Έλενα Μαρσίδου: "Ο κόσμος έχει ανάγκη το «μαζί»"

Οι μέρες δύσκολες, αλλά γίνονται ομορφότερες όταν γνωρίζεις νέους ανθρώπους, αξιόλογους επαγγελματίες, δυναμικές προσωπικότητες ακόμα και μέσο διαδικτύου.

Η συνέντευξη μας με την κυρία Μαρσίδου πραγματοποιήθηκε μέσα από μια ζωντανή συνομιλία. Με μια κούπα καφέ στο χέρι συζητήσαμε για τον χώρο της, την συμμετοχή της σε μια από τις επιτυχημένες σειρές της φετινής σεζόν και φυσικά για την περίργη κατάσταση που βιώνουμε. Εμείς περάσαμε πολύ ωραία, ελπίζουμε και εσείς διαβάζοντας την παρακάτω συνέντευξη.

Αν σου ζητούσα να μας γνωρίσεις την Έλενα μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Ευαίσθητη. Είμαι εμμονική με την δουλειά μου. Μου αρέσει πολύ και εκτιμώ το χιούμορ. Μοναχική. Κοινωνική προσφορά προς τον συνάνθρωπο μέσα από το θέατρο. Πιστή φίλη και ενοχική.

Χρησιμοποίησα περισσότερα από όσα ζήτησες, αλλά ήθελα να σου δώσω μια ολοκληρωμένη εικόνα της Έλενας.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τον χώρο της υποκριτικής;

Ήταν μια απόφαση που πάρθηκε από την παιδική μου ηλικία. Μικρό κορίτσι έλεγα ότι θα ήθελα να γίνω γιατρός, χορεύτρια, καλόγρια. Μου είπαν ότι έπρεπε να επιλέξω ένα επάγγελμα. Ήμουν αρνητική σε αυτό το δεδομένο. Έτσι τους ρώτησα με ποιο επάγγελμα μπορώ να ασχοληθώ που να τα περιλαμβάνει όλα αυτά. Η απάντηση που πήρα ήταν να γίνω ηθοποιός, το αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά. Όλη αυτή η στιχομυθία πραγματοποιήθηκε όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Στην συνέχεια συνειδητοποίησα ότι όλα τα επαγγέλματα που με ενδιέφεραν είχαν κοστούμια.

Στην πορεία της ζωής μου παρότι οι σπουδές μου κινήθηκαν σε άλλα μονοπάτια και συχνά έγινα αποδέκτρια αρνητικών σχολίων σχετικά με τον χώρο του θεάτρου, ακολούθησα επαγγελματικά αυτό τον δύσβατο δρόμο και δεν το έχω μετανιώσει.

Είναι μια δύσκολη περίοδος για τον χώρο σου. Πώς βλέπεις το μέλλον; Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στο κόσμο, αλλά και στα άτομα που παίρνουν τις αποφάσεις;

Διάβασα, χωρίς να ξέρω αν αληθεύει, ότι στην Γαλλία δεν έχουν κλείσει τα θέατρα. Και με το εισιτήριο τους ο κόσμος έχει μια σχετική άδεια μετακίνησης μετά το πέρας της απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Με αυτό τον τρόπο θέλουν να στηρίξουν τους ανθρώπους που εργάζονται στα θέατρα, αλλά και να διατηρήσουν αυτή την μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Το θέατρο είναι μια μορφή ανάγκης για πάρα πολλούς ανθρώπους, πολλοί το βλέπουν ως μια διέξοδο από την καθημερινότητα. Φυσικά με τις δυσκολίες που βιώνουμε έχουν πληγεί και άλλα επαγγέλματα.

Επειδή εργάζομαι και στο Εθνικό Θέατρο, όταν είμαι μέσα σε εκείνο τον χώρο νοιώθω πιο ασφαλής από οπουδήποτε αλλού. Γίνεται τακτική απολύμανση σε όλους τους χώρους. Επίσης με τα νέα μέτρα που θέσπισαν σχετικά με το ηλεκτρονικό εισιτήριο, θα μπορούσαν να ελέγχουν με τον καλύτερο τρόπο τα άτομα που παρακολουθούν κάθε παράσταση, αριθμό κ.α.

Βραχυχρόνια νομίζω ότι θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ, σε σημείο εξαθλίωσης. Γιατί αν σε έναν συνάδελφο δεν πρόλαβε να γίνει η πρόσληψή του στην εκάστοτε θεατρική σκηνή δεν μπορεί να λάβει την οικονομική ενίσχυση που δίνει το κράτος. Μακροπρόθεσμα δεν μπορεί το θέατρο να πεθάνει. Νομίζω ότι τώρα οι άνθρωποι θα έχουν περισσότερο ανάγκη την ζωντανή επικοινωνία. Αυτή την καθημερινότητα με την επικοινωνία μέσα από μια εικόνα δεν θα την αντέξουμε άλλο, θα την ξεράσουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι φέτος είχαμε τους περισσότερους υποψηφίους δραματικών σχολών. Ο κόσμος έχει ανάγκη το «μαζί». Δεν έχουμε φτιαχτεί για να πορευόμαστε μόνοι μας. Επιπλέον ο άνθρωπος χρειάζεται τις ιστορίες, είτε είναι μέσα από ένα βιβλίο, ένα θεατρικό έργο, έχει ανάγκη το μέσο που θα τον κάνει να ταξιδέψει και να βρει πράγματα για τον εαυτό του.

Δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που παίρνουν αποφάσεις και κυβερνούν. Έχω την αίσθηση ότι αγνοούν την πραγματικότητα. Μακάρι να υπάρξουν ικανά πρόσωπα, που να ενδιαφερθούν για το τι πραγματικά συμβαίνει. 

Οι μέρες που ζούμε είναι περίεργες, πώς η Τέχνη μπορεί αν τις κάνει καλύτερες;

Τι σε παρηγορεί στην ζωή σου; Εμένα με παρηγορεί η παρουσία ενός άλλου ανθρώπου και η ποίηση. Η Τέχνη έχει παρηγορητικό χαρακτήρα. Μακάρι να είχε και έναν ξεσηκωτικό χαρακτήρα, αλλά δεν το βλέπω... Μπορεί να προσφέρει συντροφιά και παρηγοριά.

Φέτος σας βλέπουμε τηλεοπτικά στην νέα σειρά του ΑΝΤ1 «Ήλιος». Μιλήστε μας για αυτή σας την εμπειρία.

Καταρχάς να αναφέρω ότι η πρώτη φορά που κάνω τηλεόραση. Θα μιλήσω για το πως βιώνω την διαδικασία του γυρίσματος. Ήμουν πολύ φοβισμένη στην αρχή, είναι ένα μέσο που δεν το γνωρίζω. Απαιτεί μια άλλη τεχνική από εκείνη που έχω συνηθίσει να δουλεύω στο θέατρο. Δεν έχω μάθει να παίζω για την κάμερα, ακόμα προσπαθώ να το βρω και να το εξελίξω. Είναι ειλικρινά μια όμορφη εμπειρία! Πηγαίνω με χαρά στο γύρισμα. Το να βρίσκεσαι με ανθρώπους και πόσο μάλλον από τον χώρο εργασίας σου, που έχεις πολλά κοινά να μοιραστείς μαζί τους, σε δίνει μεγάλη χαρά και δύναμη, ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο που βιώνουμε. Έχω χαρά γιατί συναντώ και μαθαίνω πράγματα. Γενικά πάντα στην ζωή μου έχω τον εαυτό μου σαν μαθήτρια. Και στο θέατρο αν πας με την βεβαιότητα ότι το «έχω», έχεις τελειώσει.

Μια διαφορά της τηλεόρασης με το θέατρο είναι ότι σε μια παράσταση γνωρίζεις από την αρχή μέχρι το τέλος την εξέλιξη της ιστορίας. Μπορείς να δουλέψεις πάνω στον ρόλο σου. Στην τηλεόραση δουλεύεις κάθε μέρα διαφορετικά επεισόδια, δυστυχώς όχι πάντα με την ροή της ιστορίας και πρέπει να είσαι σε μια αφύπνιση και πολλές φορές να προβλέπεις τις εξελίξεις. Επίσης στην τηλεόραση υπάρχει το «τώρα», δεν έχεις χρόνο για πολλές πρόβες και αναλύσεις όπως γίνεται στο θέατρο. Θαυμάζω τους ανθρώπους που δουλεύουν συνέχεια με αυτούς τους ρυθμούς, ηθοποιούς και τεχνικούς. Δεκάωρα συγκεντρωμένοι για να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα. 

Γνωρίστε μας την ηρωίδα σας. Πώς επηρεάζει την εξέλιξη της ιστορίας και των γεγονότων;

Υποδύομαι την Νίκη. Είναι καθηγήτρια, φιλόλογος, με την αυστηρότητα που πρέπει να έχει ένας εκπαιδευτικός και ταυτόχρονα κοντά στους μαθητές της με ειλικρινή ενδιαφέρον. Παντρεμένη με κάποιον που ασκεί ψυχική και σωματική βία , τον υποδύεται ο Κώστας Αποστολάκης. Είναι αντιπεριφερειάρχης, ασχολείται με την πολιτική και την διαφθορά. Καταφέρνει να ξεφύγει και να προχωρήσει την ζωή της. Εκεί την βλέπουμε όταν ξεκίνησε το σήριαλ. Έχει κάνει μία νέα σχέση με έναν άντρα τρυφερό και ήρεμο, τον οποίον υποδύεται ο Μάριος Αθανασίου. Κάποια στιγμή ο γιος της Νίκης αρχίζει να μιμείται την συμπεριφορά του πατέρα του, εκτροχιάζεται. Ενώ λοιπόν έχει βάλει σε μια τάξη την ζωή της κάποια στιγμή χάνονται οι ισορροπίες και μπαίνει σε κίνδυνο. Καλείται να πάρει μια απόφαση και να πράξη για το καλό του παιδιού της. Τον γιο μου υποδύεται ο Ορέστης Χαλκιάς. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω περισσότερα, τα υπόλοιπα θα τα δείτε κάθε μέρα στις 8 μ.μ. μέσα από την συχνότητα του ΑΝΤ1.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή ή πίσω από την κάμερα;

Λέμε ότι αν είσαι συγκεντρωμένος δεν μπορούν να σου συμβούν απρόοπτα γεγονότα επί σκηνής. Εννοείται όμως ότι είμαστε άνθρωποι και κατά την διάρκεια του έργου πορευόμαστε παράλληλα με τον ήρωα που ενσαρκώνουμε.

Μου έχει συμβεί ένα αστείο περιστατικό. Έχει συμβεί κάτι επάνω στην σκηνή και με έπιασε νευρικό γέλιο. Στο τέλος της παράστασης έρχεται μια κυρία και με συγχαίρει για την ερμηνεία μου στο σημείο που χτυπιόμουν, νομίζοντας ότι ήταν κομμάτι του έργου.

Σαν δύσκολη κατάσταση μπορώ να αναφερθώ σε ένα περιστατικό. Παίζω με 40 πυρετό. Δεν μπορούσε να αναβληθεί η παράσταση. Βρίσκομαι επί σκηνής, έχω ένα τηλεφώνημα και λέω έναν μονόλογο. Τελειώνει ο μονόλογος, αλλά στην κατάσταση που ήμουν δεν το συνειδητοποιώ και αρχίζω να το λέω πάλι από την αρχή. Οι συνάδελφοί μου να με φωνάζουν από την κουίντα να βγω.

Καμιά παράσταση δεν είναι ίδια με την άλλη. Κάθε φορά το κοινό και εσύ είστε αλλιώς. Δεν παίζεις για εσένα, δεν πρέπει να γίνεται αυτό. Εάν έχεις χρόνο μπορείς να ακούσεις άπειρες τέτοιες καταστάσεις από τους ηθοποιούς.

Κλείνοντας ποια ευχή θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Να μπορεί ο καθένας να αγκαλιάσει τα πρόσωπα που αγαπά. Αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί κάποιες φορές, να αγκαλιάσει τον εαυτό του! Μπορούμε να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, σωματικά και ψυχικά. Όταν δεν μπορούμε να ζητάμε βοήθεια. Να μην μείνουμε μόνοι. Να μην νιώθουμε μόνοι.