Σοφία Αλεξανιάν: "Ηθοποιός είναι απόφαση και τρόπος ζωής"

Από την διαδικτυακή σειρά (στο YouTube) Ανοιχτές Υποθέσεις.

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ακριβώς ίδια. Δεν υπάρχει θαρρώ καταλληλότερη ρήση στην ιστορία του θεάτρου. Έχει μια διφορούμενη έννοια. Εκ πρώτης όψεως παραπέμπει στη φήμη και τη δόξα. Συστατικά αναγκαία για τον ηθοποιό που συμβολίζουν τον άνθρωπο που λάμπει σαν φως και φωτίζει όλους γύρω του. Ταυτόχρονα κρύβει μια ειρωνεία «φωτίζει όλους» δηλαδή ξεσκεπάζει τη ψυχή του καθενός, καλώς ή κακώς. Εκείνος που στο πρόσωπο του κάνει τα μη ορατά, ορατά! Αλλά κι εκείνος που ρίχνει φως στο σκοτάδι. Πρώτα στο δικό του και μετά στων άλλων. Εδώ έρχεται και η φράση του Λευτέρη Βογιατζή "Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από την Λαμπέτη ήταν πως ο ηθοποιός δεν πρέπει να δουλεύει πάνω σε ένα ρόλο αλλά πάνω στον εαυτό του". Αυτό που έχω να προσθέσω, είναι πως "Ηθοποιός είναι απόφαση και τρόπος ζωής" και το τίμημα αυτού για κάποιους είναι πολύ σκληρό. Είναι ένας μακρύς δρόμος μοναξιάς και μη κατανόησης από τους γύρω!

Η Σοφία Αλεξανιάν στο ρόλο της "Δόμνας" από "Κόκκινο ποτάμι". 

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Στο openbeyond, κάθε Κυριακή από τις 6 Οκτωβρίου στις 21:00 στο Κόκκινο Ποτάμι. Είναι μια νέα ιστορική σειρά με αληθινά συμβάντα που αφορούν τη γενοκτονία των Ποντίων και Αρμενίων. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη σε μια εξαιρετική και αριστουργηματική σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη. Εγώ υποδύομαι τη Δόμνα. Είναι μια μάνα που καθρεφτίζει όλες εκείνες τις μανάδες οι οποίες περιμένουν και αγωνιούν για το παιδί τους και προσπαθούν να τον προστατέψουν ρίχνοντας στη πυρά πρώτα των εαυτό τους. Στο ρόλο του γιού μου του Κωστή είναι ο Σπύρος Σιδέρης.

Επίσης θα χαρώ να με βρείτε στα social #sofiaalexanian &fb: SofiaAlexanianOfficial, καθώς και στη νέα μου διαδικτυακή σειρά (στο YouTube) Ανοιχτές Υποθέσεις που θα βρείτε πληροφορίες και στο fb. 

Από την διαδικτυακή σειρά (στο YouTube) Ανοιχτές Υποθέσεις.  

Φέτος θα σας δούμε μπροστά από τις κάμερες, έχετε όμως ζήσει στιγμές στο σανίδι του θεάτρου! Ποιο από τα δύο έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας;

Μα φυσικά η κάμερα. Μου αρέσει πολύ η διαδικασία των γυρισμάτων, πρώτων γιατί μου αρέσει πολύ ο ρεαλισμός, πράγμα δύσκολο να επιτευχθεί στο θέατρο. Δεύτερον το να παίζεις στη κάμερα θεωρώ πως είναι δυσκολότερο, από το να παίζεις στο θέατρο. Κι έπειτα, το φιλμ μένει για πάντα κι όταν ακόμα γεράσεις στο φιλμ θα είσαι νέος σαν μην πέρασε μια μέρα. Κι όταν πεθάνεις η ταινία ή η σειρά θα ζουν, ενώ στο θέατρο όχι, θα διαλυθείς μέσα στη σκόνη του. Τρίτον στα γυρίσματα έρχεσαι σε επαφή με πολλές και διάφορες ειδικότητες και υπάρχει μια ευχάριστη ατμόσφαιρα σε αντίθεση με το θέατρο που είσαι μόνο ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης, μετά από λίγο η ατμόσφαιρα μιζεριάζει. Στην εποχή μας το θέατρο έχει αλλάξει λίγο μορφή και αυτό το νέο θέατρο δεν μου αρέσει καθόλου. 

Η Σοφία Αλεξανιάν με τον Συγγραφέα Χάρη Τσιρκινίδη και τον ηθοποιό Στέφανο Κυριακίδη, από την τηλεοπτική σειρά "Κόκκινο Ποτάμι".

Ασχολείστε και με την συγγραφή. Σας επέλεξε η γραφή ή ήταν εσωτερική επιθυμία να «διαβείτε τον δρόμο της πένας»;

Όχι, με επέλεξε η γραφή. Είχα ανάγκη να βρω απαντήσεις στα ερωτήματά μου, να βρω εμένα, να πω απεγνωσμένα όλα όσα ένιωθα και νιώθω. Πάντα έγραφα και γράφω ακόμα και σήμερα αυτά που νιώθω ή αυτά που βλέπω πάντα από το πρίσμα των συναισθημάτων μου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα γιατί δεν ξέρω τη γλωσσοπλαστική. Τυχαίνει όμως να λέω με απλά λόγια αυτό που νιώθω και από κάτω να διαβάζω σχόλια «πόσο με εκφράζεις, πόσο σε νιώθω, πόσο δίκιο έχεις». Δεν έχω υπάρξει από εκείνους που πάλεψαν να εκδώσουν, μόχθησαν να γράψουν. Έχω άπειρα κείμενα που κάποια είναι τέτοιες αλήθειες που καλύτερα να μην βρουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, γιατί θα ανοίξει η γη να με καταπιεί από τη ντροπή. Και λυπάμαι και να τα κάψω! Αλλά πρέπει να το κάνω τουλάχιστον πριν ανοίξει η γη και χάσω τον έλεγχο ξαπλωμένη στο «αιώνιο κελί μου, στη βαθιά τη γη, κρεβάτι νυφικό!» 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ήμουν περίπου οχτώ ετών όταν για πρώτη φορά αποφάσισα να αφήσω τη φούστα της μαμάς μου και να πάω καλοκαιρινές διακοπές με τη μεγαλύτερη αδελφή μου στο βουνό Πετρόβκα. Η πρωτόγνωρη εμπειρία ενθουσιασμού είχε μοιραία εξέλιξη που δεν την περίμενε κανείς. Το ίδιο καλοκαίρι ξέσπασε ένας σκληρός πόλεμος στη χώρα (Αμπχαζία) κι εγώ έχασα κάθε ίχνος επικοινωνίας με τη μητέρα μου. Οι σκέψεις και η αγωνία αν η μητέρα μου ζούσε ή πέθανε μέσα στον πόλεμο, έγιναν ο χειρότερος εφιάλτης για τα επόμενα τρυφερά μου χρόνια. Βρέθηκα να ζω σε έναν νέο πολιτισμό και σε μια νέα φυλή ανθρώπων που μου ήταν άγνωστη μέχρι τότε, τους Πόντιους. Ο πόλεμος μεταξύ Αμπχαζίας και Γεωργίας μου πήρε τη μητέρα, τη μόρφωση, τα όνειρα, τα παιχνίδια, το γέλιο, το μητρικό σπίτι και τους φίλους μου. Ζώντας σε ένα λάκκο για ένα μήνα, τρία μέτρα κάτω από τη γη, συνειδητοποίησα πως η ζωή χωρίς όνειρα δεν έχει κανένα νόημα ύπαρξης και καλύτερα να τελειώσει μιαν ώρα αρχύτερα. Οι αέναες κι ατέλειωτες μάχες για την επιβίωση με απομάκρυναν ολοένα και περισσότερο από το όνειρο, που μόνο αυτό μου έδινε ζωή. «Ό,τι κι αν σου συμβεί, μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι! Και ποιος ξέρει, μπορεί ό,τι κι αν σου συμβαίνει, να είναι όνειρο.» Οι σφαίρες μου χτύπησαν πολλές φορές την πόρτα, αλλά μια παράξενη τύχη με κρατούσε ζωντανή. Γιατί έπρεπε να φτάσω στο όνειρο που με περίμενε. Άραγε μόνο η πίστη είναι αρκετή για να ανατρέψει όλο το πεπρωμένο; Στο βιβλίο μου αφηγούμαι σε πρώτο πρόσωπο για τον πόλεμο μεταξύ Αμπχαζίας - Γεωργίας το 1992, για την ζωή των ανθρώπων πριν και μέσα στον πόλεμο, για τον πολιτισμό των Ποντίων καθώς και τη φυγή τους, για την προσωπική μου μαρτυρία και το βίωμα μέσα στον πόλεμο, για την επιχείρηση «Το Χρυσόμαλλο Δέρας» και για την Ελλάδα. Ένα μεγάλο προσφυγικό πλοίο το VISCOUNTNES, που εκκένωσε όλο το χωριό τον Αύγουστο του '93, ερημώνοντας τα πάντα. Ένα πλοίο στη Μαύρη Θάλασσα με προορισμό την Ελλάδα.

Αναφέρω για τα μεγάλα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα Ποντίων που κατέφθαναν στην Ελλάδα το 1993 - 1995, καθώς και όλη τους τη ζωή μέσα στον πόλεμο. Ανάμεσα στις σκηνές φρίκης και θανάτου παρεμβάλλονται ευτράπελες και παράδοξες σκηνές που βλέπει ένα παιδικό μυαλό και δημιουργείται ένα ανάλαφρο κλίμα. Ο λόγος είναι απλός, με ανάλαφρο χιούμορ. Περιγράφω τη ζωή πώς ήταν τότε κι όπως ένιωθαν να τη ζουν οι άνθρωποι λίγο πριν το τέλος της. Πως η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει, ακόμα και με την απειλή του θανάτου. Δεν σταματάει να ερωτεύεται και να γονιμοποιεί, να ψάχνει για θησαυρό χωρίς να υπάρχουν προοπτικές καν να τον χρησιμοποιήσει. Και ο φόβος της επιβίωσης που γεννάει τα πιο ζωώδη ένστικτα. «Η ζωή κυλάει. Ο χρόνος τρέχει. Οι άνθρωποι αλλάζουν, κάποιοι έρχονται, κάποιοι φεύγουν για πάντα. Το σώμα σου αλλάζει. Η σκέψη σου για τα πάντα αλλάζει. Μόνο η παρουσία σου μένει για κάμποσο σταθερή κι όλα γυρίζουν γύρω από σένα κι εσύ με τη σειρά σου γυρίζεις γύρω από όλα.» Στην ιστορία τίποτα και κανείς δεν είναι σταθερός, όλοι περνούν και αφήνουν το λιθαράκι τους. Όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, κάποιος άνθρωπος πέρασε, μας επηρέασε και χάθηκε για πάντα, αφήνοντας κάτι πίσω του. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να αφήσω αυτή την αυτοβιογραφία με ιστορικά στοιχεία, γραμμένη σε μυθιστορηματική μορφή που εμπεριέχει στα πρώτα κεφάλαια εγκιβωτισμένες αφηγήσεις από τα παιδικά μου χρόνια την περίοδο της ειρήνης. Μια συγκινητική και μακάβρια μαρτυρία με παιδιάστικη αφήγηση ενός χαρούμενου κοριτσιού που έγινε αγρίμι. Σαφώς μέσα υπάρχουν πολλά πρόσωπα και χαρακτήρες με τη δική τους ιστορία, που παίζουν πολύ καταλυτικό ρόλο. Και η χαμένη μητέρα που στα μισά του έργου δημιουργεί αγωνία αν θα συναντηθεί με την κόρη της, ή αν ο πόλεμος θα τους χωρίσει για πάντα. Στο τέλος της ιστορίας παραθέτονται αναφορικά μαρτυρίες άγνωστων ανθρώπων που έπεσαν θύματα του ίδιου πολέμου, κάποιες είναι ονομαστικές και κάποιες όχι. Επίσης σε ξεχωριστό κεφάλαιο αναγράφονται και τα ιστορικά γεγονότα του πολέμου.

Φωτογράφος @Anny Icon 

Με λίγα λόγια η Τέχνη ποια θέση κατέχει στην ζωή σας;

Πρώτη και μοναδική. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο μόνο αυτή. Τίμημα αυτού αναπάντεχο! Όπως μόλις καταλάβατε είμαι πολύ βαρετός άνθρωπος αν ζω μόνο με την τέχνη.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για ένα έργο;

Άδειασμα και θλίψη. Υπερένταση και εκνευρισμός. Θυμός. Δεν θέλεις να σβήσει. Θέλεις αυτό το καρναβάλι να είναι ατελείωτο. Μόλις το συνειδητοποίησα εγώ στον εαυτό μου, άρχισα να το παρατηρώ και στους άλλους συναδέλφους. Αν είναι ευχαριστημένοι, μετά ακολουθεί θλίψη, αν νιώθουν άδειοι και ξεζουμισμένοι ακολουθεί πίκρα. 

Σκηνή από την τηλεοπτική σειρά "Μάλιστα Σεφ!".

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Ναι, γελάω τώρα που τη θυμάμαι. Κάναμε γυρίσματα στο Μάλιστα Σεφ! Και έπρεπε να τρώμε μια γαλάζια σούπα όλοι όσοι δουλεύαμε στη κουζίνα. Απέναντι μου καθόταν ο Αναστάσης Κολοβός και γύρω γύρω ήταν και οι άλλοι. Η σκηνή δεν γυρίστηκε με τη πρώτη κλασικά και οι σούπες από τα πιάτα επιστρέφανε πίσω στη κατσαρόλα, μετά ξανά στα πιάτα, μετά πάμε πάλι στη κατσαρόλα και μπορεί αυτό να έγινε δέκα φορές. Η σούπα πολτοποιήθηκε και τα στόματα μας έγιναν μπλε. Κάποια στιγμή την ώρα που πρέπει να μιλήσω κάνω έναν απαίσιο εμετό που εκτοξεύεται πάνω στο πιάτο του Αναστάση, τον λερώνω και σηκώνεται έξαλλος να με βρίσει. Και το αποκορύφωμα; Όσο τον καθαρίζαμε, οι τεχνικοί επέστρεψαν τη βρώμικη σούπα στη κατσαρόλα και ο σκηνοθέτης φώναξε ΠΑΜΕ. Το πάμε, είναι νόμος. Όταν το ακούς δεν έχει μου, σου, του μπαίνεις μαύρη λίστα και κάτσαμε να φάμε από τη εμετιασμένη πλέον σούπα. 

illustrator @Derek Leontis 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Αχ αγαπημένοι μου, σας ευχαριστώ όλους είτε διαβάσατε το βιβλίο μου, είτε θα το διαβάσετε! Ζήστε όμορφα το τώρα σας, τίποτα άλλο και το αύριο θα είναι όπως το τώρα σας. Αφήστε πίσω σας το χτες, γιατί αν δεν είστε στο δικαστήριο δεν σας χρειάζεται.