Βερονίκη Κυριακοπούλου: "Ζούμε τόσες ζωές, όσοι και οι ρόλοι μας."

Φωτογράφος Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Φτιάχνουμε χαρακτήρες, καταστάσεις, ταξιδεύουμε σε διαφορετικές εποχές, χώρες, ιδεολογίες και προσπαθούμε σε αυτό το ταξίδι να πάρουμε μαζί μας συνοδοιπόρους τους θεατές. Ζωντανεύουμε παλιά κείμενα για να μην ξεχνιούνται και συστήνουμε τα νεότερα που ίσως δεν είχαν την τύχη ακόμα να «ακουστούν». Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια αμφίδρομη σχέση τόσο με τους συμπαίκτες-συναδέλφους μας, όσο και με τους θεατές. Μέσα από τους χαρακτήρες μας, μοιραζόμαστε σκέψεις, προβληματισμούς, συναισθήματα, αξίες και εμπειρίες που μπορεί στην πραγματική ζωή να μην ζήσουμε ποτέ, αλλά αυτό είναι και το δώρο της δουλειάς μας... Ζούμε τόσες ζωές, όσοι και οι ρόλοι μας.

Από την άλλη πλευρά, ηθοποιός σημαίνει ότι δεν έχεις σταθερή δουλειά, ούτε ωράριο και φυσικά ούτε και τις πρέπουσες αποδοχές. Ζεις με καθημερινή αγωνία, αναμένεις τηλέφωνα και email, ακροάσεις που δεν υπάρχουν, ανασφάλεια, άγχος και πρέπει πολύ γρήγορα να μάθεις να διαχειρίζεσαι τόσο την επιτυχία, όσο και την αποτυχία. Με μία έννοια, δεν έχεις την πολυτέλεια να «ωριμάσεις» στο δικό σου χρόνο, ούτε να προχωρήσεις με το βήμα που ίσως θα ήθελες. Πρέπει διαρκώς να εξασκείς τα εργαλεία σου για να είσαι σε ετοιμότητα, να μην το βάζεις κάτω, να προσπαθείς, να πιστεύεις στον εαυτό σου ακόμα και όταν οι άλλοι δεν πιστεύουν σε εσένα. Να προχωράς και να φροντίζεις τον εαυτό σου πνευματικά, ψυχικά, και σωματικά. Με άλλα λόγια, είσαι ένα μυαλό, μια καρδιά, ένα σώμα που δεν σταματούν ποτέ.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Ως ηθοποιός, συμμετέχω για τρίτη χρονιά στις παραστάσεις της Polkadot Productions, με την οποία επισκεπτόμαστε σχολεία και παρουσιάζουμε παραστάσεις στην Αγγλική γλώσσα, ως εργαλείο γλωσσομάθειας για τα παιδιά. Με τη δεύτερή μου ιδιότητα, αυτή της θεατροπαιδαγωγού, συνεχίζω να μεταλαμπαδεύω τις γνώσεις μου και την αγάπη μου για το θέατρο σε παιδιά όλων των ηλικιών, σε σχολεία και κέντρα απασχόλησης. Τέλος, ως εθελόντρια, συμμετέχω για δεύτερη χρονιά στις δράσεις του εθελοντικού οργανισμού «Διαβάζω για τους άλλους», όπου επισκεπτόμαστε οίκους ευγηρίας και διαβάζουμε στους φιλοξενούμενούς τους.

Φωτογράφος Υπατία Κορνάρου

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Είναι ένα εύλογο ερώτημα αν αναλογιστεί κανείς τις πραγματικές και συνήθεις συνθήκες της δουλειάς μας. Το επάγγελμά μας, κατά βάση, κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Δηλαδή ο κόσμος βλέπει μία δίωρη παράσταση, ταινία, σειρά, βλέπει τους ηθοποιούς να δίνουν συνεντεύξεις, να εμφανίζονται σε κοσμικές εκδηλώσεις και μια αρκετά μεγάλη μερίδα του κόσμου θεωρεί ότι η δουλειά μας είναι εύκολη και ελκυστική. Δεν μπορούν όλοι να αναλογιστούν τι έχει προηγηθεί για τη δημιουργία μιας παράστασης ή μίας σειράς. Επίσης, δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει το φαινόμενο της «εύκολης» εισχώρησης από άλλους κλάδους, με αποτέλεσμα το επάγγελμά μας να τείνει να μπει στην κατηγορία του ανειδίκευτου. Βλέπουμε παρουσιαστές, τραγουδιστές, χορευτές, συμμετέχοντες από reality shows να εισβάλουν σε σήριαλ, παραστάσεις, ταινίες και να αποστηθίζουν κείμενα χωρίς «κόπο»... Η ειρωνεία είναι ότι πλέον όλοι μπορούν να ειδικευτούν και να αφομοιωθούν στους αντίστοιχους κλάδους, αλλά στο βωμό του χρήματος θυσιάσαμε τις σπουδές, τις ειδικότητες και τις αξίες. Φυσικά υπάρχει και άλλη μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που όντως επιλέγουν να γίνουν ηθοποιοί γιατί το αγαπούν, το σπουδάζουν, σέβονται, έχουν μεράκι και θέλουν να εκφράζονται μέσα από τη δουλειά τους, αψηφώντας τις δυσκολίες και δυστοκίες του επαγγέλματός μας. Πλέον, υπάρχουν τόσα ερεθίσματα γύρω μας για να εμπνευστεί κανείς, που δύσκολα κάποιος μένει ασυγκίνητος!

Φωτογράφος Ανδρέας Σιμόπουλος 

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Συνήθως είναι ανάμεικτα, διαφέρουν από παράσταση σε παράσταση και καθορίζονται τόσο από τις συνθήκες της συνεργασίας, όσο και από τη φύση και τις απαιτήσεις της παράστασης. Η σωματική και νοητική κόπωση είναι συχνό... φαινόμενο, αλλά υπάρχει και μια αίσθηση ολοκλήρωσης, ευδαιμονίας και ανακούφισης. Χτυποκάρδι, λαχτάρα για την επόμενη παράσταση και την εξέλιξη του έργου ή του ρόλου. Μοναξιά και σκέψεις, συζήτηση με τον εαυτό και αποφόρτιση...

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση είχα σχετικά μικρό και χορωδιακό ρόλο, ήμουν 17 χρονών και ήταν η ωραιότερη εμπειρία που είχα ζήσει μέχρι τότε. Είχα αποστηθίσει όλο το έργο και έκανα τα πάντα! Βοηθούσα στις αλλαγές, έκανα φροντιστήριο, μπάλωνα κοστούμια, έφτιαχναμαλλιά... τα πάντα. Σε κάποια παράσταση, λίγο πριν την έναρξη ειδοποιούμαστε ότι μια κοπέλα που κρατούσε έναν από τους βασικούς ρόλους είχε αρρωστήσει και δεν θα ερχόταν να παίξει. Η μόνη που ήταν διαθέσιμη να την αντικαταστήσει ήμουν εγώ και έτσι και έγινε. Βγήκα και έπαιξα όλη την παράσταση, χωρίς πρόβα, χωρίς καμία προετοιμασία, με τους συναδέλφους να είναι σε ετοιμότητα αν κάτι χρειαστεί. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και δεν χρειάστηκε τίποτα μιας και από τον ενθουσιασμό μου και την αγωνία μου, δεν άφησα στον εαυτό μου περιθώριο λάθους. Ήθελα να φανώ αντάξια των προσδοκιών και να στηρίξω την ομάδα μας. Ήταν μια πολύτιμη εμπειρία!

Φωτογράφος Morris Gormezano

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ο «κόσμος» ως κοινό που αγαπά πραγματικά το θέατρο και το έχει στη ζωή του και στα ενδιαφέροντά του, βρίσκει τρόπο ακόμα και σε καιρό κρίσης να αγοράσει ένα εισιτήριο για να παρακολουθήσει μία παράσταση. Είναι συγκινητική μερικές φορές η χαρά και ευγνωμοσύνη που εισπράττουμε από τον κόσμο, είτε γιατί διασκέδασαν και άφησαν για λίγο στην άκρη τις έγνοιες τους, είτε γιατί συγκινήθηκαν και προβληματίστηκαν μέσα από αυτό που παρακολούθησαν.

Ο «κόσμος» ως φορείς και συντελεστές των παραστάσεων, δεν τα καταφέρνει δυστυχώς πάντα να επενδύει. Υπάρχουν τόσα πολλά θέατρα και ηθοποιοί που είναι αδύνατο να πάρουν όλα επιχορήγηση ή να βρεθεί ένας αξιόλογος παραγωγόςγια να αναλάβει υπεύθυνα να στηρίξει μια παράσταση. Θα ήταν πιο ειλικρινές αν ένα θέατρο ή ένας παραγωγός δεν έμπαινε καθόλου στην διαδικασία να ξεκινήσει μια παραγωγή, από το να την ξεκινήσει και να μην την ολοκληρώσει. Υποβάλλονται οι συντελεστές σε απλήρωτες πρόβες, αθέτηση όρων, απλώς για να λέμε ότι παίζουμε στην τάδε παράσταση, σε ένα θέατρο που μπορεί να μην έχει ούτε θέρμανση και να αμειβόμαστε με 4 ευρώ ανά την παράσταση. Αυτό δεν είναι πολιτισμός, ούτε διασκέδαση και πιστεύω ότι ούτε και οι θεατές που αγαπούν το θέατρο θα στήριζαν κάτι τέτοιο. Το ζητούμενό μας δεν θα έπρεπε να είναι μόνο ποσοτικό, αλλά και ποιοτικό. Δηλαδή όχι πόσοι είναι οι θεατές που πηγαίνουν στο θέατρο και πόσα θέατρα λειτουργούν, αλλά τι επιλέγουν να δουν οι θεατές, πόσο αφυπνισμένοι είναι και πώς λειτουργούν τα θέατρα που λειτουργούν.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Θα ήθελα πολύ να καταφέρω να συνεργαστώ με κάποιους ανθρώπους που θαυμάζω πολύ και εμπνέομαι από τη δουλειά τους. Εύχομαι να δίνονται περισσότερες ευκαιρίες σε νέους συναδέλφους και ταυτόχρονα να αναθεωρηθούν κάπως τα κριτήριά μας για μπορέσουμε να ανεβάσουμε τον πήχη. Δυσκολίες και εμπόδια θα υπάρχουν πάντα στη ζωή μας, το ζήτημα είναι πως τα διαχειριζόμαστε. Να μην εφησυχαζόμαστεκαι είμαστε ευχαριστημένοι με το μέτριο. Να θέλουμε το καλύτερο τόσο από τον εαυτό μας όσο και από τον διπλανό μας. Θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να εξελίσσομαι ως άνθρωπος αλλά και ως καλλιτέχνης μέσα από τη δουλειά και τη ζωή μου.   

Φωτογράφος Ανδρέας Σιμόπουλος  

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Όσο έχετε τη δυνατότητα να πηγαίνετε στο θέατρο! Να ψάχνετε, να αισθάνεστε, να βρίσκετε τροφή για σκέψη όταν φεύγετε από μια παράσταση. Να είστε όμως αυστηροί και επιλεκτικοί. Να διαλέγετε το έργο και το συγγραφέα, το σκηνοθέτη και τη θεματολογία της παράστασης, ακόμα και το σκηνογράφο πολλές φορές! Μην έχετε μόνο ως κριτήριο τους αναγνωρίσιμους πρωταγωνιστές και τις φανταχτερές παραγωγές. Υπάρχουν πολύ αξιόλογοι νέοι δημιουργοί και νέες ομάδες που δυστυχώς, μην έχοντας κάποια μεγάλη εταιρία παραγωγής ή επιχορήγηση, εξαρτώνται αποκλειστικά από τη στήριξη του κοινού. Κάνουμε θέατρο για να μοιραζόμαστε τον κόσμο μας, τους ήρωές μας, τους συγγραφείς, με εσάς. Χωρίς εσάς - τους θεατές μας - δεν έχουμε θέατρο...