Βαρβάρα Δουμανίδου: "Το θέατρο είναι ένα ελεύθερο πεδίο έκφρασης."

2018-02-26

Γνωρίστε μας την Βαρβάρα μέσα από πέντε λέξεις.

Φως, Σκοτάδι, Δέντρο, Νερό και Χάος.

Ήταν όνειρό σας να ασχοληθείτε με τον χώρο του Θεάτρου ή προέκυψε;

Η φράση "μου προέκυψε'' αντικατοπτρίζει ακριβώς τι συνέβη στη ζωή μου και πήρα αυτό το μονοπάτι. Ποτέ δεν ήμουν παιδί ιδιαίτερα κοινωνικό ή εξωστρεφές. Ήμουν θα έλεγα ντροπαλή. Ξεκίνησα πριν από 22 χρόνια μαθήματα θεάτρου για να καλυτερέψω λίγο το λόγο μου, την κίνηση μου. Τίποτα περισσότερο. Έβλεπα το θέατρο απλά σαν ένα εργαλείο βελτίωσης. Σαν ένα ελεύθερο πεδίο έκφρασης. Τώρα που το σκέφτομαι, ακόμη έτσι το βλέπω. Ωστόσο αργότερα ανακάλυψα τον τρόπο που μπορώ να συμβάλω κι εγώ σε ένα καλύτερο είδος θεάτρου. Όταν πια είχα μάθει πως είναι το κακό και το καλό θέατρο. Ξέρετε η δυσκολία που έχει ένας ηθοποιός πρωτίστως είναι η πειθαρχία που πρέπει να εισάγει στη ζωή του. Όλα τα άλλα είναι λιγότερο σημαντικά. Όταν λοιπόν έλυσα το θέμα μου με την πειθαρχία, μου προέκυψε να ασχοληθώ σοβαρά με το θέατρο.

Μιλήστε μας για το «Θέατρο του Άλλοτε».

Το θέατρο του Άλλοτε δημιουργήθηκε ουσιαστικά από εμένα και τη Μαρία Ράπτη το 2011. Είχα μια σκέψη στο μυαλό μου αρκετά χρόνια, να φτιάξω μια παράσταση σε ένα χώρο με διαφορετικά δωμάτια όπου η δράση θα γίνονταν παράλληλα και οι θεατές θα χωρίζοντας σε ομάδες παρακολουθώντας κάτι διαφορετικό την ίδια στιγμή. Κάτι εντελώς πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή. Η σκέψη μου αυτή βρήκε αργότερα κι άλλους υποστηρικτές και ανεβάσαμε την πρώτη μας παράσταση ως ομάδα με τον τίτλο Φόβος. Θυμάμαι τον κόσμο να φεύγει εκστασιασμένος και αυτό για μας ήταν το μεγαλύτερο δώρο. Συνεχίσαμε με παραστάσεις εντελώς διαφορετικές από τα συνηθισμένα πράγμα που γρήγορα μας έκανε γνωστούς στην πόλη ως η ομάδα με τις σκοτεινές, αισθαντικές παραστάσεις. Τώρα πια και με μεγαλύτερη εμπειρία και τεχνογνωσία θέλουμε να πιστεύουμε πως ανεβάζουμε παραστάσεις που υπηρετούν το καλό, ποιοτικό, ρεαλιστικό θέατρο.

Ηθοποιός ή σκηνοθέτης, ποιος είναι ο πιο δύσκολος και απαιτητικός ρόλος στο θέατρο;

Και οι δύο ρόλοι είναι το ίδιο δύσκολοι και απαιτητικοί. Ως ηθοποιός πρέπει να ανακαλύψεις, να σκάψεις, να χτίσεις, να επινοήσεις, να κατανοήσεις, να αποδώσεις και να κοινωνήσεις τον ήρωα που σου δόθηκε.

Ως σκηνοθέτης πρέπει να κάνεις όλα τα παραπάνω τοποθετώντας τις δομές μιας παράστασης και συγχρόνως να διευθύνεις μια ομάδα ανθρώπων.

Τώρα φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις και τα δύο.

Τι προσφέρει σε κάποιον η ενασχόλησή του με τον μαγικό κόσμο του θεάτρου;

Όπως είπα και παραπάνω το θέατρο είναι ένα ελεύθερο πεδίο έκφρασης. Όπως λέω και στους μαθητές μου ''thinkoutofthebox''

Πρέπει να επινοήσουμε καινούργιους τρόπους έκφρασης, λειτουργίας, συμπεριφοράς. Να δημιουργήσουμε καινούργιες συνάψεις στον εγκέφαλο μας. Ξέρετε πως αν σκέφτεσαι κάθε μέρα με τον ίδιο τρόπο αφήνεις τεράστιες εκτάσεις του εγκεφάλου σου αχαρτογράφητες. Γιατί λοιπόν να μην ανακαλύψουμε καινούργιους δρόμους μέσα από τα αμέτρητα κύτταρα του κεφαλιού μας; Κάθε καινούργια σύναψη δημιουργεί ένα καινούργιο μονοπάτι που αυτό θα οδηγήσει σε ένα άλλο καινούργιο. Να γιατί είναι μαγικό το θέατρο. Το θέατρο δεν είναι παίρνω έναν ρόλο τον μαθαίνω και ανεβάζω μια παράσταση. Είναι χίλια δυο άλλα πράγματα. Μαγικά πράγματα που αν αφεθείς να ανακαλύψεις θα γίνεις χίλια δυο άλλα πράγματα.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Κάθε φορά που τελειώνει μια παράσταση νιώθεις και μια πληρότητα. Αν όλα έχουν πάει καλά φυσικά και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ήθελες. Αν όχι νιώθεις αυτή την πικρή ανικανοποίητη αίσθηση πως έπρεπε να τα πας καλύτερα. Να δώσεις κάτι παραπάνω στην ερμηνεία σου. Να φτιάξεις μια σκηνή καλύτερη σκηνοθετικά. Να φωνάξεις λίγο παραπάνω, να κλάψεις λίγο περισσότερο. Και συνήθως οι σκηνοθέτες αυτό νιώθουν. Αν πάσχεις και από τελειομανία τότε δεν μπορείς να απολαύσεις τίποτα. Προσωπικά μετά το τέλος της πρεμιέρας αρχίζω και σκέφτομαι τις πρόβες του επόμενου έργου. Για μένα το ταξίδι τελειώνει εκεί. Ανυπομονώ για το επόμενο. Πάντως τις περισσότερες φορές χαίρομαι με τα χαμόγελα των ηθοποιών που ξέρω πως έβαλαν τα δυνατά τους και εργάστηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν.

Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια της Βαρβάρας και του «Θέατρο του Άλλοτε»;

Τα σχέδια μου είναι απόλυτα συνυφασμένα με αυτά του θεάτρου του άλλοτε. Η μεγαλύτερη μου επιθυμία είναι να εκπαιδεύσουμε τους θεατές σε διαφορετικά είδη θεάτρου. Να τους μυήσουμε σε παράξενα βιωματικά ταξίδια και να νιώθουν πραγματικά μέσα στη δράση μιας παράστασης σαν μέρη της ίδιας και όχι απλά σαν θεατές. Άλλωστε για αυτό είμαστε γνωστοί στην πόλη. Γιατί προσφέρουμε μια πιο εναλλακτική μορφή θεατρικής δράσης στη Θεσσαλονίκη και γιατί κάθε παράσταση μας είναι κι ένα σχόλιο. Τα επόμενα σχέδια μας λοιπόν είναι να ανεβάσουμε τον Μάϊο το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Φ.Γ. Λόρκα το οποίο είχαμε ανεβάσει ξανά το 2013 στο Μπενσουσάν Χαν με επιτακτική την ανάγκη μας να μιλήσουμε για τον φασισμό που τότε ήταν εκτός των τειχών και τώρα είναι ήδη εντός.

Κλείνοντας υπάρχει κάποια φράση θεατρικού έργου που θα θέλατε να στείλετε σαν μήνυμα ή ευχή στους αναγνώστες μας;

Ναι. Αν και χάνει αρκετά στη μετάφραση, είναι μια φράση του Νίτσε που λέει:

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.