Μαρία Αποστολάτου: "Το θέατρο θα έχει πάντα κάποιους πιστούς ανθρώπους που θα επενδύουν και θα το προτιμούν."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως», για εσάς ποια είναι η πραγματική έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός είναι αυτός που ανεβαίνει στη σκηνή ή στέκεται μπροστά στην κάμερα και «δανείζει» το σώμα και την φωνή του, με σκοπό να ενσαρκώσει έναν χαρακτήρα και να παρουσιάσει στο κοινό εκείνον και τις πράξεις του. Ο ηθοποιός πρέπει να μελετά το έργο και τον ρόλο, όπως τον έχει συνθέσει ο συγγραφέας, ν' ακούει τις οδηγίες και το όραμα του σκηνοθέτη, αλλά στο τέλος, είναι εκείνος που θα ζωντανέψει τον ήρωα που υποδύεται, σύμφωνα με τα δικά του βιώματα και την δική του προσωπικότητα. Κι αυτό είναι το μαγικό σε σχέση με τους ηθοποιούς. Ο καθένας κουβαλάει την δική του αλήθεια και αυτό το φέρει μέσα απ' τον ρόλο.

Είναι εύκολο ή δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού στις μέρες μας;

Πλέον όλα τα επαγγέλματα περνούν κρίση. Υπάρχει τόσος υπερκορεσμός, που ο παράγοντας τύχη είναι αυτό που θα σου καθορίσει το μέλλον. Λόγω του ότι είναι ανοιχτό επάγγελμα, ο οποιοσδήποτε μπορεί να διεκδικήσει την θέση του στο χώρο, άρα λιγότερες πιθανότητες να εργαστείς, ειδικά αν είσαι γυναίκα. Οι γυναίκες ηθοποιοί είναι πολύ περισσότερες απ' τους άντρες και αυτό δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Χρειάζεται πολύ υπομονή και συνεχής προσπάθεια. Δεν υπάρχει σταθερότητα, δεν ξέρεις πότε και αν θα έχεις δουλειά, άρα όχι σίγουρο εισόδημα.

Αυτό τον καιρό που σας βρίσκουμε; Γνωρίστε μας την ηρωίδα σας.

Αυτή τη σεζόν, θα παίζω κάθε Δευτέρα, στο θέατρο Φάμπρικα, τον κοινωνικό μονόλογο «Μέδουσα» όπου έγραψα μαζί με τον Κωνσταντίνο Παλίλη, σκηνοθέτη της παράστασης. Η ηρωίδα είναι μία νεαρή κοπέλα, που βιάζεται απ' τα δεκατρία της απ' τον πατριό της και μ' έμπνευση τον μύθο της Μέδουσας, αποφασίζει να εκδικηθεί άντρες, παίρνοντάς τους την σταθερότητα και ότι τους δίνει εξουσία. Έχοντας χάσει από πολύ μικρή τον πατέρα της, βρίσκει στον πατριό της, έναν νέο μπαμπά, που όμως λίγα χρόνια μετά, θα γίνει ο βιαστής της. Φοβούμενη την αντίδραση της μαμάς της και των αδελφών της, το κρατάει κρυφό και προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς να έχει κανέναν για στήριγμα. Έτσι, εφευρίσκει ένα σχέδιο, κάνοντας τον εαυτό της από θύμα θύτη, νιώθοντας έτσι στιγμιαία ευχαρίστηση.

Ποιος από τους ρόλους που έχετε ερμηνεύσει μέχρι σήμερα ήταν ποιο κοντά στον χαρακτήρα σας και για ποιον δουλέψατε πιο πολύ υποκριτικά και ψυχικά;

Οι περισσότεροι ρόλοι που έχω παίξει, έχουν γραφτεί κατά το ήμισυ από 'μένα, οπότε σίγουρα υπάρχουν και δικά μου στοιχεία. Νομίζω ότι η Ελπίδα από την παιδική παράσταση «Η Γκρι Πόλη» είναι πιο κοντά σ' εμένα. Η ανάγκη της ν' αλλάξει τον κόσμο, είναι κάτι που έχουμε σίγουρα κοινό και τ' ότι είναι τόσο πεισματάρα, που δεν πρόκειται να τα παρατήσει μέχρι να πετύχει αυτό που θέλει.

Ο ρόλος της Αλίκης είναι σίγουρα ο πιο απαιτητικός απ' όλους, σε όλα του τα επίπεδα. Τ' ότι είμαι μόνη μου στην σκηνή, είναι δύσκολο και αγχωτικό γιατί δεν υπάρχει κανείς να σε βοηθήσει αν γίνει κάτι. Υπάρχουν κοινά στοιχειά στους χαρακτήρες μας, αλλά τα βιώματα της ηρωίδας είναι ξένα για 'μένα. Απ' την μία είναι θετικό, γιατί δεν ταυτίζομαι και μπορώ να δω την ιστορία με αντικειμενική ματιά, απ' την άλλη είναι τόσο μεγάλη η ευθύνη λόγω της θεματολογίας, που χρειάζεται αρκετή μελέτη και κυρίως κατανόηση, ώστε να μην εκτεθώ ή προσβάλω κάποιον που το 'χει ζήσει. Τα τελευταία χρόνια, το θέμα της κακοποίησης έχει γίνει δυστυχώς πιο επίκαιρο από ποτέ και κάθε καινούργιο περιστατικό, είναι άλλος ένας λόγος για να κάνω αυτή την παράσταση. Με θυμώνει το πόσο αληθινό είναι το έργο.

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει ή σας προκαλεί ανασφάλεια πάνω στην σκηνή;

Συνήθως όταν είμαι στη σκηνή, προσπαθώ να ξεχάσω τα υπόλοιπα και να μείνω συγκεντρωμένη σ' αυτό που πρέπει να κάνω. Νομίζω ότι οι φόβοι και οι ανασφάλειες με «κυνηγούν» κυρίως πριν και αφότου φύγω απ' την σκηνή. Αν αφήσω την σκέψη και το «εγώ» μου να κυριαρχήσει, ο ρόλος έρχεται σε δεύτερη μοίρα και αυτό είναι λάθος τόσο για το κοινό όσο και για τους υπόλοιπους συνεργάτες. Οπότε αφήνω τον ρόλο να με κατευθύνει και οι μόνοι φόβοι και ανασφάλειες που επιτρέπονται, είναι αυτοί του ρόλου.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε κατά την διάρκεια μιας παράστασης;

Πολλές! Οι περισσότερες έχουν συμβεί στην παιδική παράσταση. Τα παιδιά είναι ο πιο σκληρός και δύσκολος θεατής και ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Επειδή πηγαίναμε στο κοινό και ψάχναμε τα ξόρκια, υπήρχε έντονη αλληλεπίδραση. Δεν θα ξεχάσω, όταν ένα παιδάκι ήρθε για δεύτερη φορά στην παράσταση και ήξερε που κρύβαμε το τελευταίο απ' τα τρία ξόρκια. Αυτό είχε αποτέλεσμα να μας βγάλει εκτός γύρω στις πέντε σελίδες κι έπρεπε να βρούμε τρόπο να αυτοσχεδιάσουμε και να συντονιστούμε, ώστε να μην χαθεί η ροή της ιστορίας. Μία ακόμα αστεία στιγμή, στο ίδιο έργο, ήταν όταν έπεσε ένα μπισκότο από ένα παιδί στη σκηνή και το βάλαμε στην πλοκή.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και διασκέδασης;

Εκτός απ' την οικονομική κρίση, υπήρξαν και δύο χρόνια καραντίνας και σκληρά μέτρα για τον θεατρικό χώρο που αρχίζουν και υποχωρούν σιγά σιγά, οπότε ο καιρός θα δείξει. Το θέατρο θα έχει πάντα κάποιους πιστούς ανθρώπους που θα επενδύουν και θα το προτιμούν. Νομίζω πως τα μέσα δικτύωσης, βοηθούν το θέατρο να αναπαραχθεί και να τραβήξει κόσμο, απλά οι παραστάσεις είναι υπερβολικά πολλές και ο θεατής χαόνεται, με αποτέλεσμα να μην ξέρει που να πρωτοπάει. Είναι τόσο ρευστά τα πράγματα που κάθε θεατρική σεζόν, αλλάζουν τα δεδομένα.

Ποια είναι τα σχέδια και ποιες οι επιθυμίες σας για το μέλλον;

Απ' το καλοκαίρι και λίγο πιο πριν έχω ξεκινήσει και γράφω ένα μυθιστόρημα. Είμαι στις διορθώσεις και μόλις το ολοκληρώσω, στόχος είναι να εκδοθεί το συντομότερο. Είναι κάτι που έχω συνέχεια στο μυαλό μου και ανυπομονώ να το μοιραστώ και να το διαβάσουν κι άλλοι. Υπάρχουν συζητήσεις για ακόμα μία παράσταση για την επόμενη σεζόν και διάφορες άλλες ιδέες που όμως ακόμα δεν ξέρω τι και πως. Σίγουρα ως νέος καλλιτέχνης, θέλω ν' αρχίσει ο κόσμος να διαβάζει και να βλέπει τις δουλειές μου και μέσα από κάθε δουλειά να γίνομαι καλύτερη και να αλλάζω τόσο εγώ, όσο και ο κόσμος που βλέπει τα έργα μου.   

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες στη ζωή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παρατάμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Μην συμβιβάζεστε και κυρίως όχι τα όνειρά σας. Ζούμε την εποχή που το άγχος, οι φόβοι, τ' απωθημένα και η μοναξιά μας καταστρέφουν και μας κάνουν να μην ζούμε, αλλά απλώς να υπάρχουμε. Είμαστε οι επιλογές μας, οπότε στο χέρι μας είναι ν' αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει και να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί.