Σοφία Φραγγή: "Το χαμόγελο είναι ίσως το σημαντικότερο όπλο που έχουμε στη φαρέτρα μας και πολλές φορές το αφήνουμε να σκουριάσει."

Γνωρίστε μας τον εαυτό σας μέσα από πέντε λέξεις.

Θέατρο, αρχιτεκτονική, μουσική/χορός, εικονογράφηση, φιλοζωία! (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά).

Που σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτόν τον καιρό, όπως κάθε καιρό, κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα! Βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη, παίζω στο μιούζικαλ "στη χώρα των θαυμάτων", παράλληλα εργάζομαι στον Δήμο Νεάπολης-Συκεών σε μια δομή με καλλιτεχνικά εργαστήρια δια βίου μάθησης ενώ παλεύω να δώσω τις τελικές μου εργασίες για την αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και να πάρω το πτυχίο μου, που είχα αφήσει για καιρό, λόγω του ότι πάντα βρισκόμουν είτε σε πρόβες για κάτι καινούριο, είτε σε παραστάσεις και δεν τα προλάβαινα όλα μαζί! Επίσης από το 2020 ασχολούμαι με την εικονογράφηση (κυρίως σκίτσα και γελοιογραφίες) σε επίπεδο τυπώματος. Mπορείτε να τσεκάρετε και τον λογαριασμό μου στο instagram με τη συλλογή των σχεδίων μου. https://www.instagram.com/sofran.o/

Μιλήστε για το έργο. Ποιο είναι το κύριο μήνυμα του έργου;

Λοιπόν... Το έργο είναι πραγματικά μία τρέλα! Η χώρα των θαυμάτων είναι ένας φαντασμαγορικός κόσμος όπου η λογική δεν έχει καμία απολύτως θέση. Αν πάει κανείς να εκλογικέψει ή να εξηγήσει τα πράγματα, είναι καταδικασμένος! Μέσα από διάφορα είδη θεάτρου όπως αυτού της commediadell'arte, του ρεαλιστικού και του μουσικού θεάτρου, με φόρμα, με ξυλοπόδαρους, breakdanceχορευτές και πραγματικά εκπληκτικά τραγούδια και χορογραφίες ξεδιπλώνεται η ιστορία μας που είναι και βασισμένη στο έργο του LewisKarroll.
Η Αλίκη είναι μία έφηβη που τα έχει όλα στη ζωή της αλλά φαίνεται να μην το αναγνωρίζει αυτό και συνεπώς να μη το εκτιμάει. Δεν γελάει ποτέ της και δεν της αρέσει τίποτα στον κόσμο της. Θα περάσει όμως την δοκιμασία πνευματικής ενηλικίωσης της όταν μπει στη χώρα των θαυμάτων και συναντήσει όλα αυτά τα μαγικά πλάσματα, τα οποία της υπενθυμίζουν με τον τρόπο τους τη σημασία της εκτίμησης και της αγάπης προς τον κόσμο.

Γνωρίστε μας τους ήρωες σας;

Έχω 5 διαφορετικούς ρόλους σε αυτήν την παράσταση.
Λοιπόν αρχικά είμαι ο εαυτός μου, ως καλεσμένη στο πάρτυ της Αλίκης και χορεύω σαν να μην υπάρχει αύριο, κάτι που θα έκανε άνετα η Σοφία και στην πραγματική της ζωή!
Στη συνέχεια εμφανίζομαι ως άσπρος κούνελος, ένας πολύ κομβικός ρόλος για την πλοκή του έργου που είναι το πρώτο πλάσμα που εμφανίζεται από την χώρα των θαυμάτων. Είναι επίσης ο μοναδικός ρόλος που υπάρχει και στον ρεαλιστικό κόσμο και στον μη ρεαλιστικό εκτός από την Αλίκη. Είναι ένα πλάσμα πάρα πολύ αγχωμένο, τρεχάτο και φοβισμένο. Πιστός ακόλουθος της Ντάμας Κούπα αλλά ταυτόχρονα συμπονάει και την Αλίκη και λειτουργεί πολλές φορές ως ειρηνοποιός στις εντάσεις. Επίσης είναι αυτός που εμφανίζεται ξανά και ξανά στο έργο για να πάει την ιστορία παρακάτω.
Έπειτα υποδύομαι το τριαντάφυλλο στον μεγάλο κήπο με τα ροκ λουλούδια. Ένα πλάσμα πολύ όμορφο μεν, επηρμένο δε που δεν χάνει ευκαιρία να πετάξει τα αγκάθια του σε όποιον του φέρει αντίρρηση!
Μετά έρχεται η αγαπημένη μου κάμπια η οποία είναι δασκάλα yogaκαι πρεσβεύει την συνένωση και την συνύπαρξη! Μιλάει για το ανήκειν και το κατέχειν, όλα στο κεφάλι της κυλούν όμορφα, αργά και σε ισορροπία και όποιος την διαταρράσει δεν είναι ευπρόσδεκτος! Αρχικά είναι μια άσχημη και περίεργη μορφή όμως στο τέλος μεταμορφώνεται σε πεταλούδα δίχως ρυτίδες, ζάρες και μπότοξ (αγαπημένη μου στιγμή στην παράσταση)!
Τέλος, κάνω και την ξινή δούκισσα, μια γυναίκα δεσποτική με μόνιμα νεύρα που μαλώνει με την μαγείρισσά της, τον γάτο της, τον βάτραχό της, μισεί τους πάντες και τα πάντα και θέλει να τους αποκεφαλίσει όλους όπως και η Ντάμα Κούπα.
Να πούμε σε αυτό το σημείο πως όλα τα πλάσματα της χώρας των θαυμάτων έχουν στοιχεία του χαρακτήρα της Αλίκης.

Απευθύνεται σε μικρά ή μεγάλα παιδιά;

Πιστεύω πως απευθύνεται σε όλη την οικογένεια και το εννοώ. Δηλαδή και τα παιδιά διασκεδάζουν και το ενήλικο κοινό γελάει με την καρδιά του! Πιο συγκεκριμένα πιστεύω πως ίσως οι ηλικίες από 4η δημοτικού μέχρι 3η γυμνασίου θα μπορέσουν ευκολότερα να αναρωτηθούν για τα μηνύματα της παράστασης και ενδεχομένως να ταυτιστούν. Παρ'ολα αυτά, δεν θα ξεχάσω που την περσινή σεζόν ήρθε μια φίλη μου με το 2 χρονών παιδί της και σας πληροφορώ πως παρακολούθησε όλη την παράσταση με περίσσεια προσοχή και ακόμα συζητούν γι'αυτή!

Πόσο ανάγκη έχουμε να δραπετεύσουμε σε μια χώρα των θαυμάτων;

Η καθημερινότητα είναι πραγματικά τόσο απαιτητική, με τόσο έντονους ρυθμούς που όλοι παλεύουμε να επιβιώσουμε. Ειδικά το τελευταίο διάστημα κάθομαι και σκέφτομαι τί καταστροφές έχουμε ζήσει, τί απάνθρωπα μέτρα έχουν περάσει και πολλά άλλα και με πιάνει μια ματαιότητα και μια απελπισία. Οπότε ναι, έχουμε τρομερή ανάγκη να ξεφεύγουμε σε ετεροτοπίες, όποιες κι αν είναι αυτές για τον καθένα. Για κάποιους είναι τα ταξίδια, για άλλους η γυμναστική, για εμένα είναι το θεατρικό σανίδι και συγκεκριμένα αυτόν τον καιρό η χώρα των θαυμάτων στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη στην Καλαμαριά!

Το πάντρεμα την μουσικής με το θέατρο ποια οφέλη κρύβει για τα παιδιά και για τους μεγάλους θεατές;

Αρχικά πιστεύω πως ένας άνθρωπος είναι καλό να έχει ερεθίσματα από μικρή ηλικία και αυτή η παράσταση δίνει πολλά σε διάφορους τομείς. Όσον αφορά το πάντρεμα του θεάτρου με τη μουσική, έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι έχει πάρα πολλά οφέλη, για όλους τους θεατές που πιστεύω πως αν τα αναφέρουμε όλα, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Είναι σημαντικό όμως να αναφερθούν μερικά για να μάθουν και οι γονείς τη σημασία αυτών, καθώς ίσως βλέπουμε μια τάση στο να επενδύουν σε άλλες δραστηριότητες για τα παιδιά τους, πιο "σοβαρές" όπως οι ξένες γλώσσες ή η ρομποτική. Αρχικά συμβάλει στην ενίσχυση της δημιουργικότητας και της φαντασίας, στον έλεγχο του στρες, στη βελτίωση της μνήμης, στη συνεργασία, στη συγκέντρωση, στην ποιότητα της προσοχής και στην ένταση της εγκεφαλικής λειτουργίας συνεπώς ανεβάζει το IQκαι την ενσυναίσθηση. Επίσης λειτουργεί και ως κινητήριος δύναμη για έρευνα και για αναρώτηση, κάτι πάρα πολυ σημαντικό στον κόσμο της άμεσης και εύκολης πληροφορίας στον οποίο ζούμε. Επομένως είναι ζωτικής σημασίας να μη δίνουμε στα παιδιά αυτό που λέμε "έτοιμη τροφή". Αναφορικά με τους ενήλικες τώρα, πιστεύω ακράδαντα ότι τα softskillsείναι εξίσου απαραίτητα, όσο και τα hardskillsκαι αυτό το βλέπουμε και στην αγορά εργασίας ολοένα και περισσότερο.

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Θα ήθελα να κλείσω με μια φράση που λέει η κάμπια στην Αλίκη στο έργο.
"Καλό θα σας έκανε να χαμογελάτε που και που". Το χαμόγελο είναι ίσως το σημαντικότερο όπλο που έχουμε στη φαρέτρα μας και πολλές φορές το αφήνουμε να σκουριάσει. Καλώ λοιπόν όλους να το χρησιμοποιούν καθημερινά και χωρίς φειδώ καθώς απελευθερώνει ενδορφίνες, ανεβάζει τα επίπεδα σεροτονίνης και ταυτόχρονα κάνει τους άλλους να αναρωτιούνται!