Μυρτώ Λελόβα: "Για κάποιο λόγο όταν σκέφτομαι τη λέξη ηθοποιός σκέφτομαι έναν κόσμο γεμάτο ευγένεια και τρυφερότητα."

2022-10-19

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως», για εσάς ποια είναι η πραγματική έννοια του ηθοποιού;

Οι αισθήσεις ανοιχτές και έτοιμες να δεχτούν ερεθίσματα είτε εκτός είτε εντός σκηνής. Ηθοποιός είναι "ο δέκτης" του κόσμου και της πραγματικότητας. Την αφουγκράζεται και ύστερα δημιουργεί χρόνους. Η μαγική αυτή στιγμή την οποία δημιουργούν ηθοποιός και θεατής, η μυστική αυτή συμφωνία μεταξύ τους οτι για κάποιες ώρες, λεπτά ή στιγμές φτιάχνουν το δικό τους χρόνο μέσα από μια ιστορία. Για κάποιο λόγο όταν σκέφτομαι τη λέξη ηθοποιός σκέφτομαι έναν κόσμο γεμάτο ευγένεια και τρυφερότητα.

Είναι εύκολο ή δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού στις μέρες μας;

Όλα τα επαγγέλματα είναι δύσκολα και το πιστεύω αυτό.Ειδικά αν δεν αγαπάς το αντικείμενο τους.Η μεγαλύτερη δυσκολία στο επάγγελμα του ηθοποιού είναι οτι επιλέγοντας το ξέρεις οτι επιλέγεις τρόπο ζωής.Δεν τελειώνεις όταν τελειώνει η πρόβα.Η δουλειά συνεχίζει.Πέρα απο αυτο, ειδικά σήμερα ξέρεις οτι επιλέγοντας να γίνεις ηθοποιός θα μάθεις και πολλά άλλα επαγγέλματα μέχρι και άν καταφέρεις να βιοπορίζεσαι απο αυτό.Υπάρχει μεγάλη οικονομική ανασφάλεια στο χώρο μας και αυτό είναι μεγάλη δυσκολία.

Όλο και πιο πολλοί νέοι άνθρωποι ακολουθούν τον δρόμο της υποκριτικής, ποια πιστεύετε πως είναι τα κίνητρα αυτής της κίνησης;

Έχουμε ανάγκη απο μαγεία.Μέσα στους ασφυκτικούς ρυθμούς της καθημερινότητας, χαμένοι σε οθόνες, εικόνες και πληροφορίες έχουμε ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με κάτι άλλο πρωτόγονο, ενστικτώδικο και απόλυτα άμεσο.Το θέατρο συμβαίνει.Δε μπορείς καν να παρακολουθήσεις θέατρο αν δεν έισαι απόλυτα παρόν.Με όλες τις αισθήσεις σου.Πιστεύω πως η γενιά μου έχει ανάγκη απ αυτό το παρόν, απο συναντησεις ουσιαστικές.Γι' αυτό θέλω να πιστεύω οτι επιλέγουμε το θέατρο.Από εκεί και πέρα σίγουρα σε μια εποχή που κυρίαρχο ρόλο παίζει η εικόνα είναι λογικό το επάγγελμα του ηθοποιού που έχει να κάνει με την έκθεση να ασκεί γοητεία.Δε θέλω να πιστέψω όμως οτι το θέατρο έχει κάποια σχέση με όλο αυτό.

Αυτό τον καιρό που σας βρίσκουμε;

Αυτό το διάστημα κάνω πρόβες για ένα έργο που αφορά τον Κώστα Καρυωτάκη και τη Μαρία Πολυδούρη και ο τίτλος του είναι "Στο κάλεσμά σου ντύθηκα τη νύχτα". Ο ποιητής Ανδρέας Αγγελάκης μια νύχτα αποφασίζει να ξεθάψει το καύκαλο του Κώστα Καρυωτάκη.Την ίδια νύχτα ο ποιητής συναντά στο νοσοκομείο "Σωτηρία" την Μαρία Πολυδούρη. Και η αγκάλη την Νύχτας ανοίγει για του δύο εραστές να ζήσουν για άλλη μια φορά την ιστορία τους.Τίποτα δε θα ήταν τόσο όμορφο χωρίς τον αγαπημένο Γιώργο Γιαννακόπουλο που έχει γράψει και σκηνοθετεί και παίζει στο έργο και τους δυο υπέροχους ηθοποιούς και ανθρώπους που έχω την τύχη να συναντώ τη Δάφνη Ατία και τον Νίκο Καραστέργιο.Θα είμαστε στο Διάχρονο θέατρο από τα μέσα του Νοέμβρη και για κάθε Σαββατοκύριακο.

Ποιος από τους ρόλους που έχετε ερμηνεύσει μέχρι σήμερα ήταν ποιο κοντά στον χαρακτήρα σας και για ποιον δουλέψατε πιο πολύ υποκριτικά και ψυχικά;

Η αλήθεια είναι οτι επειδή πολύ πρόσφατα αποφοίτησα απο τη δραματική σχολή δεν έχω διανύσει πολλά χιλιόμετρα στη σκηνή.Μέχρι στιγμής όμως το μεγάλο μου βάσανο είναι πώς μια φράση γραμμένη σ' ένα χαρτί οφείλεις να τη ζωντανέψεις εσύ με το σώμα σου και τη φωνή σου τη παρούσα στιγμή.Πόσο μάλλον όταν το κείμενο είναι ποιητικό π.χ. "κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός, τα ύψη μου άρεσαν ακόμη κι όταν έμενα στο δωμάτιο μου τιμωρημένη ώρες και ώρες" Ποιά είναι η συνθήκη, ο τόπος, ο χρόνος,η ώρα της μέρας, η στιγμή όπου ένα κορίτσι της ηλικίας μου θα μπορούσε πραγματικά να μιλήσει με την παραπάνω φράση.Σε όποιο κείμενο ο ηθοποιός μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία.Πώς κάθε φορά θα βρει τρόπους " να μπει στα παπούτσια κάποιου άλλου". Αυτό νομίζω είναι που σε κάνει να παλεύεις για τον όποιο ρόλο και υποκριτικά και ψυχικά.

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει ή σας προκαλεί ανασφάλεια πάνω στην σκηνή;

Τα πάντα.Το βασικό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η έκθεση.Το οτι εκεί πάνω είσαι το επίκεντρο.Τα βλέμματα σε "σκανάρουν" απο τα νύχια των ποδιών ως το τριχωτό της κεφαλής και περιμένουν απο σένα το επόμενο βήμα σου, το κάθισμα σου τη φωνή σου την ανάσα σου.Δεν είναι εύκολο.Αλλά όταν συμβαίνει και δε σε απασχολεί και πολύ όλο αυτό της έκθεσης και αφήνεσαι στη σχέση που δημιουργείς με το θεατή και στην ιστορία που διηγείσαι είναι μαγικό.Νομίζω πως οι φόβοι και οι ανασφάλειες εξαφανίζονται όταν ο θεατής γίνεται μέτοχος της υπόθεσης.Όταν παίζει εκείνος αντί για σένα.Όπως και να χει είναι δύσκολο να εκτίθεσαι αλλά προσπαθώ να σκέφτομαι οτι ο άλλος δεν έρχεται για να κρίνει εσένα έρχεται να δει μια ιστορία να μαγευτεί από αυτή και στη τελική να τη ζήσει.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε κατά την διάρκεια μιας παράστασης;

Ήταν 6 το απόγευμα όταν ανακαλύψαμε οτι η γεννήτρια του Μπαγείου, ο χώρος όπου παίζαμε την άνοιξη δεν έπαιρνε μπρος. Πώς θα παίζαμε χωρίς ρεύμα στις 9; Για να μην πολυλογώ εν τέλει ανακαλύψαμε οτι κάποιος είχε βάλλει στη γεννήτρια βενζίνη αντί για πετρέλαιο κατά λάθος. Αυτό όμως το κατάλαβε ένας απ τους ηθοποιούς στις 8 και ενώ ήδη οι πρώτοι θεατές είχαν αρχίσει να έρχονται. Οι στιγμές αυτές όπου όλοι μας ψάχναμε έναν τρόπο να παίξουμε ή μια λύση, η αγωνία αυτή θα μου μείνουν αξέχαστες .Η παράσταση έγινε κανονικά ευτυχώς και τέλος καλό όλα καλά.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και διασκέδασης;

Είμαι φύσει αισιόδοξη οπότε πιστεύω πως ναι περισσότερο τώρα με την σκληρή καθημερινότητα που ζούμε έχουμε ανάγκη απο διεξόδους, ομορφιά, τρυφερότητα, αισθητική , φαντασία.Πράγματα που προσφέρει απλόχερα η τέχνη.Το ζήτημα όμως είναι και να μπορούμε.Διανύουμε δύσκολους καιρούς όπου για πολλούς ανθρώπους η επιβίωση και η κάλυψη βασικών αναγκών δεν είναι δεδομένη.Πράγμα που σημαίνει οτι ακόμη κι αν ο κόσμος θέλει είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο το οικονομικό.Γιατί με άδειο στομάχι δε μπορείς να σκεφτείς τη ψυχαγωγία.Απ' την άλλη είναι και οι ρυθμοί μας ειδικά στις μεγάλες πόλεις γρήγοροι πολύ.Πολύ.Όλα πολύ.τα media πολύ, οι πληροφορίες οι εικόνες τα αδικήματα τα σκοτάδια πολλά. Περπατάς στο δρόμο και οι μισοί είναι σκυθρωποί και κουρασμένοι και οι άλλοι μισοί σε μανία θυμό και νεύρα. Πρέπει και μεις οι καλλιτέχνες να πεισμώσουμε περισσότερο και να προτείνουμε πιο υγιείς χρόνους και τρόπο ζωής να επικοινωνήσουμε με το σήμερα χωρίς όμως να στερούμε το χρόνο απο τα πράγματα και να ωθούμαστε σε εύκολες και εύπεπτες λύσεις.Δηλαδή είναι δύσκολο να κρατήσεις το ενδιαφέρον στο άλλον σήμερα.Ειδικά μετά από αυτό το "κλείσμο" που περάσαμε όλοι μας με τη πανδημία.

Ποια είναι τα σχέδια και ποιες οι επιθυμίες σας για το μέλλον;

Θέλω να βρίσκομαι σε αναζήτηση.Σε όλους τους τομείς τη θεωρώ λέξη κλειδί.Διότι σε κρατάει σε εγρήγορση.Δε σε αφήνει να βουλιάξεις.Θέλω να κάνω πολυ θέατρο, να μαθαίνω νέους τρόπους, να συναντώ όμορφους ανθρώπους όπου θα διηγούμαστε ιστορίες.Και χορό.Και μουσική.Σίγουρα θέλω να συνεχίσω μαθήματα ακορντεόν.Ήρθα σε επαφή ξανά μετά από καιρό λόγω της παράστασης που συμμετέχω τώρα και δε θέλω να το αφήσω είναι μαγικό.Αναπνέει πάνω σου.Το κουβαλάς.Η μουσική είναι πάνω σου.Ελπίζω επίσης σύντομα να καταφέρω να βιοπορίζομαι αποκλειστικά απο το επάγγελμα του ηθοποιού.Καθώς το να κάνεις και δεύτερη δουλειά εκτός απ το οτι είναι εξαντλητικό δε σου αφήνει το περιθώριο να ασχοληθείς όσο θέλεις με αυτό που αγαπάς. 

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Εύχομαι υγεία σωματική και πνευματική.Και φυσικά αγάπη.Να αγαπούν και να αγαπιούνται.Και μέσα από την αγάπη να εξεγείρονται απέναντι σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε δε μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε. Όπως λέει και ο Ζαν Ζενε σε μια φράση στο "Μπαλκονι" "η ζωή θέλει πάντα να είναι πιο δυνατή. Οπότε κυρίως εύχομαι να ζούμε.Πραγματικά.Ελεύθερα.