Γιάννης Τσουρουνάκης: "Το οξύμωρο της υπόθεσης με τον εγκλεισμό είναι, πως αντί να μας αποξενώσει μας έφερε πιο κοντά με τους ανθρώπους μας."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός, είναι ένας άνθρωπος, που δεν του φτάνει η ζωή που ζει και θέλει να ζήσει κι άλλες, μέσα από ρόλους που ερμηνεύει.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Να κοιτάζουμε μπροστά, να αισιοδοξούμε και να μιλάμε με τους αγαπημένους μας. Το οξύμωρο της όλης υπόθεσης με τον εγκλεισμό είναι, πως αντί να μας αποξενώσει μας έφερε πιο κοντά με τους ανθρώπους μας.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι της απομόνωσης;

Ξέρετε, η τέχνη από μόνη της δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όπως είχε πει κι ένας σπουδαίος Αυστριακός συνθέτης «Αν κάτι είναι τέχνη, δεν είναι για όλους κι αν είναι για όλους, δεν είναι τέχνη.» Πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να τη διακρίνεις και να την ανακαλύπτεις.Ένα βιβλίο, μια μουσική, ένας πίνακας, ένα τραγούδι, μια ταινία, από μόνα τους δεν λένε τίποτα, αν ο άνθρωπος που τα βλέπει, δεν τα θαυμάζει και δεν τα ερωτεύεται. Η τέχνη είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου πώς θα τον παρασύρει και πώς θα τον ψυχαγωγήσει για να «φωτίσει» την ψυχή του καθώς και το σκοτάδι της απομόνωσης των ημερών μας.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Πέρυσι τον Μάρτιο ήμουν στο θέατρο. Δίναμε παραστάσεις στην Αθηναϊκή Σκηνή με το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Δωδέκατη Νύχτα» που είχα την χαρά και την τιμή να με φωνάξει ο Μιχάλης ο Καλαμπόκης να ερμηνεύσω τον ρόλο του Μαλβόλιο.Φέτος τον Νοέμβριο βρισκόμουν σε πρόβες για την παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη βασισμένη πάνω στο βιβλίο του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ «Ο Μικρός Πρίγκιπας» που θα ανέβαινε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Είναι ένας γοητευτικός χώρος, που συνήθως μαγεύει τους ανθρώπους. Σκεφτείτε πως από μικροί μαθαίνουμε να παίζουμε ρόλους με τους φίλους μας, «κλέφτες κι αστυνόμοι» για παράδειγμα. Η μίμηση μας οδηγεί σε αυτά τα μονοπάτια. Μεγαλώνοντας ανακαλύπτουμε πως δεν είναι πάντα όλα όπως φαίνονται. Έτσι, για όσους αποφασίζουν να συνεχίσουν το παιχνίδι των ρόλων, η υποκριτική είναι μια φυσική κατάληξη. Η υποκριτική όμως είναι μια τέχνη που την μαθαίνεις και την εξασκείς όσο ζεις, είναι μια προσωπική δέσμευση, που κατά την γνώμη μου, όλο και λιγότεροι και όχι περισσότεροι διαλέγουν να τηρήσουν. Είμαι 16 χρόνια ενεργός σε αυτόν τον χώρο και έχω δει ανθρώπους να μπαίνουν και να βγαίνουν απ' αυτόν, οι πιο πολλοί, όπως κι εγώ στην αρχή, τον ανακαλύπταμε και του αποκαλυπτόμασταν κι όσο τα χρόνια περνάνε, λίγοι συνεχίζουμε.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Πριν από χρόνια έπαιζα σε ένα έργο που έπρεπε να «πεθάνω» επί σκηνής, ένα βράδυ λοιπόν καθώς λέω τις τελευταίες μου ατάκες κάνω σαρδάμ(μπερδεύω την γλώσσα μου) και αντί να προσπαθήσω να το σώσω, το αφήνω έτσι και πεθαίνω. Οι συνάδελφοι προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους και να μην δείξουν την ταραχή τους, έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες και μάλιστα τελικά τα κατάφεραν. Πάντως, απ' τα βουβά γέλια, το πτώμα είχε σπασμούς καθ' όλη την διάρκεια της σκηνής.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια, πόσο μάλλον μέσα σε όλη αυτή την αβεβαιότητα που ζούμε, όμως ελπίζω. Ελπίζω να βγούμε όλοι γεροί και υγιείς από αυτήν την περιπέτεια που περνάμε. Ελπίζω να ξανά αγκαλιαστούμε, να ξανά σμίξουμε όπως παλιά με τους αγαπημένους μας και να δημιουργήσουμε, να γελάσουμε και να πάμε μπροστά.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να είμαστε όλοι καλά και να αισιοδοξούμε, μακριά από κατήφειες και μίζερες καταστάσεις. Αγάπη και κατανόηση απ' όλους και σε όλους.