Ηρώ Μουκίου: "Η πίστη, η ιατρική και η Τέχνη είναι το τρίπτυχο της ίασης."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε την Ηρώ μέσα από πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Επίμονη, υπομονετική, υπερκινητική, δοτική, μαχήτρια.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Οι πρώτες μου καλλιτεχνικές ανησυχίες ήταν μέσω του χρωστήρα. Πολύ αργότερα στα μετεφηβικά χρόνια μου γεννήθηκε η ανάγκη να εκφραστώ μέσα από το θέατρο. Αυτό ήταν απότοκο πολλών θεατρικών παραστάσεων που είχα δει όλα τα προηγούμενα χρόνια. 

Φέτος θα είστε μια «ανθισμένη μανόλια» στο θέατρο Χυτήριο. Μιλήστε μας για το έργο. Πόσο επίκαιρο ή όχι είναι;

Το έργο επειδή είναι σύγχρονο, με μικρές προσαρμογές στο 2020 που έκανε ο μεταφραστής και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Κυριακού, είναι και επίκαιρο γιατί οι αξίες που πραγματεύεται είναι ανθρωποκεντρικές. Η φιλία, η αγάπη, η μητρότητα, η αυτοθυσία, οι ανθρώπινες σχέσεις εν τέλει, πάντα είναι στο επίκεντρο μιας επιτυχημένης κοινωνίας.

Γνωρίστε μας την ηρωίδα σας. Ποια κοινά στοιχεία έχει με την Ηρώ και ποιες διαφορές;

Η ηρωίδα μου είναι η Γουίζερ. Μια γυναίκα ιδιότροπη, γκρινιάρα, μοναχική, που μοιράζεται τη ζωή της με ένα σκύλο. Δείχνει σκληρή και απρόσιτη αλλά δεν θα μπορούσε να πειράξει ούτε μυρμήγκι. Οι διαφορές μας είναι πολλές, γι'αυτό θα σταθώ σ αυτά που έχουμε κοινά. Η αγάπη και η αφοσίωση στα ζώα, η ενσυναίσθηση, η πίστη στη φιλία. Τα ζώα είναι και για μένα αναπόσπαστος κρίκος της ζωής. Η ενσυναίσθηση απαραίτητο συστατικό για μια δυνατή φιλία αλλά και γενικά συμβίωση με άλλα ανθρώπινα όντα.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορεί η Τέχνη να τις κάνει καλύτερες;

Είναι αποδεδειγμένο εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ότι η Τέχνη λειτουργεί ευεργετικά στο θυμικό των ανθρώπων. Αίρει την δυσθυμία , απελευθερώνει ενδορφίνες (ορμόνες ευχαρίστησης ) στον εγκέφαλο, λυτρώνοντάς τον από τον πόνο και τέλος η Τέχνη μέσω των μηνυμάτων καθιστά τον άνθρωπο ένα σκεπτόμενο ον. Στην αρχαιότητα δίπλα σε κάθε Ιερό και κάθε θεραπευτήριο (Ασκληπιείο) υπήρχε και ένα θέατρο. Η πίστη, η ιατρική και η Τέχνη είναι το τρίπτυχο της ίασης. 

Πώς βιώσατε το κομμάτι της απομόνωσης; Και πως βλέπετε το μέλλον στην χώρα μας και το χώρο σας;

Θεωρώ ότι το βίωσα με σύνεση. Είμαι άνθρωπος που αποδέχομαι την ατομική ευθύνη και δεν τα μεταθέτω όλα στους άλλους. Ήταν μονόδρομος. Το αποδέχτηκα και προσπάθησα να αξιοποιήσω αυτό το χρόνο βελτιώνοντας τις σχέσεις μου με την οικογένειά μου και τον εαυτό μου.

Το μέλλον, σε σχέση με την πανδημία, μου είναι δύσκολο να το προβλέψω καθώς δεν είμαι ειδική. Όσο για το μέλλον της Τέχνης μου σε σχέση με την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, το βλέπω φωτεινό. Είμαι αισιόδοξη από τη φύση μου και αισθάνομαι ότι θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες. Το μυστικό είναι να αντέξουμε το τώρα.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή ή πίσω από την κάμερα;

Τα χρόνια είναι πολλά. Τα περιστατικά επίσης. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι κάτι που συνέβη όταν ήμουν ακόμα στην αρχή μου, σε μια παράσταση που έπαιζα, σε έργο πολύ δραματικό. Την ώρα που ήμουν στη σκηνή με συναδέλφους μου και θρηνούσαμε, εμφανίστηκε μια κατσαρίδα μεγάλη μαύρη. Εγώ καθώς σιχαίνομαι και τρέμω τις κατσαρίδες - είναι κάτι που με ξεπερνάει- ξαφνικά εξαφανίστηκα από τη σκηνή . Οι υπόλοιποι που συνειδητοποίησαν τι συνέβη και παρά το γεγονός ότι έπρεπε να θρηνούν, άρχισαν να γελάνε ώσπου άρχισε και το κοινό να γελά. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η ντροπή, ο φόβος, η απειρία μου να το διαχειριστώ. Ήταν κωμικοτραγικό.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω είναι, να μην εγκαταλείπουν ποτέ την πίστη και την προσπάθεια προς το καλύτερο. Προς την τελείωση της ανθρώπινης φύσης. Όσο δουλεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση, πιστεύω η ζωή θα γίνει πιο υποφερτή. Θα υπάρχει αρμονική συμβίωση ανθρώπων τε και ζώων και όλοι θα έχουμε τη θέση μας σε ένα πιο βιώσιμο πλανήτη.

Σας ευχαριστώ πολύ,

Ηρώ Μουκίου