Γιώργος Καλπακίδης: "Μέσα από τα τραγούδια που έχω γράψει έχω αποτυπώσει όλες μου τις αγωνίες, χαρές, επιθυμίες και όνειρα… πράγματα που αλλιώς δεν θα τολμούσα να πω ή να εκφράσω."

Θα ξεκινήσω όπως πρέπει από τα βασικά! Πότε άρχισες να σεργιανάς στους δρόμους της μουσικής; Κοινώς, πότε συνειδητοποίησες πως η μουσική είναι για σένα κάτι παραπάνω από μια ασχολία απλά στον ελεύθερο σου χρόνο;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από την εποχή που ήμουν μικρό παιδί, με θυμάμαι να βρίσκομαι μπροστά από ένα στερεοφωνικό συγκρότημα και να κοιτάζω με δέος όλα τα κουμπιά, να ακούω με προσοχή όλες τις μουσικές που μπορεί να έπαιζαν σε αυτό, να θέλω να γίνω ένα με αυτό, εν ανάγκη να μπω μέσα του. Από αφηγήσεις δικών μου ανθρώπων, ήξερα πως με κάποιον τρόπο θα συναντηθώ με τη μουσική και θα παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Έβρισκα συναρπαστικό το να μπορεί κάποιος να εκφραστεί μέσα από κάτι τόσο δημιουργικό... ήθελα πολύ να καταφέρω να φτιάξω μια μελωδία, μέσα από δικές μου εικόνες, έναν στίχο που θα σημαίνει κάτι για μένα. Όλο αυτό πήρε σάρκα και οστά μετά την εφηβεία μου και ενώ ξεκίνησε σαν χόμπι, έγινε μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου και παραμένει, μέχρι και σήμερα.

Μουσική... Ένας μαγικός τρόπος έκφρασης και δημιουργικής ανησυχίας για πολλούς. Για σένα;

Μέσα από τα τραγούδια που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια, παρατηρώ πια πως έχω αποτυπώσει όλες μου τις αγωνίες, χαρές, επιθυμίες και όνειρα μέσα στα χρόνια... πράγματα που αλλιώς δεν θα τολμούσα να πω ή να εκφράσω. Είναι σαν μια ασπίδα, σαν να φοράω πανοπλία που σίγουρα θα με προστατέψει από το άγνωστο και ξέρω πως θα με πάει σώο, παρακάτω. Είναι κάτι που δεν ελέγχεται και δεν κρατιέται, αν υπάρχει μέσα σου. Ζεις με αυτό που είναι ευχή και κατάρα γιατί όταν βαλτώνεις και δεν μπορείς να εκφραστείς μέσα από αυτό, περνάς μια περίοδο εσωστρέφειας, σχεδόν θλίψης, που δεν μπορείς να εξηγήσεις, που δεν μπορείς να αναλύσεις. 

Έχοντας εργαστεί στο εξωτερικό, πού δίνονται περισσότερες ευκαιρίες στον χώρο της μουσικής εντός ή εκτός Ελλάδος; Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Πιστεύω πως το πεδίο της μουσικής είναι ευρύτερο και πιο εύκολα προσβάσιμο στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού, συγκριτικά με την Ελλάδα. Εδώ συνήθως, πρέπει να υπάρχει μια προϊστορία, ένας κάποιος σύνδεσμος στην οικογένεια για να σε βάλει μέσα σε αυτόν τον κλάδο, για να γίνεις εύκολα αποδεκτός και να καταφέρεις να δείξεις το ταλέντο που έχεις. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε ευκαιρία, στον χώρο, ουσιαστικά και αληθινά. Είναι δύσκολο, παρόλο που ζούμε σε μια εξελιγμένη τεχνολογικά εποχή, με εύκολη πρόσβαση σε μέσα και ανθρώπους, να επικοινωνήσεις το "προϊόν" σου και να αναγνωριστεί σύμφωνα με την αξία που έχει γιατί αφενός η προσφορά είναι τεράστια, ενώ η ζήτηση περιορισμένη. Όσο πιο μικρή είναι μια χώρα, τόσο στενεύουν και τα περιθώρια ανάδειξης νέων ανθρώπων του χώρου. Έπειτα, θα πρέπει να κατέχεις πολύ καλά και τον τρόπο προώθησης του ίδιου σου του εαυτού και της επιβολής αυτού σε αυτούς που πρέπει να σε προσέξουν. Με λίγα λόγια, πρέπει να είσαι πολυεργαλείο για να καταφέρεις να ακουστείς και να πληρείς συγκεκριμένες προϋποθέσεις όπως και έχεις προσόντα που είναι τα ζητούμενα σε αυτή τη χώρα, για να μπορείς να αναδειχτείς. Και πάλι βέβαια, υποχωρώντας και κάνοντας εκπτώσεις, όσον αφορά τις επιλογές που σου δίνονται. Πρέπει να είσαι αρκετά ευέλικτος και συγκεκριμένος για να μπορέσεις να ταιριάξεις στο μοντέλο που έχουν επιλέξει άλλοι για σένα. Στο εξωτερικό, έχεις τη δυνατότητα να παρουσιάσεις τη δουλειά σου με τον τρόπο που πιστεύεις εσύ που σου πάει, που σε εκφράζει και δίνεται σε σένα η επιλογή για τον τρόπο που θέλεις να την προωθήσεις. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα.

Στην σημερινή εποχή του «κοινωνικού πανικού» επιβιώνει ένας καλλιτέχνης; Υπάρχουν οι δυνατότητες να επικοινωνήσει την τέχνη του;

Σίγουρα, υπάρχουν τρόποι και μέσα για να το κάνεις κανείς αυτό, η σημερινή εποχή σου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Επειδή όμως, όπως ανέφερα και νωρίτερα, υπάρχει τεράστια προσφορά εκεί έξω, πρέπει ο καλλιτέχνης να σκαρφίζεται συνεχώς τρόπους που θα τον κάνουν να ξεχωρίσει από το πλήθος. Δεν αρκεί μια καλή μουσική πρόταση, δεν αρκεί ένα καλό άκουσμα, μια τέλεια φωνή. Πρέπει να συντρέχουν πολλοί άλλοι λόγοι που θα κάνουν κάποιον να αφιερώσει πάνω από ένα λεπτό και να σου δώσει την ευκαιρία να σε αξιολογήσει. Θα τον αγγίξεις, αν αυτό που παρουσιάζεις αφορά τα θέλω του, τις σκέψεις του αλλά ταυτόχρονα και τη ματιά και την αισθητική του σε συνδυασμό με το πόσο μπορεί να "χρησιμοποιήσει" τη δική σου τέχνη, στην καθημερινότητά του. Είναι κάτι που αλλάζει με τις εποχές, αλλάζει έντονα.. Παλιά ήταν πιο ξεκάθαρα τα θέλω μας και οι απαιτήσεις που είχαμε σαν ακροατές, ήταν αρκετά περιορισμένες. Τώρα, μας θέλγει η θέση του κριτικού που θα είναι σκληρός με το όποιο προϊόν έχει μπροστά του. Επιβάλλεται να τοποθετείς τα πάντα απέναντι σου και όχι μέσα σου ή δίπλα σου. Μας αρέσει αυτός ο ρόλος πια, γι' αυτό και δεν δενόμαστε τόσο εύκολα μαζί του. 

Πόσο έχει βοηθήσει το ίντερνετ και η διάδοση του σε αυτό;

Μέσω του διαδικτύου έχουμε καταφέρει ,όλοι εμείς που θέλουμε να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας σε αυτό τον χώρο, να ακουστούμε, να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας και δοκιμαστούμε σε πράγματα που παλαιότερα, απλά φανταζόμασταν πως μπορεί να συμβούν. Το ίντερνετ, έχει λειτουργήσει ως δεύτερο μυαλό, ως μια πηγή ενέργειας που δεν σταματάει κάπου και αυτό είναι συναρπαστικό. Να ξέρεις πως και την επόμενη μέρα που θα ξυπνήσεις, όποια στιγμή αποφασίσεις να μπεις μέσα του, υπάρχει μια ευκαιρία και ένα άγνωστο που σε περιμένει. Εκεί, έχεις πια την επιλογή να κατευθύνεις την πορεία σου ανάλογα με τα θέλω και τις ανάγκες σου. Έτσι έχω καταφέρει κι εγώ ο ίδιος να πραγματώσω τις επιθυμίες μου, να τολμήσω να παρουσιάσω τις δουλειές μου και να προκύψουν πολύ σημαντικές συνεργασίες στην έως τώρα πορεία μου.

Κάποια μελλοντικά σχέδια;

Υπάρχουν κάποιες προτάσεις για συνεργασίες με σημαντικές συγγραφικές ομάδες και παραγωγούς από την Ευρώπη, τις οποίες έχω ήδη αξιολογήσει και θα πραγματοποιηθούν στο προσεχές διάστημα. Έχω υποσχεθεί επίσης στον εαυτό μου, να φέρω εις πέρας και κάποια προσωπικά projects που θέλω να προωθήσω και να καταφέρω να βγάλω προς τα έξω. Ο Διαγωνισμός της Eurovision, που ήταν πάντα επιθυμία και στόχος και που μετά από πολυετή προσπάθειες και αμέτρητες συμμετοχές σε εθνικές επιλογές χωρών, τον κατάφερα το 2019, εκπροσωπόντας την Μολδαβία, είναι μια οικογένεια στην οποία θέλω να επιστρέψω. Υπήρξε για χρόνια η αγαπημένη μου συνήθεια, έπειτα έγινε εργασία, εφόσον κάλυπτα το γεγονός ως δημοσιογράφος επί σειρά ετών με στόχο να καταφέρω να συμμετάσχω σε αυτόν σαν δημιουργός, πράγμα που έγινε. Τώρα, θέλω να ξαναμπώ στο παιχνίδι, με ακόμα πιο καθαρό μυαλό και στόχο και να εξελίξω και τον εαυτό μου, δημιουργικά.

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Εύχομαι σε όλους όσους έχουν μέσα τους κάτι που επιθυμούν να μοιραστούν με τον κόσμο, να βρουν το μέσο, τον τρόπο, την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσουν να το κάνουν. Είναι ένα από τα πιο απελευθερωτικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει η ψυχή ενός ανθρώπου. Οφείλουμε να ξεδιπλώνουμε τις σκέψεις μας, είτε αυτές είναι χαρούμενες, είτε όχι, για να δώσουμε την ευκαιρία σε μας τους ίδιους, να γίνουμε καλύτεροι και πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Αυτό είναι το soundtrack της ζωής μου.

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο και την ευκαιρία που μου δόθηκε μέσα από το Duente-Art. 

Έργα του κυρίου Καλπακίδη: