέλο διαβίωσης. Φαίνεται πως ο πλανήτης δεν έχει άλλα αποθέματα και η ανθρώπινη αλαζονεία καταστρέφει το φυσικό του πλούτο. Αίτημα και ζητούμενο για το μέλλον αποτελεί να μάθουμε να ζούμε σε επαφή και αρμονία με την φύση αλλά και με μεγαλύτερη αλληλεγγύη και κατανόηση μεταξύ μας. Ο παγκόσμιος χάρτης αλλάζει και οι μετακινήσεις πληθυσμών εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, των φυσικών καταστροφών αλλά και των πολέμων είναι πλέον μια ζοφερή πραγματικότητα. Θα πρέπει να «ξανασυστηθούμε» και να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και κατανόηση για τον διπλανό. Ονειρεύομαι έναν κόσμο που θα χωράει τη διαφορετικότητα, που θα απομονώνει τις ρατσιστικές και μισαλλόδοξες φωνές, θα σέβεται τον αδύναμο, και θα κινείται με γνώμονα το κοινό καλό και την πρόοδο.