Στεφανή Καπετανίδη: "Είμαστε σε μια εποχή που θέλουμε να πηγαίνουμε βαθιά στο συναίσθημα και τα λογοτεχνικά έργα βοηθάνε σε αυτό."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως», για εσάς ποια είναι η πραγματική έννοια του ηθοποιού;

Η πραγματική έννοια του ηθοποιού για μένα είναι να υπάρχει έχοντας κάνει καταρχήν βήματα που τον φέρνουν πιο κοντά στην αλήθεια του και στον εαυτό του. Τολμώντας το αυτό και έχοντας αποδεχτεί πολλές πτυχές του, μπορεί ύστερα να γίνει ένα με την ψυχή που έχει να δημιουργήσει μέσα από τον ρόλο του. Εκεί νομίζω παίρνει έννοια για μένα και το φως που λέει και ο Χορν όπου μέσα από την σύνθεση και σύνδεση της δική μας πιο αληθινής μας ψυχής με εκείνη του ρόλου μας θα βγει και προς τα έξω και ίσως αγγίξει ψυχές και των θεατών.

Σε ποια θέση βρίσκεται ο ηθοποιός στο σήμερα, μετά από την περίοδο της πανδημίας; Δηλαδή υπάρχουν αξιόλογες ευκαιρίες για να επικοινωνήσει την τέχνη του;

Νομίζω πως όλοι μετακινηθήκαμε κατά και μετά την περίοδο της πανδημίας. Η πρόκληση είναι να φέρουμε μαζί μας αυτές τις αλλαγές στην τέχνη μας και όχι να τις αποκλείουμε. Εκείνη την περίοδο έπαιζα στο θέατρο με λίγους πιο τολμηρούς θεατές και είμασταν όλοι συνδεδεμένοι με την αίσθηση του άγνωστου. Αυτό και μόνο ήταν μία αξιόλογη ευκαιρία. Η τέχνη θα συνεχίζεται ότι και να συμβεί και θα είναι παρούσα με όσους θελήσουν να νιώσουν αισιοδοξία για την ζωή.

Αυτό τον καιρό που σας βρίσκουμε; Γνώρισε μας την ηρωίδα σας. Ποια κοινά στοιχεία και ποιες διαφορές έχει με εσάς;

Αυτόν τον καιρό παίζω την Αναστασία στην σειρά «Η Μάγισσα».

Επίσης παίζω την Έλενα Κούστα από το βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη «Άμυνα ζώνης» στην σειρά Ιταλικής παραγωγής «Kostas» για την Ιταλική κρατική τηλεόραση.

Δύο ρόλοι πολύ διαφορετικοί και εξίσου συγκινητικοί.

Η Αναστασία είναι η σύγκρια του πύργου ένας θεσμός που υπήρχε έντονα στη Μάνη του 18ου αιώνα καθώς ήθελαν πολλούς άντρες στην τοπική κοινωνία για να πολεμούν. Όταν λοιπόν η σύζυγος κάποιου άρχοντα δενέκανε παιδιά ή έκανε μόνο κορίτσια, μπορούσε να έχει μία δεύτερη γυναίκα για να φέρει στον κόσμο γιο. Η Αναστασία προέρχεται από μία φτωχή οικογένεια ψαράδων,η συμφωνία έγινε μεταξύ του πατέρα της και του Μιχαήλ Λάσκαρη. Αναγκάστηκε να ακολουθήσει τη μοίρα της και έτσι να μην παντρευτεί ποτέ. Πήγε στον πύργο 15χρονών, έμεινε έγκυος και για καλή της τύχη έδωσε τον πρωτότοκο γιο.

Ο Μιχαήλ την ερωτεύτηκε και εκείνη εκείνον και αυτός ήταν ο λόγος που παρέμεινε κοντά στον πύργο και δεν την διώξανε. Αυτό όμως δημιούργησε ανισορροπία στην σχέση της με την Κυρά του πύργου την Δαμιανή.

Η Αναστασία ξέρει καλά ποιος είναι ο ρόλος της και αυτό που με συναρπάζει σε εκείνη είναι ότι αγκάλιασε την θέση αυτήν και την ακολουθήσε με ορθότητα. Δεχόταν στωικά ότι αποφάσιζαν για εκείνη. Δέχτηκε αρχικά να παριστάνειτην παραμάνα του Μάρκου της κι έπειτα την μητέρα του. Βέβαια αυτό έγινε γιατί για εκείνη πάνω από όλα ήταν το παιδί της. Ξέρει ότι δεν θα είχε ποτέ κανέναν άλλον στην ζωή της. Παρόλο αυτά θα κάνει ότι θεωρεί σωστό και δίκαιο για να έχει ο καθένας την θέση του, χωρίς δολοπλοκία ήπονηριά.

Αυτό που μου φάνηκε ενδιαφέρον να βρω σε αυτήν την γυναίκα ήταν πώς είναι να ζει για έναν και μόνο σκοπό και ταυτόχρονα να βρίσκεται μετέωρη σε αυτόν τον κόσμο όπου η θέση της δεν είναι εύκολα αποδεχτή από κανέναν. Η Αναστασία γίνεται συγκινητική για μένα και μόνο από αυτό.

Εκεί που ένιωσα ότι έχουμε κοινά είναι στην μοναξιά που νιώθει αυτή η ψυχή όταν έχει έναν και μόνο στόχο στην ζωή και αφοσιώνεται εκεί. Μου είναι γνώριμο αυτό, το έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν και είναι κάτι που δεν θα το έκανα ξανά γιατί η διαφορά με εκείνη είναι ότι έχω την δυνατότητα και την ελευθερία να επιλέξω κι άλλες πτυχές της ύπαρξης μου. 

Τι έχουν να περιμένουν οι θεατές από την συγκεκριμένη τηλεοπτική παραγωγή;

Όπως το βλέπουμε ήδη η ιστορία είναι ανατρεπτική και δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Έτσι ήταν και όταν το διάβαζα. Αυτό επίσης που με καθηλώνει είναι ότι θα μας αγγίξει κάτι από όλους τους χαρακτήρες γιατί είναι όλοι τους ανθρώπινοι με καλές και πιο αδύναμες πτυχές.

Όλο και περισσότερες τηλεοπτικές σειρές βασίζονται σε λογοτεχνικά έργα, ποια είναι η άποψη σας για αυτό το γεγονός;

Νομίζω γίνεται αυτό γιατί η λογοτεχνία βοηθάει να πάμε πιο βαθιά στο είναι μας, μέσα από τους χαρακτήρες που έχουμε ζήσει διαβάζοντας τους. Καλώς ή κακώς όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο είναι μια στιγμή τόσο προσωπική όπου συνδεόμαστε πολύ με την ιστορία και τους ήρωες της. Πιστεύω πως είμαστε σε μια εποχή που θέλουμε να πηγαίνουμε βαθιά στο συναίσθημα και τα λογοτεχνικά έργα βοηθάνε σε αυτό.

Ποιον λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να ερμηνεύσετε κάποια στιγμή σε τηλεοπτική ή θεατρική δουλειά και γιατί;

Οποιοδήποτε ήρωα του Ντοστογιέφσκι γιατί τον διαβάζω από μικρή, έχω λατρεία με τον τρόπο που τους περιγράφει και τους αγαπάει. Πάει βαθιά στην ψυχή τους όπου θα υπάρξει σκοτεινό αλλά και φωτεινό βάθος. Θα υπάρχει λύπη και βασάνισμα ψυχής αλλά θα έχει και ευκαιρία για λύτρωση ή ανύψωση. Μου έμαθε να αγαπάω περισσότερο της βασανισμένες πτυχές και άρα να αποδεχτώ κι εγώ την δική μου όταν βγαίνει και να επιλέξω όμως προς τα που θα κινηθώ. Του οφείλω πολλά.

Θα σας δούμε τον φετινό χειμώνα και στο θεατρικό σανίδι;

Ετοιμάζουμε να ξαναπαιξουμε «Τα πορφυρά Πανιά» μια νουβέλα του 19ου του Αλεξάντερ Γκριν. Σκηνοθεσία της Δανάης Ρούσσου και πρωταγωνιστούν ο Κωνσταντής Μιζάρας και ο Κυριάκος Υφαντής. Ένα έργο όπου μιλάει για την ενηλικίωση δυο παιδιών από διαφορετικούς αυστηρούς κόσμους και όπου η μοίρα τους φέρνει κοντά επειδή κατά βάθος τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα όταν εμείς οι ίδιοι συμβάλουμε στην πραγματοποίηση τους.

Ποια είναι τα σχέδια και ποιες οι επιθυμίες σας για το μέλλον;

Τα σχέδια μου είναι να πάω με την ροή της ζωής και οι επιθυμίες μου είναι να βιώσω και να συνεργαστώ με αγάπη σε ότι καινούργιο μου φέρει. Κι έτσι να πάω ένα βήμα πιο κοντά σε εμένα.

Κλείνοντας, ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Τους εύχομαι να αφήνουν την ψυχή τους ελεύθερη, ανοιχτή με ότι τους αγγίζει. Να αφήσουν την τέχνη και την ομορφιά της ζωής να τους συνεπάρει και να τους πάει βόλτα με τα συναισθήματα που θέλουν απλά να εκφραστούν. Να τα αγκαλιάσουν και έτσι να αγαπήσουν περισσότερο τον εαυτό τους.