Ευαγγελία Γιάννου: "Το να μπορείς να γράφεις, επιβάλλει και να ξέρεις τι γράφεις."

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με ποιο κόστος;

Το παράξενο με κάποια πράγματα είναι πως, ενώ έχεις την πεποίθηση ότι τα επιλέγεις εσύ, στην ουσία είναι δική τους η επιλογή να τα επιλέξεις! Από κοινού, θα έλεγα. Το να μπορείς να γράφεις, επιβάλλει και να ξέρεις τι γράφεις, με την ελπίδα να έχεις και τύχη, καθώς σε πολλές περιπτώσεις το ταλέντο από μόνο του δεν είναι αρκετό. Το κόστος έγκειται στο ότι η μεταξύ μας σχέση αποτελεί μια εθιστική και βαθιά εγωιστική διεργασία αλληλεπίδρασης, που επιζητά χρόνο και ολοκληρωτική παράδοση, άνευ όρων. Αν δεν μπορείς να τα διαθέσεις, με όποιο τίμημα, τότε ίσως είναι καλύτερα να ασχοληθείς με κάτι άλλο, λιγότερο απαιτητικό.

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο της ζωής σας το όποιο να έπαιξε ενεργό ρόλο στην ενασχόλησή σας με την γραφή;

Η συγγραφή δεν ήταν η αρχική ενασχόλησή μου με τη τέχνη, από την πλευρά της δημιουργίας. Προϋπήρξε η ζωγραφική. Στην πρώτη μου έκθεση με επισκέφτηκε κάποιος παλιός μου δάσκαλος, ο οποίος αφού παρατήρησε με προσοχή τους πίνακες, με παρότρυνε να στραφώ στην γραφή. Σκέφτεστε εσείς πιο κομψό τρόπο για να επισημανθεί μια λανθασμένη πορεία; Ο δάσκαλός μου δε ζει πλέον. Όμως αν βρεθεί κάποιος άλλος, τον οποίο σέβομαι, εκτιμώ και αγαπάω εξίσου, και μου δώσει να καταλάβω πως κι αυτός ο δρόμος είναι λάθος για μένα, τότε ίσως στραφώ προς κάπου αλλού. Μέχρι τότε, συνεχίζω.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Να ξεκινάς για εκδρομή, έχοντας στην πλάτη όλο τον εξοπλισμό που απαιτείται, στην τσέπη το εγχειρίδιο επιβίωσης και τους χάρτες που θα σε οδηγήσουν, στο μυαλό κάθε συμβουλή που σου δόθηκε καλοπροαίρετα. Κι ενώ περπατάς όλο ενθουσιασμό στην καταγεγραμμένη διαδρομή, ξαφνικά, με την άκρη του ματιού σου, διακρίνεις ένα δύσβατο μονοπάτι, το οποίο μόλις και μετά βίας σε χωρά, και δε σε αφήνει να δεις παρά μόνο ελάχιστα μπροστά σου. Τότε είναι που πετάς κάθε τι από πάνω σου, και το ακολουθείς χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό είναι η έμπνευση. Και ίσως να μη σε οδηγήσει πουθενά. Όμως και μόνο το να περπατήσεις μαζί της, είναι μοναδική εμπειρία.

Υπάρχει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας που δυσκολεύει τη γραφή σας;

Η σκέψη. Όταν σκέφτομαι δεν γράφω κι όταν γράφω, δεν σκέφτομαι. Δεν αποτελεί, για μένα, ταυτόχρονη διαδικασία. Οπότε, πρέπει κάθε φορά να βρίσκω εκείνο το λεπτό όριο όπου σταματά το ένα και ξεκινάει το άλλο, κρατώντας την ισορροπία, και να το διατηρώ, ανεπηρέαστη από τυχόν ερεθίσματα.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο. Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;

Το τελευταίο μου βιβλίο ονομάζεται "Κλεμμένος Κόσμος" και αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Θα το χαρακτήριζα ψυχολογικό θρίλερ, με έντονο το αστυνομικό στοιχείο, όχι ως πρωταρχικό και βασικό θεμέλιο, αλλά ως κεντρικό μοτίβο γύρω από το οποίο εκτυλίσσεται η υπόθεση και τα γεγονότα.

Ο κάθε αναγνώστης είναι διαφορετικός. Έτσι, το μήνυμα που θα προσλάβει από το εκάστοτε βιβλίο, θα είναι μοναδικό. Δεν θα ήθελα να κατευθύνω το βλέμμα του, αλλά μόνο να του δείξω το τοπίο. Το πού θα θελήσει να εστιάσει αυτός, είναι εντελώς ιδιαίτερο και σύμφωνα με τις ανάγκες του. Ειδάλλως, κάνουμε την αντίληψη να λειτουργήσει επιλεκτικά και στοχευμένα, αλλοιώνοντας το αποτέλεσμα.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Με πολλά, θα ήταν η σωστή απάντηση. Θα κρατήσω ένα, γιατί μου το ζητήσατε. Όταν διάβασα τον "Πύργο Των Καταιγίδων", συγκλονίστηκα. Ήταν όλα όσα ήθελα και ζητούσα από ένα βιβλίο. Υποβλητικό περιβάλλον, μεταφυσικό, σχεδόν, υπόβαθρο, σκοτεινές σκέψεις υποκινούμενες από ανεκπλήρωτα πάθη, ιδιοτέλεια παραγόμενη από στερεότυπα, πράξεις επιβεβλημένες από κοινωνικά πρότυπα. Πίσω, πάνω και κάτω απ' όλα αυτά, η απόλυτη, εγωιστική και δίχως όρια αγάπη, πέρα από τον θάνατο και τη φυσική φθορά. Κάθε φορά που το διαβάζω, καταλαβαίνω πως γκρεμίζονται όλες οι άμυνες μου, κι έτσι ανοχύρωτη παραδίδομαι σε κατακλυσμό πολλαπλών συγκινησιακών ερεθισμάτων, προσδοκώντας, μάταια, το τέλος να είναι διαφορετικό. Μα ξέρω πως είναι αυτό που του αρμόζει. Καμιά φορά έχω την πεποίθηση πως αν έγραφα κάτι τόσο ανάλογα δυνατό, κατόπιν θα αισθανόμουν τελείως κενή, έχοντας αδειάσει ολότελα από κάθε τι.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

"Λάθε βιώσας", δηλαδή: ζήσε κρυφά, ζήσε στην αφάνεια. Κατ' επέκταση, ζήσε απαρατήρητος, μακριά από τη δημοσιότητα και χωρίς να προβάλλεσαι. Στην αντίθετη περίπτωση κλέβεις χρόνο και στερείς χώρο από τους υπόλοιπους. Είναι χρήσιμο και θεμιτό να επικοινωνείς το έργο, το δημιούργημα, το επιτεύγμά σου, ενίοτε και ωραίο. Όμως μέχρι ενός σημείου και για συγκεκριμένο λόγο. Η υπερπροσπάθεια και η υπερβολική έκθεση, για τους λάθος λόγους πολλές φορές, επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα. 

Κλείνοντας ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας ριζωμένους μέσα του μόνο δύο φόβους, αυτόν του κρότου (του δυνατού θορύβου) και τον φόβο της πτώσης. Όλοι οι άλλοι είναι επίκτητες φοβίες, που στην ουσία τον φυλακίζουν. Σε υγιείς δόσεις ο φόβος είναι χρήσιμος, γιατί προστατεύει, προφυλάσσει, αποτελεί, ίσως, κίνητρο. Όμως όταν ξεπεράσει κάποιο όριο, τότε καθιστά αδρανή την σκέψη, καταργεί τη λογική, μουδιάζει τις αισθήσεις.

"Να ζείτε χωρίς φόβο"

Αυτή είναι η ευχή μου, καθώς το τέλος είναι γνωστό σε όλους, όμως ο φόβος στερεί το νόημα της ζωής, που είναι ακριβώς αυτό, να ζούμε μέχρι το τέλος.

Σας ευχαριστώ πολύ.