Κωνσταντίνα Λάλλου: "Η ζωή κυλάει και προχωράει, δεν μπορούμε να μείνουμε πίσω..."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Για μένα,ηθοποιός σημαίνει δουλειά και πάλι δουλειά...συνεχόμενη έρευνα,παρατήρηση,τεχνική...Και όταν λέω δουλειά,εννοώ κυρίως με τον εαυτό μας,με το μέσα μας ,τη σχέση μας με τον κόσμο(και ό,τι αυτό συνεπάγεται),αλλά και πιο πρακτική δουλειά με το σώμα, τη φωνή μας...γιατί όλα αυτά ,είναι τα εργαλεία-τα υλικά ενός ηθοποιού.Στην ουσία, ο ηθοποιός μεταφέρει μια ιστορία χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του.Συνεπώς,οφείλει να τα εξελίσσει και να τα εμπλουτίζει,ώστε, κοινωνώντας αυτήν την ιστορία, να 'φωτίζει',ίσως, και κάποιες πτυχές της ίδιας της ζωής.Φυσικά,κάτι έχει να πει και να φέρει κι ο ίδιος...μια προσωπική κατάθεση,το δικό του 'φως'...Η συνέπεια ,απέναντι σ'αυτήν τη συνεχόμενη δουλειά-αναζήτηση και η διάρκεια αυτής στον χρόνο, θεωρώ οτι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη δουλειά του ηθοποιού.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Πράγματι ,ήταν, είναι και θα είναι για καιρό ακόμη, πολύ δύσκολη περίοδος για όλους.Πρώτα απ'όλα, το πιο δύσκολο είναι που έφυγαν από τη ζωή άνθρωποι.Μπροστά σ'αυτό, σίγουρα όλα τα υπόλοιπα είναι πιο 'μικρά'.Καθόλου ασήμαντα βέβαια...έχουν χαθεί δουλειές,σχέσεις,ψυχική υγεία και πολλά άλλα.Και ας μη γελιόμαστε,ο περισσότερος κόσμος αντιμετωπίζει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα.Αλλά, καλώς ή κακώς,ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό ον.Θέλοντας και μη ,ζούμε μια νέα ρουτίνα και μάλιστα,ίσως, κάποια κομμάτια αυτής ενσωματωθούν και στην μετά-καραντίνα ζωή...Δεν μπορώ να πω αν,μακροπρόθεσμα, θα είμαστε καλύτερα ή χειρότερα ,αλλά σίγουρα, μετά από όλο αυτό, θα είμαστε διαφορετικοί.Και εδώ έρχεται και το πώς μπορούν να γίνουν λίγο καλύτερες οι μέρες μας...Τώρα ,λοιπόν, ζούμε αυτό...Έτσι έχουν τα πράγματα και δεν είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε.Οπότε, ας κοιτάξουμε το αύριο με αισιοδοξία γιατί, μόνο έτσι μπορούμε να επιβιώσουμε.Να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε αν μείναμε 'όρθιοι' τελικά από όλο αυτό και να δούμε πώς και αν μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον,να δεχτούμε ότι περάσαμε μια παγκόσμια πανδημία και να εστιάσουμε στο τί μπορούμε να κάνουμε και να αλλάξουμε από' δω και πέρα. Υπάρχουν κάποιοι, που συνέχισαν να δουλεύουν (με δύσκολες συνθήκες ,βέβαια, με περιορισμό στον προσωπικό τους χρόνο λόγω ωραρίου και πολλά άλλα),αλλά υπάρχουν και αυτοί που έχασαν τελείως τις δουλειές τους κι ,εκτός από το οικονομικό,έχουν να αντιμετωπίσουν και το ψυχολογικό κομμάτι.Έχασαν την καθημερινότητά τους,τη ζωή τους ,οι καλλιτέχνες τη δημιουργικότητά τους...Πρακτικά,λοιπόν, τί μπορούμε να κάνουμε... Είμαι κι εγώ μέσα σ'αυτούς και η μόνη λύση, είναι να βρούμε τρόπους,ώστε να είμαστε δημιουργικοί ,ακόμα και σ' αυτές τις συνθήκες.Υπάρχει μια ευκαιρία,για όσα λέγαμε ότι δεν προλαβαίναμε,ας την εκμεταλλευτούμε σωστά.Για παράδειγμα,η άσκηση,για μένα, είναι μία πολύ καλή λύση.Είναι κάτι, που βοηθάει απεριόριστα στην ψυχολογία,στο στρες και στο ανοσοποιητικό μας.Το σώμα μας ,είναι φτιαγμένο για να κινείται.Και όταν 'χαίρεται' το σώμα μας ,αργά ή γρήγορα θα χαρεί και η ψυχή μας.Οπότε, είτε πολύ προσεκτικά με ένα 6 περπατάμε -τρέχουμε ,είτε στο σπίτι μας γυμναζόμαστε με όποιον τρόπο μπορούμε ...ας δώσουμε λίγο χρόνο και χώρο στον εαυτό μας. Η ζωή κυλάει και προχωράει, ακόμα κι αν αισθανόμαστε οτι μπήκαμε σε παύση.Δεν μπορούμε να μείνουμε πίσω...

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι της απομόνωσης;

Μα αυτός είναι ο σκοπός της...Το κάνει μέσα από την ποίηση,τη μουσική,τη ζωγραφική, τα θεατρικά έργα... και δεν πρόκειται να σταματήσει να το κάνει.Η τέχνη,υπήρχε,υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Ανέκαθεν η τέχνη φώτιζε,αφύπνιζε,καθρέφτιζε,κατέδειχνε... την εκάστοτε εποχή. Απλώς,οι άνθρωποι που την υπηρετούνγια να συνεχίσουν να το κάνουν, χρειάζονταιτώρα -περισσότερο από ποτέ-στήριξη.Υπάρχουν, πάρα πολλά ζητήματα που εκκρεμούν και έχει κινητοποιηθεί γι'αυτά ,από πολλές μεριές, ο καλλιτεχνικός κόσμος και καλό θα ήταν να υπάρξει και η αντίστοιχη κρατική μέριμνα.Χρειάζεται να επενδύσει λίγο περισσότερο σ'αυτό το κομμάτι η κοινωνία μας,καθώς, τώρα με την πανδημία ,βγήκαν στην επιφάνεια ακόμα πιο έντονα τα προβλήματα και τα κακώς κείμενα που ,έτσι κι αλλιώς, υπήρχαν για χρόνια.Υπομονή και δύναμη θέλει και -πού θα πάει-θα τα καταφέρουμε και πάλι.Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ,πάντα η τέχνη άνθιζε μετά από πολέμους και κρίσιμες περιόδους.Η μεγάλη δυσκολία,βέβαια, είναι στη μετάβαση...αυτό το πέρασμα από την μετά-covid εποχή (δηλαδή αμέσως μόλις μας ανοίξουν και βγούμε από αυτή την εμπόλεμη κατάσταση), στην άνθιση...Θα είναι μια δύσκολη περίοδος ,αλλά πραγματικά πιστεύω πως, μετά από ένα χρονικό διάστημα, θα αναγεννηθείτο κομμάτι των τεχνών και γενικότερα του πολιτισμού.Θα έρθει μια μεγάλη ανάσα και θα βρούμε ξανά το καταφύγιό μας. Γιατί,πάντα αυτό ήταν η τέχνη.Ένα καταφύγιο.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Την πρώτη φορά, που δεν ξέραμε ακόμα τί μας περιμένει,ήμουν σε περιοδεία στην Κρήτη με μια παράσταση που έπαιζα και ταυτόχρονα έπαιζε στο Δη.πε.θε. Πάτρας και μια άλλη παράσταση στην οποία είχα επιμεληθεί την κινησιολογία.Ευτυχώς, η δεύτερη μόλις είχε ολοκληρώσει τον κύκλο παραστάσεών της.Ενώ ,δυστυχώς, η πρώτη είχε ακόμα δρόμο, αλλά φυσικά σταμάτησε,αφού γυρίσαμε πίσω, λίγο πριν κλείσουν όλα.Πριν το δεύτερο lockdown, αφού είχαμε ανοίξει και κάναμε μια προσπάθεια για αναδιοργάνωση, είχα ξεκινήσει πάλι κανονικά( με όλα τα μέτρα φυσικά) τις διδασκαλίες μου (σύγχρονο χορό)και θα ξεκινούσα και το σεμινάριό μου ,που είχα κάνει και πέρυσι με θέμα τον αυτοσχεδιασμό (το λεγόμενο«danceimpro»),αλλά φυσικά σταμάτησαν πάλι τα μαθήματα, ακυρώθηκε τοσεμινάριο...κι αυτό ,αλλά κι ένα ακόμη που είχα κλείσει...Και τώρα είμαστε σε αναμονή...

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Όντως ε;Νόμιζα ότι μειώνεται ο κόσμος...Μια η οικονομική κρίση,μια η πανδημία,είναι και το επάγγελμα ό,τι πιο αβέβαιουπάρχει...Παρ'όλα αυτά,πέρα από την πλάκα,αν αυτό το 'μικρόβιο'υπάρχει μέσα σου,ξέρεις πολύ καλά ότι είναι μονόδρομος.Είναι αδιαπραγμάτευτο ότι αυτό θα κάνεις και δεν σε σταματάει καμία δυσκολία.Τουλάχιστον,έτσι το ένιωσα εγώκαιήξερα πολύ καλάότι εκεί θα πάω,από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Πάντως, μπαίνοντας σε σχολές και ως δασκάλα πια, παρατήρησα ότι δεν είναι για όλους ξεκάθαρο το τί θέλουν.Εννοώ,ότι κάποιοι σπουδάζουν από περιέργεια,άλλοι μπορεί να θέλουν, απλώς, να ανοιχτούν και να ανακαλύψουν τον εαυτό τους,κάποιοι ξεκινάνε από τύχη,άλλοι πάλι-δυστυχώς-φαντάζονται και περιμένουν κάτι πιο εύκολο και φαντασμαγορικό.Αλλά,τελικά ,δεν έχει τόση σημασία, γιατί επιλέγει κάποιος να σπουδάσει.Σημασία έχει ότι ,για κάποιον λόγο εκείνη τη στιγμή της ζωής του, το θέλει...Και μόνο καλό έχει να του δώσει αυτή η επιλογή και η διαδρομή.Βέβαια,από κει και πέρα,σίγουρα μια σχολή δεν σε κάνει ηθοποιό...Γι'αυτό λέω πάντα, πως στην πορεία θα δείξει πόσοι τελικά,όντως,θα ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα και πόσοι θα έχουν το κουράγιο να συνεχίζουν ξανά και ξανά.Θέλει γερό στομάχι,συνεχόμενη δουλειά και ψάξιμο.Η επιλογή της σπουδής είναι μόνο η αρχή.Αυτό που μετράει και είναι δύσκολο είναι η διάρκεια και η συνέπεια.Όπως και να'χει,είναι μια υπέροχη εμπειρία το να περάσει ο κάθενας από τον χώρο αυτό...Το θέμα είναι ποιός θα μείνει...Γιατί,είναι τόσο απαιτητική δουλειά και με τόσο δύσκολες συνθήκες ,που αν δεν το αγαπάς τόσο- όσο χρειάζεται για να το αντέχεις κιόλας,δεν μπορείς να το κάνεις.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Σίγουρα είναι περίεργη και αστεία στιγμή,όταν συμβαίνουνκλασικάαπρόοπτα τύπου: μπέρδεμα στα λόγια,λάθος κοστούμι σε γρήγορες αλλαγές,λάθος μουσική που δεν συνδέεται με τη συνέχεια της σκηνής,να βγεις ξυπόλυτος σε σκηνή που υποτίθεται είσαι σε κήπο,ή μέχρι και να φύγει το κοινό στη μέση της παράστασης, επειδή έπρεπε να προλάβει το λεωφορείο που τους έφερε...Και,γενικώς,μπορούμε να λέμε τέτοια μέχρι αύριο...Αλλά,μια πολύ περίεργη,ασυνήθιστη κατάσταση και αίσθηση πάνω στη σκηνή, είναι όλο αυτό που είχα ζήσει,όταν μου ζητήθηκε να κάνω αντικατάσταση σε πρωταγωνιστικό ρόλο,σε μια παράσταση που ήδη είχε ανέβει κι εγώ δεν την είχα δει καν.Το θέμα ήταν,επίσης, πως μόλις που προτάθηκε,την ίδια μέρα πήρα το κείμενο κι έμαθα λόγια .Έκανα μία μόνο πρόβα(μόνο τις σκηνές μου κι όχι ολόκληρη την παράσταση )και την επόμενη μέρα έπαιξα...Θυμάμαι τον εαυτό μου, να είναι στην κουίντα...σβήνουν φώτα πλατείας, μπαίνει μουσική,ανάβουν φώτα σκηνής και νομίζω ότι βρίσκομαι στο όνειρο που βλέπω όταν αγχώνομαι...Ότι με πετάνε σε μια σκηνή,σε γεμάτο θέατρο και δεν μου έχουν πει τί έργοθα παίξω...Όντως,δεν είχα στο μυαλό μου,ακριβώς, τη σειρά των σκηνών και τη ροή της παράστασης,αλλά ευτυχώς ήμουν ανοιχτή,συγκεντρωμένη,άκουγα πραγματικά τί γίνεται πάνω στη σκηνή κι η ρόη ήρθε αβίαστα και η παράσταση ,τελικά, κύλησε υπέροχα...Μετά από εκείνη την ,πρώτη ,εμπειρία σε γρήγορη αντικατάσταση,λοιπόν,έγινε η αρχή...Έχω κάνει άλλες 4 έκτακτες αντικαταστάσεις από τότε.Και κάπως έτσι, κατάλαβα ότι πρέπει να βγει ξεχωριστό επάγγελμα : «Ηθοποιός αντικαταστάσεων» ή «Ηθοποιός έκτακτης ανάγκης»...

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για αυτή την χρονιά;

Όπως είπα και πιο πάνω,αυτήν τη στιγμή είμαι σε αναμονή.Όταν με το καλό ανοίξουν τα πράγματα,θέλω να ξανασυναντήσω τους μαθητές μου από κοντά κι όχι μόνο απότο zoom(που καλά να είναι ,μας έσωσε).Να οργανώσω τα σεμινάριά μου.Επίσης,σχέδια υπάρχουν... κάποιες παραστάσεις που είναι να γίνουν... και για να παίξω ,αλλά και για να χορογραφήσω κι άλλη μία για επιμέλεια κίνησης,αλλά πραγματικά,δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα.Μόνο συζητήσεις κάνουμε προς το παρόν και θα δείξει...Ας είμαστε υγιείς και όλα θα γίνουν.Ανυπομονώ να κάνω πρόβες,μαθήματα,να μπορώ να χορεύω εκτός σπιτιού,να μπω σε αίθουσες, να μυρίσω θέατρο, σκηνή, καμαρίνια...απλά πράγματα...

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Υγεία!!!Να είστε δυνατοί κι όσο μπορείτε αισιόδοξοι.Βρείτε λόγους για να χαίρεται η ψυχή σας!Χαρά!Μόνο χαρά από εδώ και πέρα!