Στάθης Νικολαΐδης: "Το μεγάλο ατού ενός ηθοποιού, συγγραφέα, ανθρώπου είναι να λέει φταίω, να λέει εσύ και όχι εγώ."

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε;

Πάντοτε μου άρεσε να γράφω, εκθέσεις, επιστολές κ.α., δίνοντας ζωή εκείνη την ώρα στους ήρωες και τα γεγονότα. Την ώρα της συγγραφής νομίζω ότι είμαι θεατής, έχω μια σκηνή μπροστά μου και εκεί πάνω διαδραματίζεται η υπόθεση του βιβλίου. Επιλέγω να γράφω πάντα αληθινές ιστορίες, οι οποίες εμπλουτίζονται με την μυθοπλασία και δικά μου στοιχεία. 

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο.

Είναι ένα λογοτεχνικό έργο εξολοκλήρου αληθινό. Είναι η ζωή μου, μια αυτοβιογραφία μέσα από ήθη και έθιμα, λαογραφία της Κωνσταντινούπολης. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η Πολίτικη κουζίνα μέσα από την μαεστρία και τα μυστικά της μητέρας μου. Έχοντας σαν καμβά την καθημερινότητα στην Κωνσταντινούπολη με τα ιδιαίτερα και μαγικά χρώματα και αρώματα της ο αναγνώστης πραγματοποιεί ένα νοητό ταξίδι σε άλλες εποχές. Σε κάθε λοιπόν σημαντική στιγμή μας η μητέρα που είχε πάντα κάτι να μαγειρέψει. Οι Πολίτες έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο φαγητό γιατί ήταν και ένας τρόπος επικοινωνίας. Δεν υπήρχαν τότε τηλεοράσεις. Ένα καλό τραπέζι μπορεί να κρατούσε και ώρες και γύρω από τους μεζέδες να αντάλλαζαν τα νέα τους. Πάντοτε η μητέρα μου ήθελε να εντυπωσιάσει μέσα από τις μαγειρικές της, της άρεσε να προσθέτει και να αφαιρεί υλικά από συνταγές Πολίτικες αλλά και από την Γαλλική κουζίνα.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου είναι όλη μου η ζωή στην Κωνσταντινούπολη με φωτογραφίες από το προσωπικό μου αρχείο. Ξεκινάει η αφήγηση από το 1959 που πήγα στο δημοτικό μέχρι τις 27/5/74 που ένα κρουαζιερόπλοιο με πήρε από αυτό τον τόπο, αφήνοντας για πάντα εκεί το μυαλό και την σκέψη μου. Στο δεύτερο μέρος δημοσιεύονται 48 συνταγές την μητέρας μου με την μορφή που είχε το προσωπικό της τεφτέρι. Μια δικιά της παρακαταθήκη προς όλο τον κόσμο. Κάθε συνταγή συνοδεύεται και από έναν πρόλογο πως μπορεί να την συνοδεύσει ο αναγνώστης ή πως την συνόδευαν οι άνθρωποι της Πόλης.

Να αναφέρω επίσης ότι το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Δερέ, οι παραγγελίες μπορεί να γίνουν διαδικτυακά και έρχεται με μηδενικά έξοδα αποστολής στην πόρτα σας. Η εκδότριά μου η Σοφία Δερέ, που δεν μπορώ να περιγράψω πόσο τέλεια προσωπικότητα και επαγγελματίας είναι, ο σύζυγος της, ένας εξαιρετικός και σπουδαγμένος άνθρωπος. αλλά και όλη η ομάδα των εκδόσεων αγκάλιασαν πάρα πολύ το βιβλίο μου, το στηρίζουν και το έχουν ταξιδέψει εντός και εκτός των συνόρων της χώρας μας. Νοιώθω μεγάλη χαρά και πάρα πολύ τυχερός με αυτή την συνεργασία! Από μια επικοινωνία που έγινε πέρσι τον Αύγουστο μετά από παρότρυνση ενός συναδέλφου και δύο φορές που συναντηθήκαμε από κοντά ξεκίνησε μια συνεργασία εξαιρετική. Δεν είναι τυχαίο ότι ούτε σε 35 μέρες κυκλοφορίας έχουμε πάει σε δεύτερη έκδοση. Οι εκδόσεις Δερέ πίστεψαν και στηρίζουν αυτό το βιβλίο και σέβονται τον κάθε αναγνώστη. Θέλω να υπερευχαριστήσω και από αυτό εδώ το βήμα όλη την ομάδα του εκδοτικού και προσωπικά την κυρία Δερέ για την μεγάλη της αγάπη και την στήριξή της!

Και τα δύο λογοτεχνικά σας έργα είναι ένα νοητό ταξίδι στην Πόλη. Πιστεύετε ότι οι Έλληνες σαν αναγνωστικό κοινό επιλέγουν βιβλία που τους ταξιδεύουν και τους φέρνουν σε επαφή με τις ρίζες, τα ήθη και έθιμά τους;

Τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι προς τιμήν της νέας γενιάς, διαβάζονται όλο και πολύ πολλά βιβλία με αυτό το περιεχόμενο. Ένα από τα καλά της πανδημίας είναι ότι μας έφερε πιο κοντά στο βιβλίο, στα μικρά βιβλιοπωλεία και στις λογοτεχνικές αναζητήσεις online.

Πιστεύω ότι η Κωνσταντινούπολη, αυτό το υπέροχο όνομα που όσο και να θέλουν να το αλλάξουν δεν μπορούν να αμαυρώσουν και να κρύψουν την λάμψη του, μαγνητίζει πάντα επισκέπτες και αναγνώστες. Είναι η Πόλη που ήταν, είναι και θα είναι πάντα Ελληνική στην ψυχή όλων μας. Έτσι, αυτή η λάγνα πόλη πάντα ιντριγκάρει όλες τις γενιές και θέλουν να διαβάζουν κάθε βιβλίο που σχετίζεται ή διαδραματίζεται με εκείνη. Να προσθέσω σε αυτό το σημείο ότι στο βιβλίο μου δεν αναφέρω ιστορικά γεγονότα, αλλά στιγμές που έζησα. Είναι τελείως διαφορετικό να καταγράφεις μια ιστορία και άλλο να μιλάς για έναν πολιτισμό, μια γενιά ανθρώπων πως έζησε στο πέρασμα κάποιων χρόνων. 

Πόσο βοηθάν οι υποκριτικές σας ικανότητες και η επαγγελματική σας πορεία σε αυτό τον χώρο στην συγγραφική σου ενασχόληση; Επίσης φαντάζεστε μελλοντικά τον εαυτό σας να ερμηνεύει κάποιον ρόλο που δημιούργησε η πένα σας;

Θα ξεκινήσω από το δεύτερο σκέλος της ερώτησης. Είναι στις ελπίδες και στα σχέδιά μου, θα ήταν μια μαγευτική στιγμή για εμένα να υποδυθώ επί σκηνής ή τηλεοπτικά κάποιον ήρωα που έχω δημιουργήσει. Έχω κάνει κάποιες σκέψεις και δουλεύω πάνω σε αυτό το κομμάτι, αλλά είναι πάρα πολύ μελλοντικό.

Έρχομαι τώρα στο πρώτο μέρος της ερώτησης. Δεν σημαίνει ότι όλοι οι ηθοποιοί γράφουν. Ο λόγος που ήθελα να γίνω ηθοποιός και το πάλεψα πάρα πολύ ήταν γιατί μου αρέσει πάρα πολύ η επικοινωνία με τον συνάνθρωπο. Ακόμα και η συνομιλία που κάνουμε αυτή την στιγμή είναι μια παράσταση. Παράσταση σημαίνει να δίνεις την ενέργειά σου σε έναν άνθρωπο και να λαμβάνεις την δικιά του. Έτσι και πάνω στην σκηνή, τόσες παραστάσεις που έχω παίξει στην πορεία της ζωής μου, μπορεί να ανεβάζαμε το ίδιο έργο αλλά κάθε παράσταση ήταν διαφορετική. Αυτό συνέβαινε πολύ απλά γιατί οι θεατές δεν ήταν οι ίδιοι κάθε βραδιά, ήταν μια διαφορετική ενέργεια και έκφραση. Όταν είμαι πάνω στην σκηνή ξεχνάω ποιος είμαι και το μόνο που θυμάμαι είναι ο ρόλος που ερμηνεύω. Αυτό μου δίνει χαρά και με χαλαρώνει. Όταν γράφω και επιλέγω πάντα να γράφω αληθινές ιστορίες νομίζω ότι βρίσκομαι σε μια πρόβα και οι ήρωές μου ερμηνεύουν αυτό που γράφω. Όταν έγραφα το τελευταίο μου βιβλίο, το οποίο το δούλευα δώδεκα χρόνια, ζούσα κάθε φορά την κάθε στιγμή. Ακόμα και τώρα που εκδόθηκε όταν το παίρνω στα χέρια μου συγκινούμε κάθε στιγμή.

Υπάρχει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας που βοηθάει ή μπαίνει εμπόδιο στην συγγραφή σας;

Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που βοηθάει, είναι ένα χιούμορ μέσα από μια παιδική αθωότητα και μέσα από μια συγκίνηση. Πολλές φορές όταν γράφω κάτι κλαίω και αυτό είναι και μια μορφή λύτρωσης. Επίσης με συγκινεί αφάνταστα το αγκάλιασμα του κόσμου προς εμένα και τα λογοτεχνικά μου «παιδιά». Πιστεύω ότι εκπέμπω μια ευγένεια, την οποία και εισπράττω. Το έχω πει και σε άλλες συνεντεύξεις, θέλω να συμπεριφέρομαι στον απέναντι μου όπως θα ήθελα και αυτός να μου συμπεριφερθεί. Το μεγάλο ατού ενός ηθοποιού, συγγραφέα, ανθρώπου είναι να λέει φταίω, να λέει εσύ και όχι εγώ. Πρέπει να είσαι ταπεινός και να υπολογίζεις τον συνάνθρωπό σου! 

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόλησή σας με την συγγραφή;

Δεν υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά θα τολμήσω να πω το εξής. Η αδελφή της μητέρας μου, η οποία ήταν εκπαιδευτικός, δεν είχε κανένα παιδί και με λάτρευε όταν έφυγα από την Κωνσταντινούπολη μου χάρισε τα βιβλία της και εγώ με μεγάλη δυσκολία τα έφερα στην Ελλάδα. Μέσα στα βιβλία βρήκα ένα χειρόγραφο, είναι η ιστορία που με επηρέασε και γράφτηκε το πρώτο μου βιβλίο.

Υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια;

Ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι εγώ τελείωσα, γιατί σημαίνει ότι εγώ παθαίνω. Πάντα έχω σχέδια και ελπίζω. Όσον αφορά το συγγραφικό κομμάτι κάτι νέο γράφω, αλλά θέλω να δώσω τον χώρο και τον χρόνο που αξίζει στο νέο μου βιβλίο ώστε να ταξιδέψει στις ψυχές των αναγνωστών. Όσον αφορά το επαγγελματικό κομμάτι θεατρικές και τηλεοπτικές συζητήσεις υπάρχουν, χωρίς όμως τίποτα να είναι σίγουρο και ανακοινώσιμο. Έχω φτάσει σε μια ηλικία και επαγγελματική πορεία που έχω την δυνατότητα να επιλέγω. 

Κλείνοντας, μια ευχή που θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να είναι αληθινοί. Να διαβάζουν πράγματα που επικοινωνούν με την ψυχή τους. Να μην διαβάζουν ένα βιβλίο απλά για να το διαβάσουν , αλλά για να ψυχαγωγηθούν και να τέρψουν το μυαλό και την καρδιά τους!