Περικλής Κανελλόπουλος: "Αν παραμερίζαμε το «εγώ» και δρούσαμε με το «εμείς» τότε αυτό θα ήταν μια καλή αρχή."

Ο μεγάλος ηθοποιός Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Αυτό που μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό είναι κάτι που μας είχε πει απ'τις πρώτες μας μέρες στη δραματική σχολή μια αγαπημένη μου δασκάλα: ο ηθοποιός είναι παιδί. Όπως το παιδί είναι άδειος καμβάς, αναζητά, προβλημάτιζεται, ταξιδεύει, ΠΑΙΖΕΙ,έτσι κάνει και ο ηθοποιός. Με όραμα, έμπνευση, κόπο και ομαδικό πνεύμα, αποσκοπεί να κάνει τον θεατή να ψυχαγωγηθεί και να ξεφύγει, τώρα αν καταφέρει και να γίνει γι'αυτόν «φως», όπως ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει, ακόμα καλύτερα.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε οτι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ουσιαστικό, πιο αποτελεσματικό, κάτι άλλο που μπορεί να σηματοδοτήσει καλύτερες μέρες: αν παραμερίζαμε το «εγώ» και δρούσαμε με το «εμείς» τότε αυτό θα ήταν μια καλή αρχή. Πράγμα που έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία στα πλαίσια της δύσκολης τωρινής κατάστασης που βιώνουμε.

Πώς μπορεί η τέχνη να φωτίσει το σκοτάδι της απομόνωσης;

Συνδέοντας το με την προηγούμενη ερώτηση, θα πω οτι έχουμε δει πως η τέχνη ευημερεί ειδικά στις δυσκολίες, εξάλλου τότε είναι που πολλοί άνθρωποι προστρέχουν σ'αυτήν. Κατά την περίοδο της καραντίνας, που ξεκίνησε από τον προηγούμενο Μάρτιο, οι περισσότεροι από μας, μένοντας σπίτι, στραφήκαμε στις ταινίες, στη μουσική, στη ζωγραφική, στη λογοτεχνία, στο streamingθεατρικών παραστάσεων (πράγμα που επιδέχεται μια ολόκληρη ξεχωριστή κουβέντα), σε διαδικτυακές επισκέψεις μουσείων, στα σίριαλ κλπ προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την αναγκαστική παραμονή στο σπίτι. Η τέχνη θα συνιστά πάντα αποκούμπι, καταφύγιο, φώς στο σκοτάδι της απομόνωσης.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Η πανδημία με βρήκε στην Αθήνα, ήμουν στην παράσταση «Τροία, μια ιστορία για έναν πόλεμο» της Ευτυχίας Λιβανίου, μια παράσταση απευθυνόμενη κυρίως, αλλά όχι μονο, σε εφήβους. Η παράσταση παρουσιαζόταν στο θέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών και σε σχολεία. Είναι μια δουλειά φτιαγμένη με πολύ μεράκι απ'όλους τους συντελεστές, της οποίας την πορεία ανέκοψαν ανώτερες δυνάμεις. Θέλω να πιστεύω οτι θα επιστρέψουμε δυναμικά. Το θέατρο γενικότερα θα επιστρέψει δυναμικά.

Γιατί πιστεύετε οτι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει το χώρο της υποκριτικής;

Ο καθένας έχει τα κίνητρα του... Φανταζόμαι όμως, δύο είναι, γενικά, οι κυριότεροι λόγοι που όλο και πιο πολλοί επιλέγουν το χώρο της υποκριτικής: είτε από μιαν ανάγκη να δημιουργήσουν, να ανακαλύψουν, να εκτονώσουν τις ανησυχίες τους, να εκφράσουν το πάθος και τα συναισθήματα τους - είτε για λόγους αίγλης, προβολής και ανάγκης για δημοσιότητα. Βέβαια γνώμη μου είναι πως αν κάποιος ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, σ΄αυτούς δηλαδή που έχουν συνυφασμένο το επάγγελμα του ηθοποιού με την αναγνωρισιμότητα, υπάρχουν άλλοι, πολύ πιο κατάλληλοι, δρόμοι για να το πετύχει, ιδίως εν έτει 2021, και όχι μέσω της υποκριτικής. Προσωπικά όταν με ρωτούν γιατι το επέλεξα, δεν μπορώ να δώσω μια σαφή, συγκεκριμένη απάντηση. Για μένα ήταν ουσιαστικά μονόδρομος, κάτι που γνώριζα και είχα αποφασίσει από μικρή ηλικία κιόλας. Μια σίγουρη, εσωτερική, κινητήρια δύναμη που με ωθούσε προς το δρόμο του ηθοποιού. Η υποκριτική σε συνεπαίρνει, δεν μπορώ να το εξηγήσω, πρόκειται για μαγεία σχεδόν.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Θα σας μιλήσω για ένα αστείο περιστατικό (γιατί είμαι και εκ φύσεως πολύ της πλάκας και έχω την τάση να γελάω με κάθε ευκαιρία) που συνέβη σε μια από τις τελευταίες μας παραστάσεις προτού σταματήσουμε λόγω καραντίνας. Σε ένα σημείο κατά τη διάρκεια της παράστασης βρισκόμαστε όλοι επι σκηνής και κάνουμε αναπαράσταση της μάχης. Ενώ παίζουμε λοιπόν, μια συνάδελφος από το θίασο, με πλάτη στους θεατές, με κοιτάζει στα μάτια και αρχίζει τα πνιχτά, νευρικά γέλια. Γελούσε τόσο έντονα, που παλλόταν όλο της το σώμα, το οποίο ευτυχώς δεν πετούσε το θεατή εκτός έργου, γιατί όπως ανέφερα κάναμε αναπαράσταση της μάχης. Εγώ που δε θέλω και πολύ για να... κολλήσω νευρικό γέλιο, προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να συγκρατηθώ. Η συνάδελφος, όντας πλάτη στο κοινό, ήταν ας πούμε καλυμμένη, εγώ αν έσκαγα στα γέλια, όμως, επειδή κοίταζα εκείνη και με έβλεπε το κοινό, θα κατέστρεφα την ατμόσφαιρα της παράστασης. Μετά υπεράνθρωπης προσπάθειας, τελικά τα κατάφερα, όλοι τα καταφέραμε είναι η αλήθεια, γιατί στο μεταξύ, όπως ήμασταν σε σχήμα κύκλου είχαν όλοι σχεδόν οι υπόλοιποιηθοποιοί με τα μάτια αντιληφθεί τι είχε συμβεί και κρατιόμασταν για να μην γελάσουμε. Εκ των υστέρων νομίζω, ενεργειακά, η συγκεκριμένη παράσταση ήταν παραδόξως από τις καλύτερες. Περιττό να πω οτι στα παρασκήνια, αμέσως μετά, λυθήκαμε στα γέλια.

Ποια είναι τα σχέδια σας και ποιες οι επιθυμίες σας για τη νέα χρονιά;

Σχέδια υπάρχουν, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω περεταίρω γι'αυτά, ούτε είναι κάτι δεδομένο. Πήρα το μάθημα μου από το δεύτερο έτος της σχολής ακόμα όταν είχα κλείσει σε ένα σίριαλ... γυρίσαμε το πιλοτικό κι ενώ εγώ το είχα ήδη πει σε συγγενείς και φίλους, τελικά δεν προχώρησε. Έκτοτε δεν ανακοινώνω τίποτα περί δουλειάς παρά μόνο όταν έχει σίγουρα «κλειδώσει», πόσο μάλλον τώρα που βρισκόμαστε σε καιρούς πανδημίας.Όσον αφορά τις επιθυμίες μου για τη νέα χρονιά, εύχομαι ένα έτος γεμάτο ΥΓΕΙΑ, ένα έτος ευλογημένο και φωτεινό, ένα έτος λιγότερο δύσκολο, λιγότερο αλλοπρόσαλλο από το προηγούμενο αν μη τι άλλο. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά είμαι αισιόδοξος οτι θα ορθοποδήσουμε, και όχι μόνο σχετικά με το θέατρο, το οποίο βάλλεται από αυτήν την κατάσταση, και είναι αναγκαίο να στηριχτεί, αλλά με κάθε τομέα στη ζωή.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Κυνηγήστε και, το πιο σημαντικό, προστατέψτε τα όνειρα σας. Ακόμα και αν οι συνθήκες μάς δυσκολεύουν, δεν πρέπει να απομακρυνόμαστε από τις φιλοδοξίες και τους στόχους μας, και δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον επαγγελματικό τομέα. Τα όνειρα, οι στόχοι, και η προσπάθεια μας να τα κάνουμε πραγματικότητα είναι που τονώνουν και δίνουν νόημα στη ζωή.