Λάμπρος Σταυρινόπουλος: "Σίγουρα ο κόσμος θα επενδύει στο θέατρο μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας, η πλειοψηφία του τουλάχιστον."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχει πει «Ηθοποιός σημαίνει φως», για εσένα ποια είναι η πραγματική έννοια του ηθοποιού ;

Για μένα όταν ο αξεπέραστος Μάνος Χατζιδάκις χάρισε το συγκεκριμένο στίχο στον Δημήτρη Χορν θεωρώ πως τεχνηέντως ήθελε να κάνει τη σύνδεση με τον αμέσως επόμενο στίχο που ακολουθεί, που δεν είναι άλλος από το : «είναι καημός ... και στεναγμός». Ένωσε δηλαδή σε δυο στροφές το φως με τον καημό και το στεναγμό. Και εκεί νιώθω πως κρύβεται και η έννοια του ηθοποιού, μια ισορροπία ανάμεσα στο φως και τον καημό, όπου πιστεύω πως ο καημός είναι συμβολικά το προσωπικό σκοτάδι, η προσωπική (μικρή ή μεγάλη) μάχη που δίνει ο κάθε καλλιτέχνης, οι προσωπικοί του δαίμονες τους οποίους καλείται ν' αντιμετωπίσει μέχρι να φτάσει στην εκπλήρωση της αποστολής του η οποία είναι να πει μια ιστορία «απ' την ψυχή ως την ψυχή». Από τη δική του ψυχή μέχρι την ψυχή του θεατή. Το νόημα και η έννοια κρύβονται σε αυτό ακριβώς το πάντρεμα και την επικοινωνία φωτός και σκοταδιού ανάμεσα σε ηθοποιό και θεατή. Βέβαια θα το αποδομήσω τώρα το σκεπτικό μου λέγοντας πως στην Ελλάδα του σήμεραγια την πλειοψηφία των ηθοποιών αποστολή τους γίνεται το να μπορούν να ζουν από αυτό που αγαπούν με αξιοπρέπεια, βρίσκονται καθημερινά επί ξυρού ακμής και δυστυχώς για πολλούς λόγους η αποστολή του σημερινού ηθοποιού μετατρέπεται οριακά σε "missionimpossible".

Είναι εύκολο ή δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού στις μέρες μας ;

Αυτό που έλεγα πιο πριν, το επάγγελμα από καταβολής του θεάτρου ήταν, είναι και θα είναι δύσκολο και σύνθετο. Δεν είναι μόνο η φύση του που ζητά από σένα μελέτη, ψάξιμο, δουλειά με τον εαυτό σου, ώρες ιδρώτα, να εξελιχθείς σαν άνθρωπος, να αποκτήσεις εφόδια και όλα αυτά που αποτελούν το τεχνικό κομμάτι ... αλλά είναι και τα πέριξ της ίδιας της τέχνης που το καθιστούν διαχρονικά δύσκολο επάγγελμα όπως η ανεργία, ο μεγάλος αριθμός ηθοποιών και συνάμα ο μικρός αριθμός ανοιχτών θέσεων σε θιάσους και παραγωγές. Αλλά η ελπίδα όλων των νέων ηθοποιών για ένα καλύτερο μέλλον είναι φλόγα που δεν σβήνει εύκολα γι' αυτό και βλέπεις πως οι περισσότεροι δεν τα παρατάμε εύκολα.

Όλο και πιο πολλοί νέοι άνθρωποι ακολουθούν τον δρόμο της υποκριτικής, ποια πιστεύεις πως είναι τα κίνητρα αυτής της κίνησης;

Θεωρώ πως το βασικότερο κίνητρο χωρίζεται σε δύο επίπεδα, συνειδητό και υποσυνείδητο. Σ' ένα πρώτο επίπεδο, στοσυνειδητό είναι η εντύπωση που προκαλεί το περιτύλιγμα της ζωής ενός ηθοποιού σε κάποιον που το βλέπει απ' έξω και ειδικά αν αυτός ο κάποιος είναι νέος, το πόσο ελεύθερος θεωρούν πως είναι ενας καλλιτέχνης και πόσο ανέμελος. Επίσης το φως που θεωρητικά υπάρχει στο χώρο, όπως προείπα το περιτύλιγμα. Σαφέστατα όταν βρεθείς στο χώρο και στο χορό του θεάτρου στην Ελλάδα θα καταλάβεις πως ο ρυθμός είναι πολύπλοκος, γρήγορος, δύσκολος, το κίνημα metooξεσκέπασε ευτυχώς και επιτέλους πολλές σκοτεινές παθογένειες που έκρυβε και κρύβει η δουλειά και τέλος οι πληρωμές αν δεν είσαι στην πρώτη γραμμή ... θα το θέσω κόσμια είναι ''ταπεινές''. Σε δεύτερο επίπεδο και είναι κάτι που συζητούσα με τηνκοπέλα μου πρόσφατα, είναι πως όλοι όσοι ακολουθούν αυτό το δρόμο υποσυνείδητα αναζητούν στη ζωή τους την αγάπη και την αποδοχή από τους γύρω τους ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβάνονται συνειδητά.

Αυτό τον καιρό που σε βρίσκουμε ;

Αυτό το διάστημα είναι ίσως το πιο μεταβατικό της ζωής μου. Με βρίσκει μερικόυς μήνες μετά το πέρας της στρατιωτικής μου θητείας όπου στα 28 μου και λόγω της καραντίνας αποφάσισα να πάω στρατό, έχω ήδη παίξει αυτούς τους λίγους μήνες επιστροφής μου σε δυο μικρού μήκους ταινίες οι οποίες έχουν πάρει το δρόμο τους σε φεστιβάλ και επίσης είμαι σε διαδικασία αναμονής για μια μεγάλου μήκους για την οποία θα ήθελα να μιλήσω αλλά δεν ξέρω αν μπορώ καθώς ακόμα δεν είναι επίσημο προς ανακοίνωση τίποτα. Καταλαβαίνετε πως δεν μπορώ να δώσω περισσότερα στοιχεία μέχρι και τώρα που μιλάμε αλλά σίγουρα το επόμενο διάστημα θα δουλέψω με κάμερα και γυρίσματα.

Ποιος από τους ρόλους που έχεις ερμηνεύσει μέχρι σήμερα ήταν πιο κοντά στο χαρακτήρα σου και για ποιον δούλεψες πιο πολύ υποκριτικά και ψυχικά ;

Δεν θεωρώ πως ήμουν κοντά με κάποιον η αλήθεια, περισσότερο θα έλεγα με τον Νηλ Πέρρυ από το έργο «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» που είχε ανέβει στη Θεσσαλονίκη σε διασκευή και σκηνοθεσία του Βασίλη Ισσόπουλο στο θέατρο Αριστοτέλειον. Διότι ήταν ονειρόπολος και κόντρα σε αντίξοες συνθήκες ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός. Τώρα περισσότερο σίγουρα δούλεψα αρκετά στο θεατρικό ανέβασμα του ''Υπολοχαγού του Ίνισμορ'', ένα κείμενο του Μάρτιν ΜακΝτόνα σε σκηνοθεσία Σπύρου Αθηναίου στο ρόλο του Τζόι όπου κλήθηκα να κατανοήσω τη λογική ενός μέλους του INLA που έβαζε βόμβες κατά των Άγγλων, μια αγαπημένη δουλειά που μας χάρισε σαν ομάδα βραβεία στη Θεσσαλονίκη. Επίσης οφείλω νααναφέρω την κινηματογραφική παραγωγή του Γιάννη Λαπατά, στη μεταφορά του βιβλίου του Γιάννη Μακριδάκη ''Η δεξιά τσέπη του ράσου'' όπου έκανα τον Βικέντιο, έναννεαρό που η ψυχή του τον οδηγεί στο να γίνει μοναχός. Είχα την ευκαιρία να δουλέψω με εξαιρετικούς ηθοποιούς που θαυμάζω και κυρίως με τον Θοδωρή Αντωνιάδη όπου μοιραστήκαμε την εξέλιξη του ρόλου, βρεθήκαμε σε μοναστήρι, μιλήσαμε με ανθρώπους που ακολούθησαν αυτό το μονοπάτι, μελετήσαμε πράγματα που δεν γνωρίζαμε. Ήταν υπέροχο ταξίδι, η ταινία είχε αρκετές διακρίσεις σε φεστιβάλ και σας προτείνω να την αναζητήσετε γιατι θεωρώ πως είναι πανέμορφη δουλειά ασχέτως από το αν είμαι κομμάτι της ή όχι.

Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει ή σου προκαλεί ανασφάλεια πάνω στη σκηνή ;

Δεν με φοβίζει ούτε μου προκαλεί ανασφάλεια κάτι επι σκηνής. Προσωπικά η σκηνή μου εμπνέει ασφάλεια, κάτι που φυσικά ενισχύεται κατά τη διάρκεια των προβών και γεννά και μια όμορφη ανυπομονησία να μοιραστώ τη δουλειά μας με τον κόσμο. Πιστεύω περισσότερο μας προκαλούν ανασφάλεια τα πράγματα εκτός σκηνής και οι δύσκολες οικονομικές κυρίως συνθήκες που αναγκάζουν αν όχι όλους, τους περισσότερους να κάνουν και δεύτερη δουλειά για να μπορέσουν να ισορροπήσουν στις απαιτήσεις του σήμερα.

Έχεις να μας διηγηθείς μια περίεργη κατάσταση που βίωσες κατά τη διάρκεια μια παράστασης ;

Σίγουρα έχουν υπάρξει περίεργες καταστάσεις κατά τη διάρκεια μιας παράστασης και κατά τη διάρκεια των προβών, είτε θετικές είτε αρνητικές αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια αυτή τη στιγμή. Είναι καταστάσεις που λίγο πολύ όλοι οι συνάδελφοι έχουν βιώσει στο θέατρο.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύεις πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και διασκέδασης ;

Σίγουρα, πάντα. Αν μετά από 200 χρόνια, στο μακρινό μέλλον κληθεί κάποιος ηθοποιός ν' απαντήσει στο ίδιο ερώτημα, όλα ίσως να έχουν αλλάξει στον πλανήτη ... αυτό θα παραμείνει σταθερό. Ο κόσμος θα πηγαίνει στο θέατρο. Το γιατί δεν ξέρω να το απαντήσω με βεβαιότητα, εικάζω πως είναι αυτή η ''διαφυγή'' από την καθημερινότητα, αυτή η απόδραση που σου προσφέρει το θέατρο. Αλλά σίγουρα θα επενδύει ο κόσμος στο θέατρο μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας. Η πλειοψηφία του τουλάχιστον.

Ποια είναι τα σχέδια και ποιες οι επιθυμίες σουγια το μέλλον ;

Το πιο ουσιαστικό μου σχέδιο είναι να είμαι συνεπής στο κυνήγι της προσωπικής μου ευτυχίας. Χαρούμενος θέλω να είμαι και προσπαθώ να κάνω πράγματα που με κάνουν χαρούμενο. Ειδικά μετά την περίοδο του covid που βρεθήκαμε όλοι σε μια ψυχοσυναισθηματική κρίση και βγήκαν στην επιφάνεια διάφορα κρυμμένα ψυχοσωματικά, αποφάσισα πως το μόνο ουσιαστικό σχέδιο θα είναι να είμαι καλά με το μέσα μου είτε κάνω θέατρο είτε όχι. 

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας ;

Ευχή ... λοιπόν να είναι ψυχικά, πνευματικά και εννοείται σωματίκα υγιείς και να ντύσουν τις ζωές τους με τη μουντίτα. Μουντίτα είναι η χαρά που νιώθεις όταν χαίρεται ο διπλανός σου. Δηλαδή να χαιρόμαστε αληθινά με τη χαρά του άλλου και να μη ζηλεύουμε διότι η χαρά δεν είναι σαν τις θέσεις του θεάτρου όπου πρέπει να προλάβουμε να βρούμε εισιτήρια γιατί θα τελειώσουν και θα μείνουμε εκτός θεάτρου. Η χαρά δεν έχει πλαφόν και όρια. Δεν σημαίνει πως επειδή έγινε ο γείτονας χαρούμενος εγώ έχω λιγότερες πιθανότητες να γίνω επίσης χαρούμενος. Και μια ακόμα μικρή ευχή σφηνάκι σαν υστερόγραφο, ελπίζω να μειώσουμε τη χρήση των σόσιαλ μίντια και να ασχοληθούμε με την πραγματικότητα και τις ουσιαστικές σχέσεις με τους γύρω μας.