Θάνος Πισανίδης: "Τα παραμύθια γενικά δεν ήταν ποτέ για παιδιά."

Γνωρίστε μας τον εαυτό σας.

Καλησπέρα σε εσάς και τους αναγνώστες σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη. Ονομάζομαι Θάνος Πισανίδης είμαι ηθοποιός, χορογράφος, δάσκαλος κινησιολογίας, φοιτητής φιλοσοφίας, εκπαιδευτής ζώων, βοηθός φυσικοθεραπείας, μπαμπάς δύο υπέροχων τετράποδων μωρών, μαγειρεύω, πλένω, σκουπίζω, καθαρίζω και στον ελεύθερο χρόνο μου θα με βρείτε να κάνω κάτι από τα παραπάνω. Αν πρέπει να περιγράψω τον εαυτό μου με πέντε λέξεις, αυτές θα ήταν: Φιλομάθεια, ενσυναίσθηση, αναβλητικότητα, πολυπραγμοσύνη, χιούμορ.

Που σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτό τον καιρό θα με βρείτε στο θέατρο Φαργκάνη να παίζουμε με την Theatraction το "Κουαρτέτο των Χριστουγέννων", στα θεατρικά εργαστήρια "Ανδρέας Βουτσινάς" να διδάσκω χορογραφίες, στο ΑΠΘ να σπουδάσω φιλοσοφία ή σε κάποιον δρόμο παρέα με έναν σκύλο κι ένα λουρί στα χέρια.

Μιλήστε για το έργο.Ποιο είναι το κύριο μήνυμα του έργου;

Το έργο έχει δύο σημεία αναφοράς που αποτελούν και πυλώνες της βασικής ιδέας: την ανάγκη και την άγνοια. Στο έργο παρουσιάζονται ως δύο μαριονέτες που διδάσκουν στο skroutz ότι αυτές οι δύο είναι η πηγή της κακιάς. Αν σκάψουμε λίγο βαθύτερα θα ανακαλύψουμε ότι καφέ m συμπεριφορά που αποκαλούμε κακή ή κάθε αρνητική ποιότητα σε έναν άνθρωπο έχουν ως κινητήριο δύναμη μία ανεκπλήρωτη ανάγκη και την άγνοια εαυτού καθώς και την άγνοια του άλλου άρα την απουσία ενσυναίσθησης. Ο Σκρουτζ ήταν ένας άνθρωπος που στην παιδική του ηλικία Δεν καλύφθηκαν επαρκώς οι συναισθηματικές του ανάγκες και οδηγήθηκε να γίνει σκληρός με τους άλλους έχοντας έναν υποβόσκοντα θυμό προς όλους. Η άγνοια δε της κατάστασης των άλλων σε συνδυασμό με την σκληρή φύση του οδηγήθηκε στο να εθελοτυφλεί απέναντι στην ανάγκη των άλλων αρνούμενος την δική του. Το μήνυμα λοιπόν του έργου είναι να φροντίζουμε να αναγνωρίζουμε τοσο τις ανάγκες μας και τι αντίκτυπο έχουν στους άλλους αλλά κυρίως να λαμβάνουμε υπόψιν τη θέση του άλλου, με σεβασμό και ενσυναίσθηση να αναγνωρίζουμε ο καθένας μας είναι διαφορετικός και έχει τη δική του ιστορία που μπορεί να αγνοούμε.

Γνωρίστε μας τον ήρωα σας;

Ο Σκρουτζ είναι ένας φαινομενικά κακός, μίζερος άνθρωπος με τεράστιες συναισθηματικές ελλείψεις. Υπόδουλος του κοινωνικού προτύπου που θέλει την επιτυχία του ανθρώπου στην παραγωγή πλούτου και ευμάρειας αισθάνεται ότι το μόνο αναγνωρίσιμο επίτευγμα κάποιου είναι η σκληρή δουλειά και ο πλουτισμός. Έχοντας ήδη πληγωθεί από συναισθήματα στην παιδική ηλικία μετά την κατά συρροή απόρριψη από το εγγύς περιβάλλον του επιλέγει να μείνει κλεισμένος στην ασφαλή ζώνη της φαινομενικής αυτής επιτυχίας και αρνείται κάθε παραθυράκι συναισθηματικής σύνδεσης με άτομα και καταστάσεις. Η τσιγγουνιά του λοιπόν προκύπτει από τη απεγνωσμένη προσπάθεια να προστατεύσει το μόνο πράγμα που νόμιζε ότι γέμιζε το κενό του. Είναι ουσιαστικά ένας πονεμένος ταλαιπωρημένος άνθρωπος που ανέπτυξε μηχανισμούς επιβίωσης για να μπορέσει να διαχειριστεί τον φόβο απόρριψης και κατ' επέκταση τη δική του αυτοαπόρριψη. Άνθρωποι σαν τον Σκρουτζ υπάρχουν παντού γύρω μας, ίσως αν μπούμε πρώτα εμείς στη θέση τους και δείξουμε κατανόηση και ενσυναίσθηση, δημιουργήσουμε τέτοιες συνθήκες ασφάλειας ώστε να ξεκλειδώσουμε κάποιον από την φυλακή του συναισθηματικού αποκλεισμού τους. Έστω και έναν άνθρωπο τη φορά μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά σε βάθος χρόνου.

Τα Χριστούγεννα και τα παραμύθια είναι για τα παιδιά ή και για τους μεγάλους;

Τα παραμύθια γενικά δεν ήταν ποτέ για παιδιά. Οι μεγαλύτεροι παραμυθογράφοι, σίγουρα δεν είχαν παιδιά στον νου τους όταν έγραφαν όλες αυτές τις ιστορίες που διαβάζουμε στα παιδάκια. Γι'αυτό άλλωστε τα περισσότερα υφίστανται παραλλαγές και προσαρμογές ανάλογα με την ηλικία, την εποχή και το κοινωνικό πλαίσιο στα οποία διαβάζονται. Οι πρωτότυπες εκδοχές των γνωστότερων ιστοριών του Αισώπου, των αδελφών Γκριμ, του Άντερσεν και τόσων άλλων, περιέχουν σκληρά μηνύματα που χτυπάνε βαθειά στην ψυχοσύνθεση του ατόμου. Ακόμη και οι συμβολισμοί θέλουν βαθειά κριτική σκέψη για να γίνουν αντιληπτά τα υποβόσκοντα νοήματα. Ίσως αν οι μεγάλοι διάβαζαν περισσότερα παραμύθια να αναπτύσσαμε όλο και περισσότεροι την ενσυναίσθηση και την κριτική μας αντίληψη και ίσως γινόμασταν καλύτεροι άνθρωποι μεταξύ μας και καλύτερη κοινωνία.

Πιστεύετε ότι ο κόσμος επιλέγει το θέατρο σαν μέσω διασκέδασης και επιμόρφωσης;

Πιστεύω ότι ο κόσμος δεν διαλέγει το θέατρο γενικά. Ακούγεται λίγο πεσιμιστικο αυτό που λέω αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια και η νέα πραγματικότητα μετα πανδημίας επιδείνωσε την κατάσταση. Ζήσαμε μια εποχή καλλιτεχνικής ευμάρειας, τις δεκαετίες του '90 και το '00, που ειδικά το κοινό της Θεσσαλονίκης δέχθηκε βομβαρδισμό ερεθισμάτων και θεαμάτων. Σε κάθε γωνιά, κέντρο διασκέδασης, δρόμος, πλατεία υπήρχε και μια performance, μια ομάδα που παρουσίαζε την δουλειά του. Οι θεατές έγιναν αυστηροι και έκριναν αλύπητα. Από το 2010 και μετά ήταν πολύ δύσκολο να κερδίσεις το κοινό. Σιγά σιγά, και μετά από κρίση και πανδημία, ερχόμαστε στο σήμερα που μια μεγάλη μερίδα των θεατρικών χώρων της πόλης εχουν κατεβάσει ρολά και οι επιχειρηματίες που επιβιωσαν αναρωτιούνται κάθε χρόνο αν θα βγεί η χρονιά. Φυσικά υπάρχει ένα πιστό θεατρόφιλο κοινό αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετό για να κρατήσει την πληθώρα παραγωγών που ανεβαίνουν στις ήδη περιορισμένες σκηνές της πόλης. Παρατηρούμε δηλαδή μια ανισορροπία μεταξύ καλλιτεχνών που θέλουν να μοιραστούν την τέχνη τους, αποτελεσματικής εργοδοσίας και πλήθους θεατών που να δύνανται να στηρίξουν το κάθε έργο. Οδεύοντας στην εποχή του διαδικτυακού θεάματος δυστυχώς δεν βλέπω ευοίωνα τα πράγματα για το θέατρο, εκτός αν βρει τρόπο να γίνει ξανά ελκυστικό, να επανακτήσει την αίγλη και τη μαγεία του με σύγχρονους τρόπους και μέσα.

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Δύο είναι τα μηνύματα που θα ήθελα να γίνουν κατανοητά από τα ανωτέρω. α) ουδείς εκών κακός. Κανείς δεν είναι κακός με τη θέληση του. Πριν βιαστούμε να κρίνουμε τον άλλον για τη συμπεριφορά ή τον χαρακτήρα μου ας δοκιμάσουμε πρώτα να σκεφτούμε τι άμυνες επιστρατεύει αυτός ο άνθρωπος για να διαχειριστεί μια προσωπική του ανισορροπία. Δεν λέω να δεχόμαστε αβίαστα απαράδεκτες συμπεριφορές και να νταντεύουμε το άλλο επειδή μπορεί να πέρασε δύσκολα αλλά σίγουρα ξεκινώντας από το επίπεδο της κατανόησης της θέσης του άλλου μπορούμε να θέσουμε την επικοινωνία μας υπό άλλες βάσεις. β) Χρειαζόμαστε το θέατρο στη ζωή μας. Είναι ίσως η πιο άμεση μορφή τέχνης που επικοινωνεί με κομμάτια του εαυτού μας απροσπέλαστα με άλλους τρόπους. Η επιβίωση της εξαρτάται άμεσα από την αποδοχή και τη συμμετοχή του κόσμου. Δώστε ευκαιρίες στους καλλιτέχνες της πόλης, στις μικρές ομάδες, στους ντόπιους θιάσους. Καλές είναι οι μεγαλοπαραγωγές και οι διασημότητες αλλά οι ηθοποιοί, οι χορευτές, οι σκηνοθέτες, οι θεατράρχες, οι τεχνικοί, οι ηχολήπτες, οι σκηνογράφοι, οι εικαστικοί και τόσοι άλλοι δημιουργοί ζουν από τον κόσμο και ζουν για να κάνουν τον κόσμο κατά τι καλύτερο. Το κοινό είναι η ζωοποιός δύναμη των τεχνών, ας δίνουμε πνοή στη δημιουργία τους για να απολαμβάνουμε τους καρπούς της άνθισης τους.