Βαρβάρα Δουμανίδου: "Το θέατρο και κυρίως η σκηνοθεσία, μου έδωσε την ελευθερία να δημιουργώ τους παράξενους κόσμους μου, με μια δικαιολογία."

Πότε πρωτοήρθατε σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη πορεία στο χώρο της τέχνης;

Δεν ήμουν ποτέ ως παιδί, ενθουσιασμένη με το θέατρο. Ούτε ως οικογένεια είχαμε ιδιαίτερη σχέση με αυτό. Ήμουν θα έλεγα, ένα κλειστό παιδί και με εξαιρετικά δύσκολη εφηβεία, που όμως έβρισκα καταφύγιο στα βιβλία και την ποίηση. Μάλιστα ο πατέρας μου πίστευε πως θα γίνω διάσημη ποιήτρια και προσπαθούσε να εκδώσει τα αφελή και εφηβικά μου στιχάκια, με κάθε ευκαιρία. Το θέατρο ήρθε στη ζωή μου το 1995 όταν σε μια προσπάθεια να ανοίξω λίγο σαν άνθρωπος, να κοινωνικοποιηθώ και κυρίως να αλλάξει ο τρόπος που κινούμαι και μιλάω, γράφτηκα σε ένα εργαστήρι θεάτρου. Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, δεν φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου σε αυτό το χώρο. Η ζωή με οδήγησε εδώ, και της είμαι εξαιρετικά ευγνώμων. Πάντα είχα κόσμους μέσα στο κεφάλι μου και δεν ήξερα πως να τους εκφράσω. Το θέατρο και κυρίως η σκηνοθεσία, μου έδωσε αυτή την ελευθερία να δημιουργώ τους παράξενους κόσμους μου, με μια δικαιολογία.

Ποιες είναι οι θεατρικές και κινηματογραφικές επιρροές σας; Ποια θεατρική παράσταση θα θέλατε να σκηνοθετήσετε;

Έχω κυρίως κινηματογραφικές επιρροές. Για αυτό και έχουμε χαρακτηριστεί στην πόλη της Θεσσαλονίκης ως η θεατρική ομάδα με τα κινηματογραφικά εφέ στις θεατρικές μας παραστάσεις. Κλασσικοί σκηνοθέτες όπως ο Πολάνσκι, ο Κουροσάβα, ο Ταρκόφσκι, ο Παζολίνι αλλά και σύγχρονοι όπως ο Αρονόφσκι, ο Σιάμαλαν, ο Τρίερ έπαιξαν τεράστιο ρόλο στο πως βλέπω την εικόνα στο θέατρο. Για μένα είναι σημαντικό να νιώθει ο θεατής πως είναι μέσα στο δράμα του ήρωα, να αναπνέει μαζί του, να υποφέρει. Και αυτό φυσικά επιτυγχάνεται αν καταργήσεις την ασφαλή απόσταση μεταξύ του ηθοποιού και του θεατή.

Η θεατρική παράσταση που θα ήθελα να σκηνοθετήσω μπορεί να ακούγεται κλισέ σαν επιλογή, αλλά είναι οι Βάκχες του Ευριπίδη. Χρόνια τώρα μαζεύω υλικό και κάνω την έρευνα μου, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Όταν θα το αποφασίσω, νομίζω πως θα έχω εκπληρώσει ένα μεγάλο όνειρο.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό; Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην τελική ευθεία της παράστασης ''Γκόλφω'' του Σπυρίδωνος Περεσιάδη. Ένα έργο χιλιοπαιγμένο, τόσο θεατρικά όσο και κινηματογραφικά. Στόχος μου φυσικά ως σκηνοθέτης, δεν είναι να χαρίσω στο κοινό άλλη μία άδολη, ρομαντική, τρυφερή και βουτηγμένη στην άνευ όρων αγάπη, ιστορία. Όχι, η Γκόλφω από το Θέατρο του Άλλοτε, είναι ένα σκληρό γεμάτο προδοσία δράμα. Είναι μια σύγχρονη τραγωδία, άχρονη και άτοπη, που μυρίζεις εξ αρχής το αίμα του τέλους της. Οι ήρωες βυθισμένοι στο ανυπέρβλητο Εγώ τους, κινούνται και πράττουν σύμφωνα με αυτό που τους υπαγορεύει το άγριο ένστικτο τους, δεν σκέφτονται δεύτερη φορά, δεν ζυγίζουν καταστάσεις, δεν σκέφτονται το μετά. Διαβάζοντας το κείμενο αντιλαμβάνεσαι πλήρως την αίσθηση του προσωρινού, του παροδικού αυτών των ανθρώπων. Σαν αγρίμια χύνονται πάνω στις ψυχές ο ένας του άλλου και κατασπαράζουν ασυναίσθητα, χωρίς να αναλογιστούν το μετά. Όλη η παράσταση μυρίζει θάνατο. Προσωρινοί ως άνθρωποι, κοινώς. 

Παρουσιάστε μας τους ήρωες του έργου και πείτε μας κάποια πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά τόσο ως ρόλο όσο και ως ερμηνευτή/ερμηνεύτρια.

Το κοινό της Γκόλφως από το Θέατρο του Άλλοτε θα συναντηθεί με ένα πλήθος σπουδαίων ερμηνευτών που ο καθένας από αυτούς, δίνει στην παράσταση και μια διαφορετική διάσταση. Φυσικά όταν μιλώ για τους ήρωες της παράστασης, μιλώ για τη δική μου σκηνοθετική προσέγγιση πάνω στο δράμα, και για αυτό το λόγο θα δείτε έναν σκληρό και αδίστακτο Τάσο, μια άλογη και ανεξέλεγκτη, Γκόλφω, έναν κτητικό αλλά και ευαίσθητο Κίτσο, έναν ραδιούργο, Γιάννο, τη μάνα Αστέρω έρμαιο των κοινωνικών συμβάσεων, μια εγωίστρια αλλά και σπαρακτική Σταυρούλα, έναν εγωκεντρικό και τραχύ Ζήση, τον αμετακίνητο πατέρα Θανασούλα, τη ρεαλιστική φιγούρα του Δήμου και φυσικά τους καταλυτικούς ρόλους των Μοιρών που καθορίζουν το παρελθόν το παρόν και το μέλλον των ηρώων.

Η πανδημία έπληξε ολέθρια τον χώρο σας, πώς βλέπεται το μέλλον του θεάτρου;

Το θέατρο θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να ανθίζει και να βγάζει καινούργια κλαδιά και φύλλα. Ζει και αναπνέει χιλιάδες χρόνια τώρα και θα συνεχίσει να αναπνέει όσο υπάρχει ο Άνθρωπος.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδιά;

Στόχος μας είναι να ανεβάσουμε την παράσταση της Γκόλφως σε διάφορα θέατρα και στους γύρω νομούς, οπότε πιστεύω πως από τον Ιανουάριο θα τριγυρίσουμε αρκετά σε διάφορες πόλεις. 19 και 20 Ιανουαρίου όμως έχουμε τις παραστάσεις των θεατρικών εργαστηρίων Thespians, ΧΑΝΘ και Ωδείου Βορείου Ελλάδος, με τον τίτλο ΔΟΞΑ που θα πραγματοποιηθούν στο Θέατρο Αυλαία για φιλανθρωπικούς σκοπούς! Συγχρόνως τρέχει κάθε Κυριακή στις 13:30 στο Θέατρο Αυλαία και η παιδική παράσταση Μια Μπάλα για 'Ολους, που βασίζεται στην παγκόσμια καμπάνια ABallForAllκαι αφορά το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα των παιδιών στο παιχνίδι!

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά για το SupportArtWorkersκατά τη διάρκεια της πανδημίας. Τώρα είναι η στιγμή να μας στηρίξετε. Δείτε θέατρο.