Άνθιμος Κατιρτζόγλου: "Με απαγορεύσεις δεν μπορούμε να επιβιώσουμε, όχι μόνο επαγγελματικά αλλά ούτε κοινωνικά."

2021-10-06

Πότε πρωτοήρθατε σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη πορεία στο χώρο της τέχνης;

Ξεκίνησα την προηγούμενη δεκαετία με ταινίες μικρού μήκους, προσπάθειες που έκανα για κάποια φεστιβάλ. Δύο μάλιστα ταινίες μου κατάφεραν να μπουν και στο διαγωνιστικό κομμάτι. Αλλά αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν η άμεση επαφή που έχεις με τον κόσμο. Το γεγονός ότι απέναντι σου, όταν εξελίσσεται το έργο στο θεατρικό σανίδι, βρίσκεται κόσμος και το μοιράζεσαι ταυτόχρονα με τον θεατή, είναι κάτι το οποίο δε σου προσφέρει καμία άλλη τέχνη.

Ποιες είναι οι θεατρικές και κινηματογραφικές επιρροές σας; Ποια θεατρική παράσταση θα θέλατε να σκηνοθετήσετε;

Μου αρέσουν όλα τα είδη θεάτρου και κινηματογράφου, ανάλογα με τη διάθεση. Δεν απορρίπτω σχεδόν τίποτα, αρκεί να είναι ολοκληρωμένο και να μου κάνει αυτό που λέμε ''το κλικ''. Από βαρύ δράμα μέχρι και την πιο τρελή μοντέρνα κωμωδία. Μου αρέσει περισσότερο ο WoodyAllen, γιατί οι κωμικές καταστάσεις που υπάρχουν στα έργα του, μοιάζουν αρκετά με τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, με αρκετά έξυπνους διαλόγους. Και για μένα οι διάλογοι, το κείμενο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε ένα έργο, είτε θεατρικό είτε κινηματογραφικό. Λατρεύω τα ψυχολογικά θρίλερ και οι μαύρες κωμωδίες και για αυτό άλλωστε ασχολούμαι και θεατρικά με αυτά. Συνήθως μου αρέσει να σκηνοθετώ δικά μου έργα.

Θα ήθελα να σκηνοθετήσω πολλές παραστάσεις, αλλά προς το παρόν μου αρέσει να σκηνοθετώ αυτά που γράφω. Σε αυτά τα έργα δηλαδή, που ουσιαστικά η σκηνοθεσία ξεκινάει από το μηδέν. Οι καταστάσεις, τα γεγονότα, οι συνθήκες αλλά και οι χαρακτήρες που υπάρχουν.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό; Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.

Στο θέατρο Σοφούλη. Ανεβάζω το ψυχολογικό μυστήριο Covid-9. Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00. Τoέργο αναφέρεται σε ένα υποθετικό μέλλον, στο 2029, όπου ένα ζευγάρι βρίσκεται σε δεκαετή καραντίνα από τους συνεχόμενους ιούς που μαστίζουν τον κόσμο. Βλέπουμε την εξέλιξη της σχέσης τους κλεισμένοι σε ένα σπίτι, μέχρι τη στιγμή που ένας απρόσκλητος επισκέπτης κάνει την εμφάνιση του και δημιουργεί απρόβλεπτες καταστάσεις.Το έργο μπορούν να το παρακολουθήσουν εμβολιασμένοι,νοσήσαντες, αλλά και ανεμβολίαστοι με rapidtest.

Παρουσιάστε μας τους ήρωες του έργου και πείτε μας κάποια πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά τόσο ως ρόλο όσο και ως ερμηνευτή/ερμηνεύτρια.

Ο χαρακτήρας που υποδύομαι, είναι ένας ηθοποιός που μετά την πανδημία έχει χάσει την δουλειά του. Κάθεται όλη μέρα στο σπίτι. Κάτι που ζήσαμε σχεδόν όλοι μας, για 8 μήνες. Φανταστείτε αυτό να συμβαίνει 10 χρόνια. Η σύζυγος, που υποδύεται η Μαρία Βαή, είναι αστυνομικός. Αυτή εργάζεται, βγαίνει για την εργασία της έξω από το σπίτι, είναι αρκετά δυναμική και ουσιαστικά αυτή κρατάει σε μία ισορροπία τη σχέση της. Περισσότερο δυναμική από τον σύζυγο. Όσο για τον απρόσκλητο επισκέπτη, που υποδύονται ο Δημήτρης Ελιάς και ο Γιώργος Γκόντος σε διπλή διανομή, είναι η έκπληξη που δεν μπορώ να αποκαλύψω. Αυτός ο ρόλος που φέρνει τα πάνω κάτω στη σχέση του ζευγαριού.

Η πανδημία έπληξε ολέθρια τον χώρο σας, πώς βλέπεται το μέλλον του θεάτρου;

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, ειδικά τη φετινή χρονιά. Ο διαχωρισμός του κόσμου για το ποιος μπορεί να δει θέατρο και με ποιο τρόπο δεν προχωράει με αυτά τα δεδομένα. Μάλλον θα έπρεπε να αλλάξουν τα μέτρα που υπάρχουν για τους κλειστούς χώρους γενικά, ειδικά τώρα τον χειμώνα, που οι ανοιχτοί χώροι διασκέδασης και ψυχαγωγίας μας αποχαιρετούν.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδιά;

Να περάσει πρώτα η πανδημία, να ηρεμήσουμε από όλη αυτή την κατάσταση με το καλό και μετά θα δούμε. Στην φάση που είμαστε, είναι αδύνατον να κάνουμε σχέδια. Μόνο όνειρα..

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να στηρίξουν την παράσταση μας και γενικά το τοπικό θέατρο. Επίσης, πρέπει όλοι να γνωρίζουν ότι όλα τα θέατρα θέλουν τον κόσμο και κανένας δεν θέλει να διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το αν έκαναν εμβόλιο ή όχι. Με απαγορεύσεις δεν μπορούμε να επιβιώσουμε, όχι μόνο επαγγελματικά αλλά ούτε κοινωνικά.