Θεοδώρα Κωστάκου: "Με κάθε μορφή της η τέχνη μπορεί να φωτίσει τον καθένα μας και ιδιαίτερα αυτές τις σκοτεινές ημέρες που ζούμε."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε την Θεοδώρα μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Αυθόρμητη, σκληρή, ειλικρινής, διαφορετική, λίγο κακιά όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Είμαι αυθόρμητη και μου αρέσει ότι έχω να πω στον άλλο να λέγεται μπροστά του και όχι πίσω από την πλάτη του.

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιoύ;

Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι «Ηθοποιός σημαίνει φως» αμέσως μου έρχεται στο νου η συνέχεια, κατάλληλη για αυτό το διάστημα που διανύουμε, «και είναι καημός πολύ πικρός, και στεναγμός πολύ βαθύς».

Ο ηθοποιός είναι φως, αυτόφωτος. Είναι ένα πλάσμα πολύ μαγικό, πάνω στην σκηνή γίνεται φωτεινό, μαγικό, αέρινο, τρομακτικό. Παίρνει την δύναμη του φωτός, κάποια φορά μπορεί να είναι δυνατό και να σε τρομάξει ή απαλό και να σε γαληνέψει. Εν κατακλείδι συμφωνώ απόλυτα με τον μεγάλο Δημήτρη Χορν, πως είναι φως και πολύ λαμπερό!

Η φωτογραφία είναι από τον Lambros Kazan.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Δεν ήταν κάτι που το ήθελα από παιδί, ούτε και το επιδίωξα. Μικρή ένιωθα μια μοναξιά, ήμουν το έκτο παιδί από τα οκτώ της οικογένειάς μου. Έτσι προσπαθούσα με ευρηματικούς τρόπους και την βοήθεια ενός μικρού καθρέφτη να κρατώ συντροφιά στον εαυτό μου, να τον παρατηρώ και να τον γνωρίζω καλύτερα. Μεγαλώνοντας το άφησα αυτό πίσω.

Πριν εφτά χρόνια περίπου ήρθε μια πρόταση από την κυρία Βαρβάρα Δουμανίδου, με την οποία γνωριζόμασταν από παλιά. Ετοίμαζε το ανέβασμα του θεατρικού έργου «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα». Μου είπε στο τηλέφωνο να μην γελάσω από τα λεγόμενά της, με γνώριζε καλά και ήξερε πως θα αντιδράσω. Στην συνέχεια μου είπε πως για τον ρόλο της δούλας όσες κοπέλες και να δει πάντα της έρχομαι εγώ στο μυαλό. Της είπα με την σειρά μου ότι δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω αλλά εκείνη με παρότρυνε να πάω έστω και μόνο για μία ανάγνωση. Έτσι και έγινε. Θυμάμαι ότι όλη η ομάδα μου έδωσε πάρα πολύ θάρρος, μιλάμε για άτομα του χώρου με σχολές και κάποια πορεία πάνω στο σανίδι. Ξεκίνησα να μιλάω και το αποτέλεσμα άρεσε πάρα πολύ στην κυρία Δουμανίδου. Με βοήθησε επίσης πάρα πολύ σε κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες. Η παράσταση θα ανέβαινε στο Μπενσουσάν, που αυτό από μόνο του είναι μια πρόκληση γιατί παίζεις με τον κόσμο γύρω σου. Ήταν κάτι όμως που δεν με κόμπλαρε, έχει τύχει και μέσα από δουλειές μου να χτίσω μια καλή επαφή και επικοινωνία με τον κόσμο.

Έτσι έγινε το βάπτισμα του πυρός σε αυτό τον χώρο και ξεκίνησε η συνεργασία μου με το «Θέατρο του Άλλοτε». Φυσικά αυτό που λατρεύω σε όλο αυτό τον κόσμο είναι η μαγεία που κρύβεται στην προετοιμασία μιας παράστασης και στα παρασκήνια!

Η φωτογραφία είναι από την Rania Kloukina. 

Σας είδαμε πρόσφατα στην παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, με την θεατρική ομάδα «Θέατρο του Άλλοτε», η οποία μεταδόθηκε σε live stream από το «Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας». Επίσης συμμετείχατε στην τηλεοπτική σειρά «Άγριες μέλισσες». Μιλήστε μας για τις δύο αυτές εμπειρίες σας.

Θεατρικό ανέβασμα σε live streaming, μια πρωτόγνωρη εμπειρία που μας τρόμαξε λίγο. Υπήρχαν δυσκολίες στην προετοιμασία του έργου, οι πρόβες έπρεπε να γίνουν διαδικτυακά. Εγώ ήμουν σε καινούργιο ρόλο, αυτό της Πόνθια. Ευτυχώς το Υπουργείο Πολιτισμού μας έδωσε την άδεια και πραγματοποιήσαμε κάποιες δια ζώσης πρόβες. Μια ακόμα δυσκολία που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν μια θεατρική σκηνή που δεν γνωρίζαμε. Πήγε πολύ καλά! Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία! Παρόλο που λες ότι απέναντί σου έχεις ένα άδειο θέατρο, κάποια στιγμή το ξεχνάς και θέλεις να βγάλεις ότι έχεις μέσα σου και να το προσφέρεις απλόχερα στο κοινό που σε παρακολουθεί. Όλοι δώσαμε όλη την ενέργεια και την ψυχή μας. Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον κόσμο που στήριξε αυτή μας την προσπάθεια. Δεν είναι επιθυμία μου να το κάνω ξανά, αλλά αν χρειαζόταν δεν θα το αρνιόμουν. Πρέπει αυτή την δύσκολη περίοδο να μην σταματήσουμε και να μην στερήσουμε από τον κόσμο την πνευματική του τροφή, που είναι η τέχνη.

Η τηλεοπτική εμφάνιση ήταν ένα όνειρο. Είναι μια εμπειρία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου. Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω όλα τα άτομα της παραγωγής, ήταν όλοι τους υπέροχοι. Να ξεκινήσω από τον τελευταίο βοηθό παραγωγής και να φτάσω μέχρι τους σκηνοθέτες, τον κύριο Πατρώνη, τον κύριο Χαρίτο και τον κύριο Μιχαλόπουλο, είναι όλοι άψογοι επαγγελματίες και άνθρωποι. Γίνεται μια εξαιρετική δουλειά από όλους. Πολύτιμη εμπειρία. Δεν μπορώ να την βάλω ισάξια με αυτή του θεάτρου, είναι όμως και αυτός ένας κόσμος που σε μαγεύει.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Να δούμε τον δίπλα μας και να τον βοηθήσουμε. Το ίδιο να πράξει και εκείνος και έτσι να δημιουργήσουμε μια αλυσίδα αλληλεγγύης και προσφοράς. Φυσικά από αυτή την κίνηση κερδισμένοι θα βγούμε εμείς, γιατί ότι δώσαμε θα το λάβουμε. Πρέπει να δώσουμε πολύ αγάπη, ειδικά στους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που μας έχουν περισσότερη ανάγκη και ίσως να μην έχουν κανέναν στον κόσμο για να τους απλώσει ένα χέρι βοηθείας. 

Η φωτογραφία είναι από τον Giannis kokkou.  

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι της απομόνωσης;

Ναι, νομίζω πως μόνο η τέχνη το μπορεί! Με κάθε μορφή της η τέχνη μπορεί να φωτίσει τον καθένα μας και ιδιαίτερα αυτές τις σκοτεινές ημέρες που ζούμε.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Πριν από ενάμισι χρόνο παίζαμε την «Φόνισσα του Παπαδιαμάντη» στο θέατρο Αυλαία. Στην σκηνή πίσω από το κρεβατάκι της λεχώνας και του μωρού κρεμόταν μια κουρτίνα διάφανη και από πίσω υπήρχαν δύο ξύλινα δέντρα. Πάνω στο κρεβάτι κοιμόταν εκείνη την στιγμή η "λεχώνα", που την υποδύονταν η Βαρβάρα Δουμανίδου η οποία ήταν ταυτόχρονα και η σκηνοθέτης της παράστασης. Την ώρα που μιλάει η "Φόνισσα", στον ρόλο της οποίας ήταν η Τζώρτζια Βογιατζόγλου, ακούμε ένα δυνατό κρατς, έχουμε παγώσει όλοι πίσω και προσπαθούμε να δούμε από τις κουίντες τι συνέβη. Βλέπουμε το ένα δέντρο να γέρνει πάνω στην κουρτίνα. Ήταν έτοιμο να την παρασύρει και να πέσει πάνω στην κυρία Δουμανίδου. Ευτυχώς ο κόσμος δεν κατάλαβε κάτι, γιατί δεν φωτιζόταν αυτό το σημείο την χρονική εκείνη στιγμή. Τρέχουμε όλοι και τραβάμε μακριά από την σκηνή το δέντρο πριν γίνει κάποιο ατύχημα. Συνεχίσαμε την παράσταση με ένα δέντρο επί σκηνής και τις καρδιές μας να χτυπούν σαν τρελές. 

Η φωτογραφία είναι από την Nikoletta Kalitsou.  

Κλείνοντας ποια ευχή θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Αγάπη, ειδικά και για αυτές τις μέρες! Πολλά χαμόγελα, αισιοδοξία! Να μην το βάζετε κάτω, θα βγούμε από αυτό το τέλμα. Πάντα ξεπερνάμε κάθε δυσκολία. Θα συνεχίσουμε να ζούμε και πάλι!