Νόστος ρίζα μ’ και κλαδί μ’… από τον θίασο «τεμετέρ»

Ο μήνας ξεκίνησε με την έναρξη της περιοδείας του θεατρικού έργου «ΝΟΣΤΟΣ- ρίζα μ' και κλαδί μ'» χθες το βράδυ . Πραγματοποιήθηκε σε έναν όμορφο χώρο, το Κυβερνείο (Παλατάκι) στην Καλαμαριά. Λίγα μέτρα από τον τόπο που δέχτηκε τους πρόσφυγες από τον Πόντο, το απολυμαντήριο, στον οποίο άφησαν την ψυχή τους πολλά άτομα με τα περισσότερα να είναι παιδιά. Μέρος όπου τις βραδινές ώρες του χειμώνα μαζί με τον αέρα που λυσσομανάει ακούς και τις κραυγές των ψυχών που γυρεύουν δικαίωση. Πολύ σωστά λοιπόν οι υπεύθυνοι επέλεξαν εκεί να ξεκινήσει το ταξίδι της η παράσταση- μνημόσυνο για τις ψυχές που χάθηκαν, αλλά δεν ξεχάστηκαν.

Ο συγγραφέας του έργου, Δημήτρης Πιπερίδης, μέσα από την καθημερινότητα, την συζήτηση και τα γεγονότα που βιώνει μια ευκατάστατη οικογένεια της Τραπεζούντας στο Βατούμ της Ρωσίας μας πληροφορεί για ότι συνέβαινε την περίοδο των διωγμών στην Μαύρη Θάλασσα. Το κείμενο του έργου είναι όλο στην Ποντιακή διάλεκτο και η ροή του ένας χορός Πιτσάκ (ο χορός των μαχαιριών) ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ. Επίσης να αναφέρουμε ότι πολύ σημαντική ήταν η συνδρομή του ιστορικού, κυρίου Κώστα Φωτιάδη, για την σωστή απόδοση των καταστάσεων.

Ο Τάκης Βαμβακίδης με την σκηνοθετική του μαεστρία δίνει στο κείμενο σάρκα και οστά, με την λεπτότητα και το σεβασμό που του πρέπει. Μέσα από την συγκλονιστική του ερμηνεία μας κάνει τον Παντελή πρόσωπο «τεμέτερον». Με την δύναμη του βλέμματος, της φωνής και τον κινήσεων καθηλώνει το κοινό. Κλαίμε με τον πόνο του, γελάμε με τα αστεία του, ονειρευόμαστε και ελπίζουμε μαζί του και τέλος του κρατάμε το χέρι για να χορέψουμε μια Σέρα για την ζωή. Οι δύο στιγμές με τις χορευτικές κινήσεις που ήταν συνέχεια των λόγων είναι αυτές που κάνουν το κοινό να δακρύζει, γιατί δεν μπορεί να ανασπάλει αλλά ελπίζει!

Ο Αλέξης Παρχαρίδης στον ρόλο του γιού είναι αυτός, που με τις πληροφορίες που φέρνει και τον τρόπο που τις διαχειρίζεται επί σκηνής, συνδράμει σημαντικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Είναι επίσης εξαιρετική η ερμηνεία του στα τραγούδια, με την φωνή του να γίνεται αέρας και να ταξιδεύει την κάθε λέξη από την προσφυγομάννα Καλαμαριά στις Αλησμόνητες Πατρίδες!

Όταν μιλάνε για τις γυναίκες του Πόντου πάντα τις χαρακτηρίζουν σαν αγέρωχες, μπορούν να παλέψουν ακόμα και με τον ίδιο το Θάνατο πρώτα για τα πρόσωπα που αγαπάν και ύστερα για την δικιά τους την ζωή. Όλα αυτά τα συναντάς στην αξιόλογη ερμηνεία της Μάγδας Πένσου, στον ρόλο της Βιργινίας. Ένας δυναμισμός που κάνει την σκηνή να σείεται και το κοινό να μένει άφωνο!

Η Έλενα Νεανίδη με την γλυκύτητα και τον σεβασμό της επί σκηνής γίνεται η νύφη, η γυναίκα που έπαθε και άντεξε. Είναι το πρόσωπο που κοιτάει πάντα μπροστά με οποιοδήποτε κόστος, όχι για εκείνο αλλά για τα άτομα που αγαπά. Μέσα από την υπέροχη ερμηνεία της κάνει το μεγαλύτερο μέρος του γυναικείου κοινού να ταυτιστεί με τον ρόλο της και ανάβουν όλες μαζί το καντήλι της ελπίδας στο σκοτάδι της απόγνωσης.

Το τραγούδι της έναρξης είναι από αυτά που γράφονται για πάντα στο μυαλό και την καρδιά σου. Με στίχους, μελωδία και ερμηνεία που σε κάνουν να μουδιάσεις, να δακρύσεις, να νοσταλγήσεις. Ξυπνάει τις μνήμες της καρδιάς! Την μουσική έγραψε ο Σταύρος Παζαρέντζης, τους στίχους ο Ιμπραήμ Ιμπραήμογλου και το ερμηνεύει ο Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης.

Το σκηνικό της παράστασης, το οποίο επιμελήθηκε ο Νίκος Κασαπάκης, μέσα από την απλότητά του μας δίνει τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε και αφήνει χώρο στους ήρωες να αναλάβουν να ινία του έργου. 

Ένα έργο - αφιέρωμα στον ξεριζωμό και την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Ένα κερί που ανάβει σε κάθε παράσταση για τις 353.000 ψυχές που τόσο άδικα χάθηκαν. Ρίζες που πρέπει να τις γνωρίσουμε και να τις σεβαστούμε για να ανθίσουν τα κλαδιά της δικιάς μας ζωής. Γιατί η μνήμη είναι πάντα δύναμη!