Ρόζυ Μονάκη: "Ο καλλιτέχνης μέσα από το ταξίδι στα άδυτα, συλλέγει τα υλικά του και φτιάχνει στο εδώ και στο τώρα κόσμους του μέλλοντος."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ο/η ηθοποιός μέσα από την τέχνη του/τηςαποκαλύπτει κάθε κρυμμένο και σκοτεινό κομμάτι του συλλογικού ασυνειδήτου.Προσπαθεί να προσεγγίσει το ανοίκειο, το άγνωστο, τον διωγμένο και καταπιεσμένο εαυτό μας και να τον απελευθερώσει. Να δώσει χώρο και χρόνο σε αυτά που ακόμα δεν είναι γνώριμα και προκαλούν φόβο και αποστροφή.

Η/ο καλλιτέχνης, για εμένα, μέσα από αυτό το ταξίδι στα άδυτα, συλλέγει τα υλικά του και φτιάχνει στο εδώ και στο τώρα κόσμους του μέλλοντος.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Νομίζω ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη συλλογικότητα, να ξαναβρούμε τον/την Άλλον/η και να σταθούμε πραγματικά και καθολικά δίπλα του. Η αλληλεγγύη είναι ό,τι μας έχει απομείνει. Σε μία κοινωνία που προωθεί τον φόβο και την απομόνωση, δεν πρέπει να ξεχάσουμε να ζούμε συλλογικά. Δεν πρέπει να αφήσουμε το αίσθημα της μοναξιάς και της ματαίωσης να μας κατακλύσει. Πρέπει να παραμείνουμε ζωντανοί!

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι της απομόνωσης;

Η τέχνη δεν είναι μία ιδεολογικά ουδέτερη διαδικασία, αλλά συνιστά ένα πεδίο διαμόρφωσης και συγκρότησης συνείδησης. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν θεωρώ ότι μια τέχνη για να φωτίσει το σκοτάδι της απομόνωσης οφείλει πρώτα και κύρια να θέλει να το κάνει.

Για να γεμίσουν τα σκοτάδια φως, χρειάζεται φωτιά. Χρειάζεται τέχνη επικίνδυνη- που δημιουργεί ρωγμές στα θεμέλια όλων όσα θεωρούμε δεδομένα.Στην ηθική, στο κατεστημένο, σε όλα όσα μαςείναι οικεία και μέσα σε αυτά νιώθουμε ασφαλείς.

Χρειάζεται και όνειρο. Μία τέχνη που τολμάει να μιλήσει για κάτι άλλο -κάτι που δεν γνωρίζουμε ακόμα αλλά επιθυμούμε.Μία τέχνη που φανερώνει την πιο βαθιά επιθυμία για Ζωή.

Ίσως με αυτόν τον τρόπο βρούμε μία διέξοδο.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Είμαι μέλος της Ομάδας Σημείο Μηδέν από το 2018 και η πανδημία με βρήκε στην παράσταση «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Σάββα Στρούμπου.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Νομίζω ότι υπάρχει μια διάχυτη ανάγκη έκφρασης και απελευθέρωσης και ο χώρος της τέχνης, σε οποιαδήποτεμορφή, αποτελεί ένα φιλόξενο περιβάλλον. Παιδιά μεγαλωμένα στην Ελλάδα της κρίσης, που ονειρεύονται το διαφορετικό και επιδιώκουν να το εκφράσουν με τρόπο ποιητικό. 

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Μου έχουν συμβεί πολύ αστείες στιγμές όταν συμμετείχα σε μία παράσταση για παιδιά. Ο αυθορμητισμός τους είναι κάτι που δεν υπολογίζεται και δημιουργεί άφθονο γέλιο.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Τα σχέδια αλλάζουν κάθε τόσο. Θα συνεχίσω με την ίδια ομάδα, σε μια καινούργια παράσταση. Πρόκειται για μία εργαστηριακή δουλεία πάνω στο διήγημα του Φραντς Κάφκα "Αναφορά σε μια Ακαδημία", σε μετάφραση Ιωάννας Μεϊτάνη. Το κείμενο αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία του Rotpeter, ενός πιθήκου που εξανθρωπίστηκε βίαια στην προσπάθεια του να βρει μία διέξοδο στον κόσμο των ανθρώπων. Η προσπάθεια μας είναι να δημιουργήσουμεένακαμπαρέ του τραύματος που φέρει η ανθρωπότητα. Ένα καμπαρέ με μελωδίεςβγαλμένες απότην Αχερουσία λίμνη της ψυχής και με χορούς ανθρώπων σβησμένων. Κρατώντας μια κριτική και σαρκαστική ματιά στην Ιστορία, δεν θέλουμε άπλα να αναπαράγουμε τον μύθο, αλλά να αποκαλύψουμε την ξεχασμένη καιαπωθημένη πληγή που φέρουμε ως μέλη μιας κοινωνίας που στηρίζεται στην καταπίεση και στην εκμετάλλευση.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Το ξαναδιάβασα πρόσφατα και πιστεύω ότι η Κατερίνα Γώγου τα έχει πει υπέροχα.

«Τέχνη σημαίνει έρωτας.

Κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων.

Έρωτας σημαίνει ν' αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου, γιατί μονάχα έτσι θ' αγαπήσεις και τον δίπλα σου.

Και έρωτας είναι η επιθυμία. Επιθυμία για ζωή, για τραγούδια, για σένα και για όλους.»

Και είναι η επιθυμία τέχνη επαναστατική με την αλήθεια του όρου, γιατί δε σηκώνει «επιτρέπεται» και «απαγορεύεται».

Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης απ' τον άνθρωπο, που περπατάει ολομόναχος μέσα στο χρόνο με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του.

Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του.

Κι η Τέχνη, σαν άρρωστος και γιατρός μαζί».