Δημήτρης Παναγιωτάκος: "Κίνητρο για να ασχοληθείς με τη φωτογραφία και την κάθε μορφή τέχνης είναι η ίδια η διάθεση που έχεις για ζωή."

Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για σένα;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην περιοχή του Πειραιά, ασχολούμαι με την φωτογραφία και την κινηματογράφηση, με έμφαση στο γάμο, τη βάπτιση και το καλλιτεχνικό πορτραίτο. Δραστηριοποιούμαι στο χώρο της φωτογραφίας επαγγελματικά τα τελευταία 11 χρόνια έχοντας εργαστεί σε διάφορους τομείς (διαφημιστική φωτογράφιση, nightlife, ρεπορτάζ, videoclips). Είμαι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πειραιά του τμήματος Οικονομικής Επιστήμης και νυν σπουδαστής διδακτορικού Πολιτικής Οικονομίας και Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διατηρώ στούντιο επεξεργασίας εικόνας και ήχου στην περιοχή του Κορυδαλλού και φωτογραφείο-showroomστην περιοχή της Νίκαιας τα τελευταία δύο χρόνια, όπου και μπορείτε να με βρείτε.

Γιατί αυτή τη μορφή τέχνης; Τι σε οδήγησε να ασχοληθείς με τη φωτογραφία; Ποιο ήταν το κίνητρό σου;

Δεν ξεχωρίζω τη φωτογραφία από τις υπόλοιπες τέχνες. Θεωρώ πως όλες οι τέχνες είναι αλληλένδετες μεταξύ τους, δημιουργήθηκαν ως κοινωνική ανάγκη των ανθρώπων για να καλύψουν και να εξελίξουν ακριβώς την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Για παράδειγμα, η ικανότητα του ανθρώπου να σχηματίσει μια εικόνα -με τη μορφή της ζωγραφικής πρώτα- γεννήθηκε από την ίδια του την ανάγκη να επικοινωνήσει με τους άλλους ανθρώπους. Θα έλεγα πως οι τέχνες, από την πρωτόγονη κιόλας μορφή τους, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο να γίνει ο άνθρωπός των σπηλαίων που ζωγράφιζε με τις πέτρες στη σπηλιά του προσπαθώντας έτσι να επικοινωνήσει, αυτό το πολυσύνθετο ον που γνωρίζουμε σήμερα.

Ανέκαθεν παρακολουθούσα διακριτικά τη φωτογραφία μέσα από το πρίσμα της ζωγραφικής και την κινηματογράφηση, μέσα από το πρίσμα της μουσικής. Έχω ιδιαίτερα ασχοληθεί με τη μουσική και ως τεχνίτης κλασσικής κιθάρας και σε θεωρητικό επίπεδο και με σιγουριά μπορώ να πω πως όσο βαθαίνεις σε μια τέχνη τόσο ανοίγονται οι δρόμοι για να αγαπήσεις και να αποκτήσεις διάθεση να εντρυφήσεις σε μία άλλη. Θα φέρω ένα παράδειγμα: τι αξία θα είχαν οι πίνακες του Καραβάτζιο αν δεν αναπτυσσόταν παράλληλα το κίνημα τέχνης του μπαρόκ που αγκάλιασε τη μουσική , τη ζωγραφική και τη γλυπτική, ή ο Botticelliχωρίς το περίβλημα της αναγεννησιακής περιόδου ή (να το πάμε και πιο σύγχρονα) τι αξία θα είχε ο SalvadorDalliκαι οι πίνακες του χωρίς τους PinkFloyd , χωρίς τον Ρίτσο , χωρίς το ενιαίο κίνημα του υπερρεαλισμού; Η φωτογραφία λοιπόν είναι και εκείνη κομμάτι ενός κινήματος, μίας κοινωνικής κατάστασης σε ένα καθορισμένο κάθε φορά ιστορικό πλαίσιο, είναι η ικανότητα να συμπτύξει ο ανθρώπινος λόγος τόνους από μελάνι και χαρτί σε μία μόνο εικόνα. Κίνητρο για να ασχοληθείς με τη φωτογραφία και την κάθε μορφή τέχνης είναι η ίδια η διάθεση που έχεις για ζωή.

Πώς θα περιέγραφες το προσωπικό σου στυλ και πώς το βρήκες;

Αγαπάω την τεχνική φωτισμού του κιαροσκούρο (σημ. οι μορφές της σύνθεσης δεν οριοθετούνται με κάποιο περίγραμμα αλλά διακρίνονται μέσα από την αντιπαράθεση των φωτεινών και σκοτεινών επιφανειών ) Με αυτόν τον τρόπο ενισχύεται ο δραματικός χαρακτήρας στη σύνθεση ενός κάδρου, δίνει μία μυστηριακή χροιά στην εικόνα. Αγαπώ επίσης τη γεωμετρία σε μία εικόνα, είναι κανόνας πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος λατρεύει (εν αγνοία μας τις περισσότερες φορές) να βλέπει σωστές γραμμές στην εικόνα που του δίνεται, τοποθέτηση θέματος στη χρυσή τομή, λατρεύει να ξεγελιέται με τη σωστή απεικόνιση της προοπτικής, με την ικανότητα δηλαδή που αποκτά μια εικόνα δύο διαστάσεων να μοιάζει σαν να αποτελείται από τρείς. Η σωστή γεωμετρία σε μία φωτογραφία, σε ένα κινηματογραφικό κάδρο, μπορεί να διαμορφώσει την ψυχολογία που έχει εκείνη τη στιγμή ο θεατής. Δηλαδή, αυτό που είναι ευχάριστο στην ψυχή μας, είναι πολλές φορές μη αντιληπτό από τα μάτια μας.

Από πού αντλείς έμπνευση;

Τα πάντα μπορούν να γίνουν έμπνευση, αν είσαι διατεθειμένος να εμπνευστείς. Από τα ροζιασμένα χέρια που κρατάνε μία μαγκούρα, από τα αδέξια πρώτα βήματα ενός μωρού, από δυο φθινοπωρινές σταγόνες που αιωρούνται από ένα φύλλο, από το χτύπημα στην πλάτη ενός φίλου που τα κατάφερε, από ένα ρολόι που χτυπάει με ακρίβεια, από μία σκιά μιας σημαίας που ανεμίζει, από έναν ερωτευμένο που κοιτάει στα μάτια την καλή του, από ένα παιδί που γυρίζει σε σπίτι με έναν γονιό, από ένα ξεφύσημα ενός μέσου ανθρώπου πάνω από έναν απλήρωτο λογαριασμό, από μία γροθιά που σφίγγει επειδή πονάει, αλλά και επειδή στο τέλος θα τα καταφέρει.

Τι ψάχνεις να βρεις σε μία φωτογραφία; Σε φωτογραφίες άλλων, και στις δικές σου, ποια χαρακτηριστικά θεωρείς σημαντικά; Την τεχνική αρτιότητας, το περιεχόμενο;

Το πιο σημαντικό είναι η κάθε φωτογραφία να έχει μία ιστορία να πει. Ψάχνω πάντα να πάρω μια εικόνα που θα είναι ανώτερη από όσα λόγια και αν προσπαθήσουν να την περιγράψουν. Οι τεχνικές γνώσεις είναι πάντα καλός σύμμαχος σε αυτήν την υπόθεση όμως δεν μπορούν να κάνουν μόνες τους τη δουλειά, χρειάζεται πάντα να βρίσκεσαι στη σωστή περίσταση και να είσαι και εσύ ο ίδιος ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτή τη δουλειά, αντάξιος των δικών σου προσδοκιών.

Υπάρχουν φωτογράφοι των οποίων τη δουλειά θαυμάζεις;

Ο Henri Cartier-Bresson,πρόκειται κατά τη γνώμη μου για κορυφαίο ιστορικά φωτογράφο, από τους σύγχρονους πορτρετίστες αξίζει να μελετήσει κανείς τον Lee Jeffries, ο Σπύρος Μελετζής για την ιστορικότητα του έργου του, ο Jerry Ghionis ως ο καλύτερος κατά τη γνώμη μου φωτογράφος γάμου και βέβαια τους συνεργάτες που επιλέγω και δουλεύουμε μαζί, τους οποίους τους θαυμάζω ως επαγγελματίες και ως ανθρώπους.

Αν πρέπει να παρουσιάσεις με ένα κλικ την Ελλάδα του σήμερα, ποια εικόνα θα είχε;

Νομίζω ένα Bras de fer μεταξύ δύο χεριών, ενός περιποιημένου, καλυμμένου με ακριβό κοστούμι, με ακριβό ρολόι και καδένα και ενός άλλου χεριού, βρώμικου, ιδρωμένου και γεροδεμένου είναι η ακριβής περιγραφή των όσων ζούμε και τώρα αλλά και στο παρελθόν.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να είναι ρεαλιστές, να κυνηγούν το αδύνατο.