Μαρία Τζανουκάκη: "Η Υποκριτική, η Μουσική και ο Χορός μπορούν να σου προσφέρουν έναν τρόπο έκφρασης της ψυχής."

Μιλήστε μας για το πότε και πώς αρχίσατε την επαφή σας με την υποκριτική.

Άρχισε από μικρή ηλικία. Η συμμετοχή μου στην πρώτη μου θεατρική παράσταση στο γυμνάσιο στα «Μάγια της Πεταλούδας» του Λόρκα. Τότε ήρθα σε επαφή με το θεατρικό κείμενο ενός μεγάλου ποιητή όπως ο Λόρκα. Τότε ένιωσα πως το μόνο, που ήθελα ήταν να είμαι μέλος της Μαγείας και της Μεταμόρφωσης, που σου χαρίζει η σκηνή.

Πού βρισκόσασταν πριν ξεσπάσει η πανδημία στην χώρα μας;

Βρισκόμουν στο θέατρο Faustστη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πακάκη, σκηνικά /κοστούμια του Νίκου Παπάζογλου και Χορογραφία του Νίκου Μαρμαρά. Παίζαμε μαζί με τον Τάσο Χρυσόπουλο.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Πιστεύω ότι πολλά νέα παιδιά αναζητούν έναν τρόπο έκφρασης της ψυχής τους. Έναν τρόπο που δεν μπορεί να τους το δώσει δυστυχώς η τεχνολογία (αν και τη χειρίζονται πολύ καλύτερα από εμάς τους παλιούς). Η Υποκριτική, η Μουσική και ο Χορός μπορούν να σου προσφέρουν έναν τέτοιο τρόπο έκφρασης.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Πέρα από τη σωματική κούραση (που είναι αναπόφευκτη) ,υπάρχει μία ψυχική ανάταση και αγαλλίαση. Ανάταση γιατί προσέφερες με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσες το κείμενο του συγγραφέα και αγαλλίαση γιατί το κοινό το εισέπραξε.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Όταν έπαιζα στην Ερωφίλη του Χορτάτση σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου στην Κρήτη, ανέβηκε πάνω στη σκηνή μία τεράστια αφρικανική μαύρη αράχνη και πλησίαζε απειλητικά την Τζίνη Παπαδοπούλου (που ήταν ξαπλωμένη στο έδαφος γιατί σε εκείνο το σημείο του έργου έπαιζε τη νεκρή).Σε συνεννόηση με τα ματιά όλα τα κορίτσια του χορού καταφέραμε και τη σκοτώσαμε χωρίς να βγούμε από το κείμενο, ούτε να προδώσουμε τη σκηνοθεσία. Τότε το κοινό άρχισε να χειροκροτά δυνατά και καταλάβαμε ότι και εκείνοι είχαν την ίδια αγωνία με εμάς.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Η Ελλάδα είναι η χώρα, που γέννησε το θέατρο (τουλάχιστον για το Δυτικό κόσμο).Υπάρχει πάντα αυτό το ομαδικό ασυνείδητο στον Έλληνα. Ακόμη κι αν τα οικονομικά του είναι πολύ περιορισμένα, μία η δυο φορές το χρόνο θα πάει στο θέατρο.

Ποιον ρόλο ονειρεύεστε κάποια μέρα να ερμηνεύσετε στο θέατρο;

Ο αγαπημένος μου ρόλος είναι η Κλυταιμνήστρα στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου. Θαυμάζω τη στρατηγική της και την προσήλωση της στην επίτευξη του στόχου της.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Η ηρωίδα, που ενσάρκωνα ήταν μία ηλικιωμένη, μοναχική γυναίκα. Η ίδια παραιτήθηκε από τη ζωή της και το αποτέλεσμα είναι ότι την έχει εγκαταλείψει και ο ίδιος της ο εαυτός. Μιλά μόνο για τις αναμνήσεις της και είναι εμφανές ότι έχει παρελθόν αλλά δεν έχει μέλλον, σαν την Ελλάδα. Αυτό το μήνυμα θα ήθελα να στείλω στους αναγνώστες σας: να γνωρίσουμε και να σεβαστούμε το πλούσιο παρελθόν της χώρας μας, να το μεταλαμπαδεύσουμε στη νέα γενιά και να επενδύσουμε στους νέους ανθρώπους και στο μέλλον.