Ο Κρανιακός Ιππόκαμπος, του Αντρέα Νικολαΐδη

Ανοίγοντας λογαριασμό στη δική του μαθηματικότητα, γεννήθηκε. Η πρώτη ανάσα του βρέφους σηματοδότησε και επίσημα πια τη γέννηση του κρανιακού του ιππόκαμπου, που άρχισε να καλπάζει μεταφέροντας πληροφορίες από τη βραχυπρόθεσμη μνήμη στη μακροπρόθεσμη, αλλά και για την πλοήγησή του στον χώρο. Από τον αμνιακό σάκο, τώρα αυτός κοιμόταν γλυκά αμέριμνος στο ζεστό κρεβατάκι του νοσοκομείου.

Η ηρωική έξοδος, όπως αναμφίβολα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη διαδικασία τοκετού για κάθε νεογέννητο βρέφος, σημειώθηκε ακριβώς μεσάνυχτα, γεγονός που προβλημάτισε τους γύρω του από την πρώτη κιόλας ανάσα του. Μέχρι τις 04:12 το πρωί το ιατρικό συμβούλιο του νοσοκομείου βρισκόταν σε συνεδρία για να πάρει απόφαση κατά πόσο η γέννησή του θα έπρεπε να τοποθετηθεί στο χτες ή στο σήμερα. Ο αρχίατρος και υπεύθυνος του τοκετού ήταν ξεκάθαρος και επέμενε στη θέση του. Το παιδί γεννήθηκε σήμερα, μα ο διευθυντής του νοσοκομείου διαφωνούσε έντονα και υποστήριζε πως η γέννησή του σημειώθηκε στον αόριστο του χτες.

Το βιβλίο που γνωρίζουμε απόψε είναι νουβέλα. Τα μικρά σε μέγεθος βιβλία οι συγγραφείς δεν τα εμπιστεύονται και οι αναγνώστες δεν τα προτιμούν. Πιστεύουμε ότι ένα λογοτεχνικό έργο με μεγάλο αριθμό σελίδων θα μας "γεμίσει" πιο πολύ από το συγκεκριμένο. Μέγα λάθος! Όταν ένα βιβλίο είναι μικρό σε μέγεθος μπορεί να γεμίσει τα διαλείμματα της μέρας με ένα λογοτεχνικό ταξίδι, να μας χαλαρώσει πριν την "αγκαλιά" του Μορφέα και να γεμίσει τις μπαταρίες μας στο ξεκίνημα της ημέρας.

Είναι ένα βιβλίο "κλειδαρότρυπα" στην καθημερινότητα ενός συγγραφέα. Μέσα από την ευρηματική του ιστορία κατανοούμε πλήρως την λειτουργία του κρανιακού ιππόκαμπου και αναθεωρούμε σίγουρα την απόλυτη κυριαρχία του χρόνου. Η "ένωση" του χαρτιού με το μελάνι είναι η κινητήρια δύναμη του ήρωα για μια πορεία προς το φως, αλλά μέσα από το σκοτάδι.

Τα νοήματα του βιβλίου δεν έρχονται σαν μασημένη τροφή, όπως έχουμε συνηθίσει από κάποια λογοτεχνικά έργα της εποχής μας. Κάθε του σελίδα δεν προσφέρει μόνο τροφή για σκέψη, αλλά εξασκεί το μυαλό μας.

Η ροή του βιβλίου είναι έντονη και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία του σελίδα.

Με λόγο απλό και ταυτόχρονα λογοτεχνικό γινόμαστε συνοδοιπόροι του πρωταγωνιστή.

Οι παρομοιώσεις είναι ένα στοιχείο που λατρεύεις στο βιβλίο, γίνονται ένας χείμαρρος που σε παρασέρνει σε ένα ταξίδι που δεν θέλεις να τελειώσει. Ο συγγραφέας "ζωγραφίζει" μέσα από τις λέξεις του με πλήθος χρωμάτων και συναισθημάτων την κάθε σκηνή.

Να μην ξεχάσω να αναφέρω και το χιούμορ που υπάρχει έντονο στο βιβλίο, το οποίο τονίζει κάποια κακώς κείμενα στον τρόπο που βλέπουμε κάποια πράγματα χωρίς όμως να προσβάλει και να μειώνει τους ήρωες και την ιστορία.

Το τέλος του είναι από αυτά που γράφει η πένα και το αναδεικνύει μόνο η ζωή.

Ειλικρινά ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα! Περιπλανήθηκα, ονειρεύτηκα, χαμογέλασα και πόνεσα με την ιστορία του.

Ένα λογοτεχνικό έργο που σπάνια το συναντάμε στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου, αλλά το έχει ανάγκη η ψυχή μας για να «πολεμήσει» την δειλία και την αδυναμία μας! 

Απόσπασμα του βιβλίου

Το παθιασμένο ζευγάρωμα χαρτιού και μελανιού συνέχισε για αρκετή ώρα μέχρι που μια θηλυκή φιγούρα έσκιασε το φως της πόρτας του σκοτεινού μπαρ. Ένα πλάσμα που καμιά περιγραφή ή λέξεις δεν αρκούν για να απεικονίσουν την εικόνα του. Μια γυναίκα, που λες και η φύση δημιούργησε για να εκδικηθεί όλη την ασχήμια του κόσμου. Κάθισε δίπλα του με φανερή διάθεση να του προσελκύσει το ενδιαφέρον, να του αποσπάσει την προσοχή. Εκείνος άφησε το στιλό και με μια ελαφριά κίνηση της αυχενικής του μοίρας γύρισε και κοίταξε στα μάτια το πλάσμα που θα αφόπλιζε ακόμα και θεούς. Αυτή η γυναίκα εγκλωβίστηκε φευγαλέα στην κόρη του. Ο κρανιακός του ιππόκαμπος την προσπέρασε αδιαφορώντας. Ήπιε άλλη μια γουλιά, και ξαναπιάνοντας το στιλό, θυμήθηκε το βουητό του μοναχικού σφήκα.

Ο Κρανιακός Ιππόκαμπος

Αντρέας Νικολαΐδης

Είδος: Νουβέλα

Εκδόσεις: ΙΑΜΒΟΣ, 2019