Κερασία Σαμαρά: "Όλοι οι ρόλοι που έχω παίξει είναι πολύ μακριά από μένα και γι’ αυτό με γοήτευσαν τόσο πολύ."

ΦΩΤΟ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ 

Μιλήστε μας για το πότε και πώς αρχίσατε την επαφή σας με την υποκριτική.

Όταν επέστρεψα από την Πάτρα, όπου σπούδαζα Βιολογία, κατάλαβα πως δεν ήθελα να γίνω καθηγήτρια στο Γυμνάσιο και επέλεξα να ακολουθήσω τον δρόμο του Θεάτρου, που βέβαια φαινόταν και ήταν ουτοπικός. Πριν πάω στη Σχολή Βεάκη, όπου φοίτησα, δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή με την υποκριτική, εκτός από μια φορά, στην Δευτέρα δημοτικού, που η δασκάλα μου έδωσε τον ρόλο μιας τσιγγάνας χορεύτριας, στη σχολική γιορτή.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Εκάβη στην Εκάβη του Ευριπίδη, με το StanfordRepertoryTheater, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Εκτός από το θέατρο έχετε ασχοληθεί και με τη τηλεόραση. Ποιο από τα δύο σας δίνει μεγαλύτερο αίσθημα ελευθερίας όσον αφορά την απόδοση ρόλου;

Μάλλον η τηλεόραση, με την έννοια ότι οι κανόνες και η υποκριτική γραμμή που πρέπει να ακολουθήσεις δεν έχουν σχέση με την αυστηρότητα του Θεάτρου. Αυτό όμως, στην Τέχνη δεν ονομάζεται αληθινή ελευθερία.

Ποιος από τους ρόλους που έχετε ενσαρκώσει σε θέατρο και τηλεόραση πιστεύετε πως είναι πιο κοντά στον πραγματικό σας χαρακτήρα;

Κανένας. Όλοι οι ρόλοι που έχω παίξει είναι πολύ μακριά από μένα και γι' αυτό με γοήτευσαν τόσο πολύ.

Υπήρξε κάποιος ρόλος που σας επηρέασε τόσο ώστε να αλλάξεις κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς σας;

Όχι βέβαια. Αυτά νομίζω αυτά που κατά καιρούς λέγονται σχετικά με το πόσο επηρεάζει η σκηνή τη ζωή μας, ανήκουν μάλλον στη σφαίρα της παραφιλολογίας. Η υποκριτική είναι μία τέχνη, όπως η ζωγραφική ή η μουσική. Όταν παίζεις πιάνο, ή δημιουργείς ένα άγαλμα, μπορεί να ξεφεύγεις, να βυθίζεσαι σ' αυτό που κάνεις και να σε μαγεύει ή να σε παιδεύει πολύ, όμως δεν χάνεις ποτέ τον εαυτό σου.

Ποιον ρόλο ονειρεύεστε κάποια μέρα να ερμηνεύσετε στο θέατρο;

Α, πολλούς ρόλους... Τώρα τελευταία περνούν απ' το μυαλό μου ρόλοι και έργα, αλλά ξαναφεύγουν πολύ γρήγορα, δεν μου γίνονται έμμονη ιδέα. Είναι σαν να μου αρκεί που ανήκω σ' αυτόν τον χώρο, άλλοτε παίζοντας, άλλοτε σκηνοθετώντας ή μεταφράζοντας. Νιώθω πολύ έντονα τη συλλογικότητα του Θεάτρου και ξέρω πόσο τυχερή είμαι που δουλεύω τόσα χρόνια μέσα στη μαγεία του.

Ποια η προετοιμασία σας πριν από κάποια παράσταση, πως ξεπερνάτε το άγχος και ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνετε πριν βγείτε στη σκηνή;

Σωματικό ζέσταμα. Αυτό βοηθάει πολύ γιατί στην πραγματικότητα όλα από το σώμα ξεκινούν. Και επαναλαμβάνω τα λόγια μου με συνείδηση, για να είμαι σε επαφή με το νόημα του κειμένου που καλούμαι να αποδώσω επί σκηνής. Το άγχος θα το ονόμαζα περισσότερο εγρήγορση. Σκέφτομαι συχνά ότι με τους θεατές πρόκειται να μοιραστώ κάτι όμορφο που έτυχε να μου ανατεθεί να μελετήσω και γι αυτό νιώθω πως μπαίνω στη σκηνή, όπως μπαίνει κανείς σ' ένα σπίτι φιλικό, όπου τον περιμένουν με αγάπη.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Πάνω απ' όλα η ζωή και η ομορφιά της.