Πέτρος Πέτρου: "Δεν πρέπει να μένουμε στα λόγια, οι συνθήκες το απαιτούν να πάμε αμέσως στις πράξεις."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τον Πέτρο μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Πεισματάρης, φιλόδοξος με την καλή έννοια του όρου, χαμογελαστός, ευκολόπιστος, πολύ καλός φίλος.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Καταρχάς να αναφέρω ότι κατάγομαι από Κύπρο, από την πανέμορφη Πάφο. Μικρός παρακολουθούσα πολλά θεατρικά έργα και έλεγα στους γονείς μου ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός. Το πρώτο βάπτισμα του πυρός έγινα στην παιδική μου ηλικία, το 1987. Υπήρχε στην Πάφο ένα θεατρικό εργαστήρι, το οποίο το είχε ο Χρύσανθος Χρυσάνθου. Επαγγελματίας ηθοποιός από τους λαμπρά παραδείγματα της Κύπρου, ο οποίος ήταν απόφοιτός του Εθνικού Θεάτρου της Ελλάδος. Είχα γραφτεί λοιπόν σε αυτό το εργαστήρι και παρακολουθούσα μαθήματα υποκριτικής. Αυτός κάθε καλοκαίρι ανέβαζε μια παράσταση με δύο τρεις ερασιτέχνες ηθοποιούς και επαγγελματίες. Όταν κάποιος ασθένησε μου πρότεινε, παρά το νεαρό της ηλικίας μου, να παίξω στην παράσταση. Το έργο που ανέβαινε τότε ήταν «Ο Βασίλης και ο κρεμμύδας», ουσιαστικά ήταν ένας παραγιός ο οποίος εργαζόταν σε ένα σούπερ μάρκετ. Ήταν το μικρό παιδί και το αφεντικό. Εγώ υποδυόμουν το μικρό παιδί. Ήταν η πρώτη θεατρική μου εμπειρία. Την ίδια χρονιά είχε έρθει το Εθνικό Θέατρο Ελλάδας για μια περιοδεία παραστάσεων στην Κύπρο με το έργο «Οιδίποδας Τύραννος». Έπαιζαν ο Νικήτας Τσακίρογλου και η Αντιγόνη Βαλάκου. Επιλέχθηκα να συμμετέχω μαζί με άλλα παιδιά, υποδυόμασταν τα παιδιά του Οιδίποδα. Ήταν μια μεγάλη τιμή για εμένα, μόνο που λόγω ηλικίας δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω τότε. Στην συνέχεια ακολουθώντας το όνειρο και την επιθυμία μου ήρθα στην Ελλάδα και σπούδασα στην δραματική σχολή του «Κώστα Καζάκου».

Από την παράσταση "Μικρές Αλεπούδες"

Πού βρισκόσασταν πριν την πανδημία;

Από το 2001, που ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην υποκριτική, μέχρι και το 2020 δεν έμεινα καμιά χρονιά χωρίς δουλειά στο θέατρο, ήμουν από τους τυχερούς.

Η πανδημία με βρήκε σε δύο παραστάσεις. Συμμετείχα στο παιδικό έργο «Η Μαρία πριν την Κάλας» στο Θέατρο Μικρό Παλλάς, σε σκηνοθεσία της Ειρήνης Ιακώβου και στο έργο «Μικρές αλεπούδες» στο studio Μαυρομιχάλη σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελόνη.

9 και 10 Μαρτίου, μια εβδομάδα πριν το κλείσιμο, ήμουν Θεσσαλονίκη με την πολύ καλή μου φίλη Ηρώ Μουκίου στο στήσιμο της παράστασης «Η φωνή της Λουτμίλα», έναν μονόλογο που ανέβηκε στο θέατρο Αυλαία.

Η κατάσταση στον χώρο σας είναι δύσκολη. Πώς βλέπετε το μέλλον; Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στα άτομα που παίρνουν αποφάσεις;

Θεωρώ ότι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι χώροι Πολιτισμού, με όλα τα απαιτούμενα μέτρα. Όταν υπάρχει μια καλή θέληση και από τα δύο μέτωπα μπορεί να βρεθεί η χρυσή τομή! Πρέπει να μπει νερό στο κρασί και από τις δύο πλευρές και να υπάρξει μια λύση που να εξυπηρετεί όλους τους ενδιαφερόμενους, να είναι ανοιχτά τα θέατρα με μέτρα και την απαιτούμενη ασφάλεια. Ίσως να υπήρχε και κάποιο κονδύλι από το υπουργείο που θα κάλυπτε κάποιες από τις οικονομικές ανάγκες των θεάτρων.

Είναι πολύ περίεργο το σκηνικό που βιώνουμε και δεν μπορώ να σκεφτώ τι συμβεί μετά, με το άνοιγμα των θεάτρων.

Δεν πρέπει να μένουμε στα λόγια, οι συνθήκες το απαιτούν να πάμε αμέσως στις πράξεις.

Αυτό τον καιρό πραγματοποιούνται πολλές online παραστάσεις ή μαγνητοσκοπημένες προβολές. Πώς το βλέπεις αυτό το εγχείρημα; Θα συμμετείχες σε μια παρόμοια δράση;

Δεν σας κρύβω ότι δεν έχω παρακολουθήσει καμιά online παράσταση. Άλλη είναι η ομορφιά του θεάτρου και άλλη του κινηματογράφου. Το βιβλίο δεν είναι ίδιο αν το ξεφυλλίσεις στην έντυπη μορφή του και αν το διαβάσεις σαν ebook. Κάνω υπομονή μέχρι να ανταμώσω ξανά το βλέμμα των ηθοποιών, να νοιώσω τους χτύπους της καρδιάς τους, να απολαύσω τους τραγουδιστές πάνω στην σκηνή.

Επίσης συζητώντας με πολλούς συναδέλφους μου, πολλοί είναι αρνητικοί στις online δράσεις. 

Απο την παράσταση "Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν"

Όπως μας είπατε παραπάνω έχετε συμμετάσχει σε αρκετές δουλειές, έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Απρόοπτα υπάρχουν σε όλες τις παραστάσεις.

Θα σας αναφέρω μια περίεργη κατάσταση την οποία βίωσα στην Θεσσαλονίκη. Τον Ιανουάριο του 2018 κάναμε πρεμιέρα με το έργο «Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν» του Ίψεν στο δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς. Μου έμεινε χαραγμένη αυτή η πρεμιέρα στο μυαλό μου. Για ένα όχι και σοβαρό θέμα δεν μπόρεσα να συμμετάσχω στην πρόβα generale και έβγαλα εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Την άλλη μέρα ήμουν πολύ καλά, όμως έκανα πρεμιέρα χωρίς την τελική πρόβα, που για εμάς τους ηθοποιούς είναι μια δύσκολη και ταυτόχρονα αμήχανη κατάσταση. Ευτυχώς η παράσταση πήγε πάρα πολύ καλά!

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Αν όλα πάνε καλά, τέλη Φεβρουαρίου θα γίνουν τα γυρίσματα σε Θεσσαλονίκη και Γιαννιτσά μιας ταινίας του Βασίλη Τσιγκάρα, στην οποία θα έχω την χαρά να συμμετέχω με έναν από τους βασικούς ρόλους της ταινίας. Ο κύριος Τσιγκάρας είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας και έγραψε και το σενάριο, ο τίτλος είναι «Επιχείρηση άστρο» και η θεματολογία της σχετίζεται με τον πόλεμο του '40.

Για τα θεατρικά κάνουμε αρκετές συζητήσεις, αλλά αν δεν παρθούν αποφάσεις είναι όλα στον αέρα.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Είμαστε σε μια εποχή που σίγουρα αναθεωρούμε πολλά πράγματα, το πιο βασικό από όλα είναι οι αξίες της ζωής. Ήταν ένα δυνατό χαστούκι σε όλους μας αυτό που έγινε πέρσι τον Μάρτιο. Θεωρώ από όλα αυτό που συμβαίνει πρέπει να πάρουμε τα θετικά στοιχεία, σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Υπάρχουν θετικά από αυτή την κατάσταση, καλό είναι να τα νοιώσουμε και να πορευτούμε με αυτά!