Νίκος Κορεξιανός: "Έχοντας ως εργαλείο το θεατρικό κείμενο και όπλο τη ''ματιά'' του σκηνοθέτη, ο ηθοποιός έχει τη δύναμη να προκαλέσει το γέλιο, το κλάμα, τη συγκίνηση η ακόμη και να σοκάρει."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Τι είναι ηθοποιός; Ένας ψυχολόγος, ένας λειτουργός, ένας άνθρωπος που μέσα από τα βιώματά του, τη δική του ιδιοσυγκρασία, αλλά και των ανθρώπων γύρω του, προσπαθεί να προβληματίσει, να αλλάξει ή έστω να αγγίξει τις ψυχές και τις καρδιές του κοινού. Έχοντας ως εργαλείο το θεατρικό κείμενο και όπλο τη ''ματιά'' του σκηνοθέτη, ο ηθοποιός έχει τη δύναμη να προκαλέσει το γέλιο, το κλάμα, τη συγκίνηση η ακόμη και να σοκάρει. Με την ικανότητα τη δική του αλλά και τη δύναμη του θιάσου, όλοι οι χαρακτήρες σε μια παράσταση είναι ''πρωταγωνιστές''.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτό τον καιρό βρίσκομαι στο θέατρο Λαμπιόνι, όπου ετοιμάζουμε για σχολεία της χώρας μας το σπουδαίο θεατρικό έργο την Πηνελόπης Δέλτα ''Το παραμύθι χωρίς όνομα'', σε σκηνοθεσία της Αννίτας Γκαϊτατζή και με μία ομάδα από πολύ ταλαντούχους και θετικούς ανθρώπους.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους. Ίσως γιατί θαμπώνονται από τα φώτα της δημοσιότητας, επιθυμούν χρήμα και δόξα. Όσο πιο δυνατά είναι τα φώτα επάνω σου, τόσο πιο εύκολα κρύβεσαι πίσω από αυτά, γιατί μπορεί να αναζητείς μία διέξοδο από την πραγματικότητα και ένα ασφαλές μέρος όπου θα μπορούν να εκδηλωθούν τα συναισθήματά σου χωρίς να φοβάσαι μην προδοθούν, κάτι που συναντώ σε πολλούς γύρω μου ασχέτως του επαγγελματικού χώρου. Μπορεί, λοιπόν, να οφείλεται στα παραπάνω ή μπορεί και όχι, μπορεί να ασχολούνται με τον χώρο της υποκριτικής για τον ίδιο λόγο που αποφάσισα κι εγώ να ασχοληθώ με το θέατρο, γιατί θέλουν απλά να κάνουν τον κόσμο να γελάει... τουλάχιστον στην αρχή!

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Εμένα προσωπικά με κατακλύζει ένα αίσθημα αμηχανίας, κενού και μοναξιάς. Γενικά, αμέσως μετά από κάθε παράσταση είμαι μούσκεμα, πτώμα, ακολουθεί η υπερένταση και στο τέλος ένα αίσθημα συναισθηματικής πληρότητας.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Κατά καιρούς μου έχουν συμβεί στη σκηνή πολλές περίεργες καταστάσεις, αλλά αυτό που θα μου μείνει σίγουρα αξέχαστο, έγινε σε μία από τις παραστάσεις του Μπραντ. Σε μια στιγμή που βγήκα εκτός σκηνής για να αλλάξω ρούχα είχα ένα ατύχημα, χτύπησα το κεφάλι μου τόσο άσχημα που το αίμα δεν έλεγε να σταματήσει, με αποτέλεσμα να βγω στην σκηνή γεμάτος αίματα και να παίζω κρατώντας το κεφάλι μου, προσπαθώντας όχι μόνο να σταματήσω το αίμα και να κρατήσω την ισορροπία μου γιατί τα έβλεπα όλα να γυρίζουν μετά από τόσο αίμα που έχασα, αλλά και να το εντάξω όλο αυτό στον ρόλο. Μετά την παράσταση πήγα για 4 ράμματα. Η παράσταση είναι Ζωή. Όπως στην ζωή σου που όσο καλά κι αν την οργανώσεις σου έρχονται αναπάντεχες καταστάσεις που εύκολα μπορούν να σε βγάλουν από τον δρόμο σου κι εσύ όμως όσο δύσκολο κι αν είναι πρέπει να παραμείνεις σε αυτόν, έτσι ακριβώς γίνεται και στην παράσταση, με τη διαφορά ότι εκεί ο δρόμος σου είναι κοινός με όλη την ομάδα και αν εκτροχιαστείς εσύ, θα τους πάρεις όλους στον λαιμό σου.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Πιστεύω ότι το κοινό θέλει και έχει ανάγκη το θέατρο και το θέατρο το κοινό. Ιστορικά, το θέατρο ανθούσε στις κρίσεις. Πιστεύω ότι στην εποχή μας η τεχνολογία είναι μεγάλος πολέμιος του θεάτρου. Πριν την τεχνολογία δεν υπήρχαν ανακοινώσεις για κινητά, φλας, βιντεοσκόπηση, κ.α. Όταν ήθελε ο κόσμος να ''ξεφύγει'' πήγαινε θέατρο, ενώ τώρα απλά σηκώνει το smartphone. Απάντησα;;;

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Εκτός από το θέατρο Λαμπιόνι που βρίσκομαι αυτή την στιγμή, είμαι σε συζητήσεις και για δύο ακόμη πρότζεκτ για τα οποία είναι ακόμη νωρίς να μιλήσω.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Το μόνο που θα ήθελα να μοιραστώ είναι κάτι που σε αυτή την εποχή εμένα με έχει κάνει να είμαι πολύ ήρεμος και χαμογελαστός. Να βάζετε στόχους συναισθηματικούς και αλτρουιστικούς και όχι υλικούς. Να μπορείς να γελάς, να μπορείς να ερωτευτείς, να μπορείς να αγαπάς, να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και ας μην έχεις λεφτά, έχεις κάτι πιο σημαντικό και ουσιαστικό, συναισθήματα και μυαλό.