Νεκτάριος Χατζηεμμανουήλ: "Η παιδεία είναι μεγάλο προσόν για έναν άνθρωπο."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τον Νεκτάριο μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Ο Νεκτάριος είναι ένας άνθρωπος που θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε «μαμούνι», δηλαδή τόσο δραστήριος που δεν μπορεί να κάθεται και να μην ασχολείται με κάτι. Ψάχνει συνέχεια εφευρετικά πράγματα.

Με λίγα λόγια είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να προσφέρει χαρά και αισιοδοξία στους γύρω του. Και πάνω από όλα βρίσκεται δίπλα σε όποιον τον χρειάζεται.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Υπήρξε ένα άτομο που με στιγμάτισε στην παιδική μου ηλικία. Ο κύριος αυτός είναι ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος. Είναι ένα πρόσωπο που εμένα με συγκλόνισε. Όταν ήμουν μικρός ηλικιακά υπήρχε ένα αναψυκτήριο στην περιοχή της Ανθούσας, είχαμε πάει να τον δούμε και αντικρίζοντάς με λέει «Τον βλέπεται αυτό τον μικρό. Αυτόν κάποτε εμείς θα τον κοιτάμε από χαμηλά και εκείνος θα βρίσκεται ψηλά.» Μου έδειξε επίσης με την πορεία του στον χώρο ότι όταν είσαι ηθοποιός δεν είναι απαραίτητο να είσαι και σταρ, αρκεί να υπηρετείς σωστά και με σεβασμό τον χώρο της υποκριτικής. Το θέατρο είναι αυτό που προέχει για έναν ηθοποιό και στην συνέχεια είναι η τηλεόραση, η δικιά μου εργασία στον τηλεοπτικό χώρο ήρθε αναπάντεχα.

Ήταν όλα αυτά που μου γέννησαν την περιέργεια και την επιθυμία να ασχοληθώ με τον χώρο της υποκριτικής. Έφυγα σε νεαρή ηλικία από την Ελλάδα και πήγα στη Στουτγάρδη της Γερμανίας και παρέμεινα σε αυτό τον τόπο για αρκετό διάστημα. Εκεί πήγα σε σχολή υποκριτικής και μου δοθήκανε πολλές επαγγελματικές ευκαιρίες.   

Έχοντας εργαστεί υποκριτικά σε Ελλάδα και Γερμανία, μπορείτε να κάνετε μια σύγκριση και να μας πείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές σε σχέση με τις ευκαιρίας εργασίας που έχει ο ηθοποιός και σε σχέση με τους θεατές;

Στην Γερμανία όλα κοντρολάρονται, δηλαδή τα πάντα γίνονται με κοντρόλ όπως λένε και εκεί. Υπάρχει μια σωστή συνεργασία μεταξύ των συντελεστών μιας θεατρικής παράστασης, τηλεοπτικής σειράς ή ταινίας. Κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα. Ευτυχώς όμως υπάρχουν στην χώρα μας αξιόλογοι ηθοποιοί και εξαιρετικοί σκηνοθέτες. Είχα την μεγάλη ευλογία να συνεργαστώ με έναν τέτοιο αυτή την τηλεοπτική σεζόν και δεν είναι άλλος από τον αγαπημένο Μανούσο Μανουσάκη! Το να δουλέψεις δίπλα σε έναν τέτοιου βεληνεκούς σκηνοθέτη είναι μια τεράστια ευκαιρία στην ζωή σου, να με «τραβήξει» δίπλα του και να δω τον εαυτό μου μέσα στο δικό του μόνιτορ. Μπορεί να κάνει τον ηθοποιό και τον ρόλο ένα και να αναδείξει και τους δύο ταυτόχρονα.

Όσον αφορά στους θεατές υπάρχει μεγάλη διαφορά παιδείας στις δύο χώρες. Στην Γερμανία λαμβάνεις πιο έντονα την αγάπη, από το κοινό μιας παράστασης.

Σε γενικές γραμμές στην Γερμανία δίνονται περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, υπάρχει αξιοκρατία για το ποιος θα πάρει έναν ρόλο. Όμως για να μην φερθώ ανθελληνικά και σχηματίσουν λανθασμένη άποψη οι αναγνώστες θέλω να πω ότι και στην χώρα μας υπάρχει μεγάλος θησαυρός στον χώρο μας, χρειάζεται μόνο να τον προσέξουμε και να τον εκτιμήσουμε καλύτερα. Πολλές φορές έχω ακούσει να μην δίνουν την απαιτούμενη σημασία σε κάποιον και να τον χαρακτηρίζουν ως βοηθητικό ηθοποιό. Δεν υπάρχει καμία σχολή βοηθητικού, όλοι ηθοποιοί είμαστε. Δυστυχώς βάζουμε μονίμως ταμπέλες. Έχουμε ένα κακό να τυποποιούμε τους ανθρώπους, αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Αυτό φυσικά γίνεται και με τους ηθοποιούς. Αν εργαστείς σε ένα κωμικό σήριαλ για πάντα θα σε ταυτίσουν με την κωμωδία, σε ένα δράμα το ίδιο και ούτω καθεξής. Οι άνθρωποι είναι μορφές και οντότητες που έχουν φοβερές δυνάμεις.

Ο κάθε ένας μπορεί να μπει και να εργαστεί αξιοπρεπώς στον χώρο της υποκριτικής, αρκεί να το αγαπάει. Δυστυχώς όμως έχουν μπει στον χώρο μας και άτομα που δεν ανήκουν σε αυτό. Αναφέρομαι συγκεκριμένα σε έναν τραγουδιστή που ασχολήθηκε με τον χώρο μας. Μια αξιόλογη συνάδελφο που εκτιμώ πολύ, η Χρυσούλα Διαβάτη, έθιξε έντονα και πολύ σωστά το θέμα της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος, δηλαδή την ειδική άδεια του ηθοποιού. Γιατί να καταργηθεί και να μην υπάρχει; Γιατί να υπάρχει μόνιμα μια ανοιχτή θύρα στον χώρο μας και να τρυπώσουν μέσα τραγουδιστές, κομμωτές κ.α. Ο οποιοσδήποτε που φτιάχνει ένα βιντεάκι, το ανεβάζει στο διαδίκτυο και γίνεται viral μπορεί να αυτοχαρακτηρίζεται και ηθοποιός. Ενώ από την άλλη βλέπω συναδέλφους με σπουδές σχετικές με την υποκριτική να μένουνε στην αφάνεια. Είναι πολύ σοβαρό και άδικο να μένουμε στην αφάνεια οι ηθοποιοί και στον χώρο να δουλεύουν άτομα που δεν τον αγαπάνε, δεν σέβονται το θεσμό του θεάτρου και απλός επιζητούν την προβολή τους στα τηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα και την αναγνωρισιμότητα του κόσμου με την ιδιότητα του ηθοποιού. Είμαι πολύ αυστηρός με αυτό το θέμα. Στον χώρο μας πρέπει να υπάρχουν άτομα που τον αγαπάνε αληθινά. Επίσης να δώσουμε ευκαιρίες και στους νέους ανθρώπους. Είχα την ευκαιρία και την μεγάλη χαρά να γνωρίσω και να συνεργαστώ με νέα παιδιά στο «Ποτάμι». 

Αναφέροντας την τηλεοπτική σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι» που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο, γνωρίστε μας τον ρόλο σας και μιλήστε μας για τις δυσκολίες που βιώσατε.

Θα ξεκινήσω από τις δυσκολίες. Δεν ζορίστηκα τόσο από τον ρόλο μου όσο από το αντίκτυπο που είχε στον κόσμο. Δηλαδή έχω λάβει απειλητικά και υβριστικά μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή τις πράξεις του ήρωά μου. Αντιμετωπίσαμε, μαζί με άλλους συναδέλφους που ερμήνευαν τουρκικούς ρόλους, λεκτική ρατσιστική βία. Για εμένα η παιδεία είναι μεγάλο προσόν για έναν άνθρωπο. Θέλω να πω σε αυτούς τους ανθρώπους που μπήκαν σε αυτή την διαδικασία ότι είμαστε Έλληνες, απλά στην διανομή του ρόλου μας ανατέθηκε να ερμηνεύσουμε Τούρκους ήρωες και δεν μπορεί κανείς να μας κατηγορήσει σαν ανθέλληνες. Προσωπικά στην καταγωγή μου είμαι Έλληνας Μικρασιάτης, το κομμάτι της προσφυγιάς έχει περάσει στο dna μου.

Ο δικός μου ρόλος ήταν ένας Τούρκος δυνάστης. Σε κάποιο επεισόδιο χτύπησε τον πατήρ Ευτύχη, ρουφιάνευε, την μία στιγμή μιλούσε με τους Πόντιους και τους Αρμενίους και την άλλη τον έβλεπες δίπλα στον Οσμάν την ώρα που πατούσε την Ελληνική Σημαία. Είχε κακία στην ψυχή του. Την ώρα της προσφυγιάς σπρώχνει ηλικιωμένους και παιδιά και με την βία τους φορτώνει στα κάρα.

Οφείλω στους συναδέλφους γυναίκες και άντρες που είχαν κάποια ηλικία σε αυτή την σκηνή αλλά και στις επόμενες, που έπρεπε εξαιτίας του ρόλου μου να τους συμπεριφερθώ άσχημα, μια μεγάλη συγγνώμη. Η σωματική μας δύναμη έβγαινε μέσα από τα συναισθήματα των προπαπούδων μας. Βλέπουμε τι γίνεται και στο σήμερα με την Αγία Σοφία, επίκαιρη η συνέντευξή μου. Θα ήθελα να πω κάτι, το κτήριο μπορεί να άλλαξε καθεστώς δεν παύει όμως να είναι η παρακαταθήκη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, της Πόλης, του Πόντου, της Καππαδοκίας, όλων των Αλησμόνητων Πατρίδων. Οπότε για όλους εμάς που έχουμε Μικρασιατική καταγωγή ήταν βαρύτατο το τίμημα να ερμηνεύεις Τούρκο. Η γιαγιά μου, που έχει περάσει την ηλικία των ογδόντα χρόνων, της ήταν πολύ δύσκολο να βλέπει τον εγγονό της όχι με την περήφανη φορεσιά του Πόντου ή της Αρμενίας, αλλά ντυμένο Τούρκο. Και για εμένα ήταν αρκετά αμήχανο. Ομολογώ όμως ότι μου έκανε πολύ καλό, κατάλαβα πολύ βαθιά τα συναισθήματα των ανθρώπων που αφήσανε τις Αλησμόνητες Πατρίδες μας.

Για να επιστρέψω όμως στον ρόλο μου θα πω ότι ήταν μια προσωπικότητα που δεν έδειχνε καθόλου έλεος. Στην πορεία των Ποντίων, όταν ο λαός ζητούσε απεγνωσμένα λίγο νερό, περίμενε να εκμεταλλευτεί με άσχημο τρόπο μια κατάσταση. Κάποια στιγμή μια νεαρή κοπέλα πάει να πιεί λίγο νερό σε ένα ποταμάκι που βρήκανε, τι πιο όμορφο να πιούν λίγο νερό άτομα που το έχουνε ανάγκη, εκείνος πάει και την πατάει την ώρα που έπινε νερό και την πνίγει. Αυτή η σκηνή με στιγμάτισε πολύ βαθιά! Συνειδητοποίησα τι έπρεπε να κάνω σε μια συνάδελφο, μεν παιχτηκά αλλά και με αληθινές κινήσεις και καταστάσεις. Η συνάδελφος στην συγκεκριμένη σκηνή χτύπησε στην πραγματικότητα κοντά στο μάτι της, την λένε Χαρά και όντως είναι η χαρά της ζωής, με πόνεσε πολύ αυτό το γεγονός. Επίσης επειδή ήμουν από τους ηθοποιούς που συμμετείχε σε σκηνές βιασμού θυμάμαι τον κύριο Μανουσάκη να μας λέει «Παιδιά μην πάει το μυαλό μας αλλού, θέλω να βγει η ποιότητα των Τούρκων». Δύσκολες σκηνές που μέσα από λόγια και τεχνικές προσπαθούσε να μας τις κάνει όσο γίνεται ανώδυνες.

Επίσης πολλά γυρίσματα γινόταν με άσχημα καιρικά φαινόμενα. Πολλές φορές είχαμε δυσκολία παιχτηκή λόγω του κρύου, γιατί όταν δεν νιώθεις καλά οι εκφράσεις σου αλλοιώνονται. Τα ενδύματα του ρόλου ήταν ψιλά, για αυτό σε κάποιες σκηνές μπορεί να μας βλέπατε ως αδύνατους και σε άλλες λίγο πιο γεμάτους, φορούσαμε από μέσα ισοθερμικά και πολλές φορές και τα μπουφάν μας. Όλο αυτό όμως σε εμάς μας έδινε χαρά γιατί οι ηθοποιοί του «Ποταμιού» αφήσαμε μια παρακαταθήκη στους άλλους συναδέλφους και στους ανθρώπους των γραμμάτων που θα μπορούν αύριο το πρωί να πούνε στα παιδιά τους αυτά περάσανε οι πρόγονοί μας. Και εμείς βιώσαμε μια αληθινή προσφυγιά, πολλές φορές ξεχνούσαμε ότι ήμασταν ηθοποιοί και ζούσαμε τα γεγονότα του '22. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να γενικεύσω τα συναισθήματά μου για αυτό το θέμα.

Να μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε κάποιους ηθοποιούς που με συγκλόνισαν παιχτηκά βλέποντάς τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Τάκη Βαμβακίδη στο Λαύριο πεσμένο μέσα στα ξερά χόρτα ενός εγκαταλελειμμένου οικήματος που γυρνούσαν την σκηνή, ο Δημήτρης Τσολάκης σαν Μουσταφά έπρεπε να πετάξει την δάδα και να κάψει τον πατέρα του Θέμη και του Μίλτου. Ο κύριος Βαμβακίδης σβήνει με τα χέρια του την δάδα την ώρα που πέφτει στα χόρτα, αλλά εξαιτίας ενός αέρα που φυσούσε ξανανάβει. Την σβήνει πάλι με ψυχραιμία, κομμάτι που δεν ήταν στο σενάριο, αλλά επειδή η κάμερα ήταν ανοιχτή αποθανάτισε το στιγμιότυπο που τελικά πέρασε στο μοντάζ και το είδατε. Ήταν γενικά τόσο φοβερός παιχτηκά ο κύριος Βαμβακίδης που το θεωρώ μεγάλη ευλογία να δουλέψω με ένα τέτοιο ηθοποιό. Επίσης τον Στέφανο Κυριακίδη, τον θεωρούσαν όλοι έναν μπαμπά. Όταν δεν είχαμε πλάνο, πως βλέπεις την κλώσα με τα κλωσοπουλάκια έτσι γινόταν και αυτός μαζί μας. Εξιστορούσε πράγματα για την ζωή του και πηγαίναμε όλοι να τα αφουγκραστούμε και ειλικρινά δεν τον χόρταινες. Μια άλλη ηθοποιός που εμένα με συγκλονίζει για το πνεύμα της και πρέπει να την αναφέρω ήταν η Τατιάνα Παπαμόσχου. Η καλόγαθη μητέρα που έχει να σου δώσει με τα μάτια της αυτό που νιώθει. Εννοείται έχω να κάνω μια πολύ μεγάλη αγκαλιά στην Σοφία Αλεξανιάν! Είναι αυτό που λέμε η αδελφή ψυχή, που λες κάπου την έχω και θα την βρω. Ένα πλάσμα τόσο εφευρετικό με όλες αυτές τις καλλιτεχνικές τις δράσεις και με το τελευταίο που έκανε και εμένα μου φάνηκε πράξη από έναν πολύ μελετημένο άνθρωπο να ξυρίσει το κεφάλι του. Είναι πραγματικά ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη! Και την ευχαριστώ που βρήκα στο πρόσωπό της ένα άτομο να κουβεντιάζω τις περισσότερες ώρες. Την κούραση την νικάς με τρία πράγματα, κέφι, χιούμορ και για να δέσουν όλα αυτά θέλεις και τον κατάλληλο άνθρωπο. Σέβομαι και εκτιμώ απεριόριστα τον Ιωάννη Παπαζήση και τον Θέμη Πανταζάρα.

Για να μην ξεχάσω κανέναν όλα οι συνάδελφοί μου και κάθε ένας ξεχωριστά ήταν αξιόλογα άτομα και ειλικρινά νιώθω μεγάλη τύχη που συνεργάστηκα μαζί τους! Φυσικά να μην ξεχάσουμε και αυτούς που ήταν πίσω από τις κάμερες, φρόντιζαν και επιμελούνταν την κάθε στιγμή. Τους αξίζει όλους ένα μεγάλο χειροκρότημα! Φυσικά πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Μανουσάκη και την παραγωγή «ΤΗΛΕΚΙΝΗΣΗ» για το αγκάλιασμα προς τους ηθοποιούς και το εξαιρετικό αποτέλεσμα για τους θεατές! Θα μου μείνει με τόση αγάπη η συγκεκριμένη δουλειά και όσο χρόνια και αν περάσουν θα κατέχει ειδική θέση στην καρδιά μου.

Θέλω τέλος να πω και κάτι, η αγάπη σας προς εμάς, τους συντελεστές αυτής της δουλειάς, μας έδινε δύναμη και δεν κρυώναμε, δεν νιώθαμε κούραση. Μας ξεκούραζε όταν ανοίγαμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και βλέπαμε την αγάπη που δείχνατε, μας κράτησε να τα αντέξουμε και να τα υπομένουμε όλα! Γιατί να ξέρατε πως αυτό το όμορφο που βλέπατε αν δεν προσέχαμε το παραμικρό θα γινόταν καρικατούρα. Οπότε όλοι συναινέσαμε στο όμορφο αποτέλεσμα που βγήκε!

Ποια είναι τα σχέδιά σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Μίλησα μέσα στην συνέντευξη και αναφέρθηκα στην παιδεία μας. Τα σχέδια μου από τον Σεπτέμβρη σχετίζονται με αυτή. Θα ήθελα με συναδέλφους ηθοποιούς να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μου επιθυμία. Παραστάσεις σε σχολεία, αλλά ιδιαίτερα σε ορφανοτροφεία και ιδρύματα. Το έχουν τόσο πολύ ανάγκη αυτά τα παιδιά. Ένα παραμύθι να γίνει θεατρικό έργο, να έχει μικρό κόστος όλο αυτό και να έχει ως κύριο σκοπό να προσφέρει χαρά και όμορφες στιγμές στα παιδιά. Πρέπει μέλημά μας να γίνουν αυτά τα παιδιά που κανένας δεν θα πάει να τα δει και να τα αγκαλιάσει. Έχουμε τόσα ιδρύματα στην χώρα μας, π.χ. το Παίδων στην Βούλα, που οι άνθρωποι του πνεύματος πρέπει να τα επισκεπτόμαστε και να αφιερώνουμε χρόνο για όμορφες δράσεις.

Το άλλο μου σχέδιο είναι ξεκουραστώ. Ήταν πολύ έντονο το παιχτικό κομμάτι του «Ποταμιού». Θα ήταν λοιπόν καλό λίγες μέρες να ξεκουραστώ για να έχω ενέργεια για όσα θα έρθουν. Δεν υπάρχουν κάποια άμεσα σχέδια, αλλά υπάρχει κάτι ωραίο σε μια πιο μελλοντική φάση. 

Κλείνοντας ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Καταρχάς θα ήθελα να στείλω μια ευχή σε εσένα. Να σε έχει ο Θεός καλά, να σου χαρίζει ότι καλύτερο, δημιουργικό και ωφέλιμο για εσένα! Το ίδιο εύχομαι σε όλο τον κόσμο! Να έχουν μια δημιουργική και δοτική ζωή, με αγάπη, υγεία και πάνω από όλα να σεβόμαστε το Θέατρο, την ιστορία του και να το αγαπάμε. Είναι ο Πολιτισμός μας και μην ξεχνάμε ότι εμείς δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού και συγκεκριμένα το θέατρο στους άλλους. Να συμπορευόμαστε μαζί με το Θέατρο αγαπημένοι.

Να αναφέρω ότι η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε ζωντανά, μέσω διαδικτυακής συνομιλίας.