Μαρία Πετροπούλου: "Μέσα από την υποκριτική μπορείς να βρεις τον εαυτό σου, να τον δοκιμάσεις, να τον φτάσεις στα όρια, να νιώσεις, να ζήσεις."

2020-01-03

Μιλήστε μας για το πότε και πώς αρχίσατε την επαφή σας με την υποκριτική.

Η πρώτη μου επαφή με την υποκριτική και συγκεκριμένα με το θέατρο, ξεκίνησε πριν 3 χρόνια, όταν ήμουν φοιτήτρια. Αρχικά έγινα μέλος μιας θεατρικής φοιτητικής ομάδας και αργότερα έμαθα πως στη σχολή μου οργανώνεται και άλλη θεατρική ομάδα. Φυσικάκαι δεν έχασα την ευκαιρία να πάω.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτό τον καιρό η αλήθεια είναι ότι δεν ανήκω σε κάποια θεατρική ομάδα, λόγω έλλειψης χρόνου. Όντας ερασιτέχνης ηθοποιός, η υποκριτική έρχεται κάπως απρόβλεπτα, με την έννοια ότι εφόσον δεν είναι η επαγγελματική σου φύση, το κάνεις περισσότερο στο εύρος του ελεύθερου χρόνου σου. Όταν λοιπόν, στενεύουν τα περιθώρια του χρόνου, δυσκολεύουν και τα πράγματα με το να κάνεις αυτό που αγαπάς. Ωστόσο, κάπου κάπου υπάρχουν μικρές δόσεις ελπίδας και χαράς. Μία από αυτές για μένα ήταν η πρόσφατη συμμετοχή μου στη σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι» σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Η υποκριτική είναι έκφραση. Μέσα από την υποκριτική μπορείς να βρεις τον εαυτό σου, να τον δοκιμάσεις, να τον φτάσεις στα όρια, να νιώσεις, να ζήσεις. Οι άνθρωποι σήμερα έχουν ανάγκη να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και ίσως η υποκριτική είναι από τους πιο άμεσους και δημιουργικούς τρόπους για να το κάνουν.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Τα συναισθήματα στο τέλος κάθε παράστασης είναι σίγουρα πολλά. Πρώτα απ' όλα,αισθάνομαι χαρά και ανακούφιση που κατάφερα να βγάλω εις πέρας τον ρόλο μου και μια δόση αγωνίας για την επόμενη παράσταση.Νιώθω επίσης ευτυχία για τον κόσμο που ήρθε να στηρίξει την προσπάθειά μας και συγκίνηση όταν κάποιοι θεατές έρχονται στο τέλος να σου μιλήσουν και θυμούνται σκηνές από την παράσταση. Έτσι αισθάνομαι ότι όχι μόνο έδωσα, αλλά ότι πήρα κιόλας και αυτό είναι το καλύτερο δώρο από τους θεατές προς τους ηθοποιούς.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης μπορούν να συμβούν πολλά ευτράπελα γιατί το θέατρο είναι κάτι ζωντανό. Η κατάσταση που θα σας περιγράψω δεν είναι τόσο περίεργη όσο αστεία. Στην παράσταση με τίτλο «Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου» έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, στην τελευταία σκηνή, οι δύο παραμυθάδες έπρεπε να πολεμούν με σπαθιά. Έτσι όπως πολεμούσαν, από τη μια μεριά δόθηκε παραπάνω δύναμη από την απαιτούμενη, με αποτέλεσμα ο ένας παραμυθάς να μείνει με μισό σπαθί και ο άλλος χωρίς σπαθί, καθώς του είχε φύγει κάτω από τη σκηνή. Το αποκορύφωμα ήταν ότι σηκώθηκε ένα κοριτσάκι από τους θεατές και μας επέστρεψε το σπαθί που είχε πέσει. Έτσι, γελούσε όλο το θέατρο μαζί και εμείς. Και επειδή η παράσταση φυσικά έπρεπε να συνεχιστεί, προσπαθούσα πραγματικά με νύχια και με δόντια να μην γελάσω.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Πιστεύω πως οι άνθρωποι χρειάζονται το θέατρο ως διαφυγή από την ρουτίνα ακόμα και εν μέσω κρίσης, γιατί είναι μια δυνατή μορφή ψυχαγωγίας. Στο θέατρο θα βιώσει κανείς όλα εκείνα τα συναισθήματα που θα τον αποφορτίσουν από την καθημερινότητα. Επίσης, θα μπει στη διαδικασία να σκεφτεί πολλά θέματα. Θέματα που έχουν να κάνουν με την ίδια την ύπαρξη, τη φύση των συναισθημάτων, την κοινωνία και άλλα τόσα. Και επειδή στις μέρες μας δύσκολα σκέφτονται οι άνθρωποι, το θέατρο είναι εκεί για να τους αφυπνίσει, να τους προβληματίσει αλλά και να τους διασκεδάσει.

Ποιον ρόλο ονειρεύεστε κάποια μέρα να ερμηνεύσετε στο θέατρο;

Επειδή οι περισσότερες παραστάσεις, αν όχι όλες, στις οποίες συμμετείχα είχαν κατά πλείστον χιουμοριστική διάθεση, θα ήθελα να υποδυθώ κάποιον δραματικό ρόλο. Θα μου άρεσε για παράδειγμα να υποδυθώ την Ιρίνα από τις «Τρεις Αδελφές» του Αντόν Τσέχωφ.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Θα ήθελα να πω να μην παρατούν ποτέ τα όνειρά τους, να προσπαθούν με κόπο και επιμονή για αυτά, γιατί αυτά είναι που θα τους κάνουν ευτυχισμένους. Σίγουρα θα υπάρξουν εμπόδια, σίγουρα θα υπάρξουν δυσκολίες αλλά να θυμούνται ότι τα όνειρα είναι η σανίδα σωτηρίας μέσα στην θάλασσα του κόσμου. Και με αυτή τη σκέψη να προχωρούν για το ακατόρθωτο, αν αυτό υπάρχει τελικά.