Στέφανος Αχιλλέως: "Αν μας έχει διδάξει κάτι όλο αυτό που ζούμε είναι να μη χάνουμε χρόνο!"

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τον Στέφανο μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Δεν μπορώ να το κάνω! (μετρήστε τις)

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Σίγουρα δεν είμαι από τους ανθρώπους που ήξεραν πάντα ότι αυτό θέλουν να κάνουν. Ως Κύπριος στην καταγωγή υπηρέτησα στον στρατό για 2 χρόνια αμέσως μετά το Λύκειο. Ήταν μια περίοδος με πολλές προκλήσεις που μου έδωσε όμως την ευκαιρία να σκεφτώ το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Σκέφτηκα - ίσως επιπόλαια - πως πιο ευτυχισμένη στιγμή του παρελθόντος μου ήταν η συμμετοχή μου σε μια σχολική παράσταση. Το εικοσάχρονο μυαλό μου αποφάνθηκε ότι ο καλύτερος τρόπος να είμαι ευτυχισμένος στο μέλλον είναι να αναβιώνω αυτή τη στιγμή ξανά και ξανά. Εν μέρει, λειτούργησε. Αλλά στην πορεία ανακάλυψα πόσα περισσότερα έχει να μου προσφέρει το θέατρο πέρα από την υποκριτική.

Γνωρίστε μας το project του Εθνικού Θεάτρου "Το Θέατρο στο Νέο Σχολείο". Ποια είναι τα οφέλη της επαφής των εφήβων μας με το θέατρο;

Όντας καινούργιος συνεργάτης του προγράμματος και σε μια χρονιά που η έναρξή του έχει καθυστερήσει αισθητά λόγω της πανδημίας, δυστυχώς δεν έχω ακόμα εμπειρία από τη συμμετοχή μου. Θα μιλήσω όμως για αυτά που ξέρω μέσα από τις συναντήσεις μου με την Σοφία Βγενοπούλου, υπεύθυνη του προγράμματος που βρίσκεται στον τρίτο χρόνο λειτουργίας. Ο βασικός στόχος του είναι να συστήσει στους εφήβους που συμμετέχουν, αλλά και στους εκπαιδευτικούς, το θέατρο - και πιο συγκεκριμένα το εφαρμοσμένο θέατρο. Το πρόγραμμα ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα σε περιοχές που η επαφή με το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα είναι λιγοστή, αν όχι ανύπαρκτη. Από ότι γνωρίζω, αυτή τη στιγμή είναι το μοναδικό τέτοιο πρόγραμμα σε λειτουργία πανελλαδικά και είναι τιμή μου που έχω επιλεγεί να συμμετέχω.

Μέσα από την εμπειρία μου ως συνεργάτης της Στέγης στο OnassisYouthFestivalστο παρελθόν, έχω παρακολουθήσει από πρώτο χέρι, πόσο η επαφή των εφήβων με το θέατρο, τους απελευθερώνει, τους μεταμορφώνει και τους κινεί. Τους φέρνει αντιμέτωπους με συναισθήματα, απόψεις και τους δίνει το βήμα να εκφραστούν. Κάτι που μπορεί να μας φαίνεται φυσικό αλλά για τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ζούνε σε μια εποχή που το φαίνεσθαι κατέχει πρωταρχικό ρόλο στην καθημερινότητά τους. Δυσκολεύονται λοιπόν να ξεφύγουν από την εικόνα του εαυτού τους που θέλουν να προβάλουν. Δυσκολεύονται να κάνουν χαζομάρες, να σκοντάψουν, να κάνουν λάθη...Η επαφή με το θέατρο τους επιτρέπει να δουν την ομορφιά στα λάθη και τις αναποδιές και σε βάθος χρόνου να αποδεχτούν τον εαυτό ως ένα εν εξελίξει έργο τέχνης.

Το καλοκαίρι συμμετείχατε στην παράσταση "MEDEA AND OTHER FRIENDS I MADE IN ATHENS", μιλήστε μας για το έργο και αυτή σας την εμπειρία.

Η παράσταση αυτή, σε κείμενο και παραγωγή του Ιωάννη Χονδροκούκη και σκηνοθεσία της Νάνσυ Ρηγοπούλου είναι ομολογουμένως μια από τις πιο διασκεδαστικές - επί σκηνής - εμπειρίες μου στο θέατρο, σε μια εποχή που το θέατρο περνάει δύσκολα. Πρόκειται για την ιστορία ενός τουρίστα που χτυπάει το κεφάλι του κατά την επίσκεψή του στην Ακρόπολη και αφού χάσει τις αισθήσεις του, ταξιδεύει στην αρχαία Ελλάδα και συναντά μεγάλες προσωπικότητες της αρχαιότητας. Τα ευτράπελα κωμικά στιγμιότυπα εναλλάσσονται με δραματικές στιγμές ενώ η παράσταση παρουσιάζεται εξ ολοκλήρου στα αγγλικά.

Με πρόβες δια ζώσης αλλά και μέσω zoom, με απανωτές αναβολές πρεμιέρας, με αλλαγή σκηνής - η καλύτερα, ταράτσας - από την πρώτη βδομάδαπαραστάσεων και με ένα σωρό άλλες δυσκολίες και αντιξοότητες, χρειάστηκε επιμονή, υπομονή και τρελή όρεξη για να καταφέρουμε αυτή η δουλειά, όχι μόνο να ανέβει, αλλά και για τους 2 μήνες καθημερινών παραστάσεων, να γεμίζει από κοινό (τουρίστες και μη) και να λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές. Και αυτό είναι η πιο ξεκάθαρη ένδειξη για το πόσο η ψυχολογία μιας ομάδας, η συναδελφικότητα και οι αξιοπρεπείς επαγγελματικές συνθήκες είναι οι βασικότεροι παράγοντες για μια ευχάριστη και παραγωγική συνεργασία. Και σε αυτή την παραγωγή όλοι οι συνεργάτες, ηθοποιοί, σκηνοθέτης, χορογράφος, βοηθοί δημιούργησαν ένα περιβάλλον αλληλεγγύης και συναδελφικότητας σε μια κρίσιμη στιγμή. Είμαι ευγνώμων που μου δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχω.

Παρόλο που η περσινή κουτσουρεμένη καλοκαιρινή σεζόν δεν μας επέτρεψε να την παρουσιάσουμε για το συνολικό προγραμματισμένο διάστημα, ευελπιστούμε πως φέτος θα συνεχίσουμε ακόμα πιο δυναμικά (αν μας το επιτρέψει η πανδημία). 

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Σίγουρα δεν είμαι ο αρμόδιος να δώσω τέτοιες συμβουλές. Στη διάρκεια του εγκλεισμού έχω ερωτευτεί ξανά και ξανά τον σύντροφό μου, έχω χάσει ένα κατοικίδιο, έχω δουλέψει πολύ κι έχω εξαντλήσει ταινίες και σειρές, έχω γυμναστεί όσο ποτέ κι έχω φάει του κόσμου τα γλυκά, έχω κλάψει με λυγμούς κι έχω γελάσει μέχρι αηδίας... Θα μπορούσα να συνεχίσω για άλλες 2 σελίδες, αλλά το νόημα είναι ότι ο καθένας μας βιώνει διαφορετικά αυτή την πραγματικότητα. Έχω όμως δύο εισηγήσεις που νομίζω λειτουργούν για όλους. Μία συναισθηματική και μία πρακτική.

Βρείτε κάποιον ή κάτι που αγαπάτε και φροντίστε τη σχέση σας. Αν δεν έχετε, υιοθετήστε ένα ζωάκι. Σας χρειάζεται όσο το χρειάζεστε κι εσείς.

Οργανώστε κάπως το σπίτι σας και ξεφορτωθείτε ότι δεν χρειάζεστε. Ρούχα, έπιπλα... και ίσως μερικούς ανθρώπους. Μην τα πετάξετε όμως. Δωρίστε τα σε ανθρώπους που τα χρειάζονται. Ίσως όχι τους ανθρώπους.

Με λίγα λόγια φροντίστε τον εαυτό σας. Τώρα! Αν μας έχει διδάξει κάτι όλο αυτό που ζούμε είναι να μη χάνουμε χρόνο!

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι της απομόνωσης;

Είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι όλα γύρω μας είναι τέχνη. Από την παράσταση που θα παρακολουθήσουμε διαδικτυακά πια, μέχρι το χνούδι στο πάτωμα. Ναι, σίγουρα το να παρακολουθήσεις μια έκθεση ζωγραφικής, μια παράσταση, μια ταινία, να ακούσεις μουσική και κυρίως να δημιουργήσεις ο ίδιος σε απεγκλωβίζουν από την απομόνωση, διευρύνουν την αντίληψη και σε μεταφέρουν σε άλλες πραγματικότητες. Αλλά η ικανότητα να δεις την ομορφιά στους 4 τοίχους που σε περιβάλλουν είναι ίσως και το μέσον που θα σε απεγκλωβίσει από αυτούς.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλω ένα σκυλί. Από κει και πέρα μπορώ με σιγουριά να δηλώσω πλήρης και προσωπικά και επαγγελματικά. Μοιράζομαι τη ζωή μου με έναν υπέροχο άνθρωπο που με κάνει να οραματίζομαι το μέλλον μας χαμογελώντας και δουλεύω - ταυτόχρονα με την συνεργασία μου με το Εθνικό - στα Σχολεία Αμερικάνικης Παροικίας (ACSAthens) όπου μεταξύ άλλων διευθύνω την θεατρική ομάδα του γυμνασίου. Βλέπω τα παιδιά να είναι ευφάνταστα και δημιουργικά! Να δημιουργούν ολόκληρους κόσμους κλεισμένα μέσα στα σπίτια τους. Να μην το βάζουν κάτω.

Αυτή λοιπόν είναι η επιθυμία μου για τη νέα χρονιά. Να συνεχίσουν τα παιδιά μας να καινοτομούν, να ερευνούν, να αμφισβητούν και να δημιουργούν. Και να μην αφήσουν κανέναν - άνθρωπο ή πανδημία - να τους τσακίσει το πνεύμα!

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Το μέλλον είναι αβέβαιο. Μην πνίγετε τη φωνή σας, μην καταπιέζετε τη δημιουργικότητά σας και μην χάνετε χρόνο ελπίζοντας για ένα «καλύτερο μέλλον».Ενεργοποιηθείτε!Kάντε κάτι! Και μην το κάνετε μόνο για σας, αλλά κυρίως για τα παιδιά μας. Τους παραδίδουμε έναν κόσμο κατεστραμμένο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον βελτιώσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, πριν τα αφήσουμε μόνα τους να τον αντιμετωπίσουν. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...