Νόστος, Ρίζα μ’ και κλαδί μ’ του Δημήτρη Πιπερίδη

Όταν φροντίζεις την ρίζα σου, τα κλαδιά σου θα είναι γερά και καρποφόρα. Έτσι γίνεται με την φύση, αλλά και τους ανθρώπους. Άμα γνωρίζεις, σέβεσαι και δεν λησμονείς την ιστορία και τους προγόνους σου, το μέλλον σου θα είναι λαμπρό!

Χθες βράδυ η Θεσσαλονίκη τίμησε τον Πόντο, έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε για να μαθευτεί η αλήθεια της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και έναν θίασο ο οποίος κόντρα στις δύσκολες καταστάσεις αυτού του καλοκαιριού ταξίδεψε, ψυχαγώγησε κόσμο μέσα από το γέλιο και το δάκρυ και επικοινώνησε μηνύματα και συναισθήματα! 

«Νόστος, Ρίζα μ' και κλαδί μ'» Ο συγγραφέας του έργου, Δημήτρης Πιπερίδης, ύφανε το γέλιο, το κλάμα, την μνήμη, τον πόνο και την ελπίδα με λέξεις και συναισθήματα και το αποτέλεσμα είναι απλά εξαιρετικό! Αναδεικνύει την ιστορία, χωρίς να προσβάλει τον γενοκτόνο λαό. Μέσα από την καθημερινότητα, την συζήτηση και τα γεγονότα που βιώνει μια ευκατάστατη οικογένεια της Τραπεζούντας στο Βατούμ της Ρωσίας μας πληροφορεί για ότι συνέβαινε την περίοδο των διωγμών στην Μαύρη Θάλασσα. Το κείμενο του έργου είναι όλο στην Ποντιακή διάλεκτο και η ροή του ένας χορός Πιτσάκ (ο χορός των μαχαιριών) ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ.

Πολύτιμη ήταν η προσφορά του ομότιμου καθηγητή Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Κωνσταντίνου Φωτιάδη, για την ανάδειξη όλων των ιστορικών και γλωσσικών παραμέτρων που αποδόθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Τιμήθηκε χθες βράδυ για αυτή του την προσφορά από τα μέλη του θιάσου και όλους εμάς που βρεθήκαμε στο ανοιχτό θέατρο της Μονής Λαζαριστών.

Στα θεατρικά έργα το μεγαλύτερο κομμάτι της ευθύνης, αλλά και της επιτυχίας την έχει πάντα ο σκηνοθέτης. Ο Τάκης Βαμβακίδης δίνει ζωή και ενσαρκώνει σε κάθε λέξη και νόημα με μαεστρία και σεβασμό προς την ιστορία και την αλήθεια. Ερμηνευτικά συγκλονίζει με την δύναμη του βλέμματος, των κινήσεων και των λόγων. Κλαίμε με τον πόνο του, γελάμε με τα αστεία του, ονειρευόμαστε και ελπίζουμε μαζί του. Κάνει τον Παντελή πρόσωπο τεμέτερον και τον θεατή κομμάτι του έργου.

Ο Αλέξης Παρχαρίδης, μέσα από την εξαιρετική του ερμηνεία στον ρόλο του γιού είναι η προσωποποίηση του Πόντιου που έπαθε, άντεξε, προχώρησε και τα κατάφερε. Με τις πληροφορίες που φέρνει και τον τρόπο που τις διαχειρίζεται επί σκηνής, συνδράμει σημαντικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Επίσης μέσα από την μουσική του ερμηνεία καθήλωσε με τα τραγούδια και την μελωδία του!

Όταν μιλάνε για τις γυναίκες του Πόντου πάντα τις χαρακτηρίζουν σαν αγέρωχες, Αμαζώνες που μπορούν να παλέψουν ακόμα και με τον ίδιο το Θάνατο πρώτα για τα πρόσωπα που αγαπάν και ύστερα για την δικιά τους την ζωή. Όλα αυτά τα συναντάς στην αξιόλογη ερμηνεία της Μάγδας Πένσου, στον ρόλο της Βιργινίας. Ένας δυναμισμός που κάνει την σκηνή να σείεται και το κοινό να μένει άφωνο!

Η Έλενα Νεανίδη με την γλυκύτητα και τον σεβασμό της επί σκηνής γίνεται η νύφη εκείνης της εποχής που υπομένει, αλλά και τολμάει. Ακόμα και οι κινήσεις της κρύβουν λέξεις και περνούν μηνύματα. Μέσα από την υπέροχη ερμηνεία της κάνει το μεγαλύτερο μέρος του γυναικείου κοινού να ταυτιστεί με τον ρόλο της και ανάβουν όλες μαζί το καντήλι της ελπίδας στο σκοτάδι της απόγνωσης.

Το τραγούδι της έναρξης είναι από αυτά που γράφονται για πάντα στο μυαλό και την καρδιά σου. Με στίχους, μελωδία και ερμηνεία που σε κάνουν να μουδιάσεις, να δακρύσεις, να νοσταλγήσεις. Ξυπνάει τις μνήμες της καρδιάς! Την μουσική έγραψε ο Σταύρος Παζαρέντζης, τους στίχους ο Ιμπραήμ Ιμπραήμογλου και το ερμηνεύει ο Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης.

Το σκηνικό της παράστασης, το οποίο επιμελήθηκε ο Νίκος Κασαπάκης, μέσα από την απλότητά του μας δίνει τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε και αφήνει χώρο στους ήρωες να αναλάβουν να ινία του έργου.

Εξαιρετικά και τα κουστούμια των ηθοποιών. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην Μαρία Μαγγίρα, μας έδωσε εικόνα και αίσθηση της εποχής!

Σε κάθε παράσταση πολύτιμο ρόλο παίζουν οι αφανείς ήρωες! Αξίζουν πολλά μπράβο στον Γιάννη Καπράρα, για τον ήχο και τον φωτισμό, στον Νίκο Σούρα, για χτένισμα και μακιγιάζ και σε όλα τα παιδιά που εργάστηκαν σκληρά ώστε να στηθεί και να πραγματοποιηθεί η χθεσινή αλλά και όλες οι παραστάσεις της περιοδείας.

Χθες βράδυ επί σκηνής βρέθηκε ο Χρήστος Παπαδόπουλος, που επιμελήθηκε την μουσική της παράστασης. Πάντα ο ήχος βοηθάει το δάκρυ να κυλήσει και το χαμόγελο να ανθίσει. Υπέροχη ήταν η στιγμή που μαζί με τον Αλέξη Παρχαρίδη ερμήνευσαν ζωντανά το τραγούδι «Εισ' η ακριβή μ'»!

Ένα έργο - αφιέρωμα στον ξεριζωμό και την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Ένα κερί που ανάβει σε κάθε παράσταση για τις 353.000 ψυχές που τόσο άδικα χάθηκαν. Γιατί η μνήμη είναι πάντα δύναμη! Στο τέλος, την ώρα που όλα τα βλέμματα και τα χέρια αντάμωσαν στον ουρανό το κοινό δάκρυσε, γιατί δεν μπορεί να ανασπάλει αλλά ελπίζει!