Βάσω Γουλιελμάκη: "Δεν παραιτούμαι, για εμένα, για τους δικούς μου, για τον χώρο μου, για την χώρα μας."

2020-11-24

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε την Βάσω μέσα από πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Δίκαιη, ειλικρινής, αυθόρμητη, διαισθητική, αισιόδοξη.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Υπήρξα πρωταθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και μέσα από αυτή μου την πορεία οι προπονητές μου με παρότρυναν, αφού είδαν σε εμένα μια θεατρικότητα και εκφραστικότητα έντονη, να κάνω κάτι με το θέατρο.

Φέτος θα είστε μια «ανθισμένη μανόλια» στο θέατρο Χυτήριο. Μιλήστε μας για το έργο. Πόσο επίκαιρο ή όχι είναι;

Όταν ένα έργο ασχολείται με την φιλία έξι γυναικών και τα όσα φέρουν στην πλάτη τους, στην ψυχή τους, στη ζωή τους, όπως ο θάνατος, η απώλεια, ο έρωτας, οι σχέσεις, αυτόματα το έργο γίνεται επίκαιρο και ταιριαστό για όλους μας.

Γνωρίστε μας την ηρωίδα σας. Ποια κοινά στοιχεία έχει με την Βάσω και ποιες διαφορές;

Η Κλαίρη, μια γυναικεία που έχει από νωρίς συνηθίσει την παρουσία του άντρα της, βιώνει την απώλεια μετά από 25 χρόνια ευτυχισμένου έγγαμου βίου. Με την στήριξη αυτών των γυναικών και με όπλο το ιδιάζον χιούμορ της, προσπαθεί να προχωρήσει με τη ζωή της, να κάνει καινούργια πράγματα και να αισθανθεί με όλες της τις αισθήσεις την αλλαγή. Προσπαθεί να μετατρέψει τη θλίψη της σε ζωή. 

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορεί η Τέχνη να τις κάνει καλύτερες;

Η τέχνη στις μέρες μας είναι το μόνο όπλο που έχουμε ενάντια στην ψυχική μας αντοχή που δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε. Η τέχνη σε ηρεμεί, σε θεραπεύει, σε αναστηλώνει, σου εξηγεί, σε οδηγεί, σε εμπλουτίζει σου δίνει ελπίδα.

Πώς βιώσατε το κομμάτι της απομόνωσης; Και πως βλέπετε το μέλλον στην χώρα μας και το χώρο σας;

Ευτυχώς το βίωσα ήρεμα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν το μυαλό μου, το σώμα μου, η υπομονή μου μπορούν να αντέξουν κι άλλες τέτοιες μέρες. Προσπαθώ να είμαι δίκαιη και δημιουργική, να παραμείνω ενεργή και αισιόδοξη, να κάνω όνειρα για το αύριο. Δεν παραιτούμαι, για εμένα, για τους δικούς μου, για τον χώρο μου, για την χώρα μας.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή ή πίσω από την κάμερα;

Περίεργη όχι άλλα όμορφη όταν στην τελευταία μου δουλειά στο "Θα γίνει της πολυκατοικίας ", είχα μια δύσκολη στιγμή όπου η ηρωίδα έπρεπε να είναι ταυτόχρονα και συγκινημένη και αστεία και χαρούμενη. Στο τέλος της σκηνής άρπαξε το χειροκρότημα και το μπράβο από τον σκηνοθέτη μου Βασίλη Θωμοπουλο αλλά και από την εξαιρετική συνάδελφο μου Βασιλική Ανδρίτσου. Γι αυτό ζούμε εμείς οι καλλιτέχνες, για ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα στην πλάτη, ένα μπράβο.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Το αύριο είναι μια άλλη μέρα, πάντα καλύτερη, γιατί είναι στο χέρι μας.